Μαφία Μητσοτάκη

ΜΑΦΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

ΠΟΛΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ;

Μαφία Μητσοτάκη: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης 

Υπάρχουν διαφορές μεταξύ της μαφίας και της μαφίας Μητσοτάκη; Και αν ναι ποιες είναι αυτές; Μια πιο προσεχτική παρατήρηση θα μας κάνει να αποσύρουμε τη λέξη «μαφία» όταν ακολουθεί την «Μητσοτάκη» και να την εγκαταστήσουμε μια άλλη. Για να δούμε όμως με ποια.

Μαφία Μητσοτάκη: Οι διαφορές

Υπάρχουν διαφορές και μάλιστα είναι σημαντικές. Μπορεί το καθεστώς Μητσοτάκη να χαρακτηρίζεται ως «μαφία» αλλά δεν είναι. Ο λόγος είναι πολύ σημαντικός.

Η μαφία έχει συνοχή, δεν μπορεί κάποιος να φύγει έτσι απλά από αυτή ούτε μπορεί να διανοηθεί ότι θα υιοθετήσει μια άλλη θέση έτσι απλά. Στο καθεστώς Μητσοτάκη υπάρχουν στελέχη του που πολύ εύκολα υιοθετούν μια άλλη θέση, χωρίς να έχουν τύψεις και χωρίς να έχουν επιπτώσεις.

Πολύ δύσκολα η μαφία θα σκοτώσει μη εμπλεκόμενους ανθρώπους σε μια υπόθεση χωρίς επιπτώσεις. Τα χτυπήματα είναι ακριβείας και δεν στοχεύουν μη εμπλεκόμενους. Έχουμε παρατηρήσει ότι οι θάνατοι ανθρώπων είναι πολύ συχνό φαινόμενο στο καθεστώς Μητσοτάκη, ενώ αυτοί δεν εμπλέκονται στην υπόθεση εξουσίας.

Η μαφία έχει ηθική. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά ισχύει. Δεν θα κάνει κάτι ανήθικο έτσι επειδή απλά μπορεί. Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν έχει ίχνος ηθικής. Κάνει ότι κάνει επειδή έχει την ανοχή του κόσμου, τουλάχιστον ακόμα.

Μαφία Μητσοτάκη: Η συνοχή

Το κόμμα της ΝΔ σήμερα είναι σαν κάποιοι να έχουν δέσει ένα αντικείμενο με σχοινιά και να τα τραβούν με δύναμη προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το ότι αυτό δεν σπάει αποδεικνύει την αντοχή του. Το αντικείμενο αυτό είναι η ελληνική κοινωνία.

Υπάρχουν ομάδες και ομαδούλες που οι διαφορές μεταξύ τους είναι θεμελιακές. Θα ήταν αυτονόητο ότι αυτό το μόρφωμα δεν θυμίζει κόμμα ούτε μια στοιχειώδη ομάδα. Γιατί όμως δεν διαλύεται; Ο λόγος είναι απλός: Όλοι προσδοκούν στο τάισμα και μένουν εκεί όπου έχουν λιθοβολήσει, προηγουμένως.

Πως μπορείς να σεβαστείς ένα τέτοιο κόμμα; Και, κυρίως, πως θα αισθάνεται ένα μέλος του που έχει ζήσει αυτό το κόμμα στις καλύτερες στιγμές του; Η απάντηση είναι αηδία. Δεν τολμά, όμως, να αντιδράσει επειδή ξέρει ότι θα είναι εκτός, από αυτούς που το λυμαίνονται, και το παιχνίδι θα χαθεί.

Μαφία Μητσοτάκη

Μαφία Μητσοτάκη: Τα εγκλήματα

Τα θύματα του καθεστώτος Μητσοτάκη δεν είναι λίγα. Αντίθετα, είναι πολυάριθμα. Αν καθίσει και υπολογίσει κάποιος πόσα είναι, τότε θα καταλάβει ότι αυτό το καθεστώς είναι μια πολύ μεγάλη εγκληματική οργάνωση.

Δεν θα αναφερθούμε σε αυτά, αφού είναι εύκολο κάποιος να αναζητήσει στο διαδίκτυο τα πλήγματα σε πολίτες. Θα μιλήσουμε για τον χαρακτήρα. Για να επιτύχει ο σκοπός θα πρέπει να πεθάνουν, να τραυματιστούν ή να πληγούν και να καταστραφεί η ζωή τους πολλοί άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο. Λειτουργεί λοιπόν ως μια κακοκουρντισμένη εγκληματική οργάνωση.

Το αποτέλεσμα είναι η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και η αντικατάστασή της με κάτι που θα θυμίζει κοινωνική οργάνωση, αλλά δεν είναι. Ο φόβος είναι αυτός που κρατά την κάποια συνοχή σε αυτό που βλέπουμε και δύσκολα θυμίζει κοινωνία με χαρακτήρα εθνικό ή τοπικό.

Μαφία Μητσοτάκη: Η ηθική

Οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σε όλα αυτά τα εγκλήματα είναι υποκείμενα σε διώξεις του ποινικού κώδικα. Παιδεραστές, δολοφόνοι, αγύρτες, κλέφτες, προδότες…

Η ηθική που έχει ακόμα και μια εγκληματική οργάνωση σε αυτό που ονομάζουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη απλά δεν υπάρχει. Το χειρότερο απ’όλα είναι ότι δεν κρύβονται. Δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να κρύψουν τόσο τις ενέργειές τους όσο και τις προθέσεις τους. Αντίθετα, υπερηφανεύονται για αυτές.

Ένας μαφιόζος δεν υπερηφανεύεται επειδή σκότωσε εν ψυχρώ κάποιον που δεν εμπλέκεται στην υπόθεση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη μαφία υπάρχει η στοιχειώδης ηθική της αστικής τάξης όπως την γνωρίσαμε μέχρι την μεσοπολεμική περίοδο.

Εδώ, αντίθετα, υπάρχει η ηθική του νεόπλουτου που πιστεύει ότι ζει σε ένα μικρό μέρος, απομακρυσμένος από την κοινωνία, απέχει πολύ στο να χαρακτηριστεί και ως «αρχοντοχωριάτης». Ένας επιθεωρησιογράφος δύσκολα θα έκανε ένα σατιρικό κείμενο γιατί είναι τόσα τα σημεία και δεν μπορείς να εστιάσεις μόνο σε ένα. Είναι όλα σημαντικά!

Μαφία Μητσοτάκη

Μαφία Μητσοτάκη: Η αντοχή

Γιατί παραμένει; Εύλογη η ερώτηση. Αρκεί να δούμε λίγο προσεχτικά τι γίνεται.

Ο αρχηγός είναι κάτι σαν Νονός. Μόνο που δεν έχει το ανάστημα ενός πραγματικού Νονού. Υπόσχεται ότι θα δώσει, δίνει σε άλλους ψίχουλα και σε άλλους, λίγους, πολλά. Ένας αρχηγός μιας εγκληματικής οργάνωσης είναι που δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Κρατά όμως, έτσι, μια υποτυπώδη συνοχή. Ελπίζει στην ανοχή των δεξιών για να μην διαλυθεί αυτό το κόμμα, επειδή εκείνοι σέβονται την ιστορία του. Έχει έλθει στο κόμμα χωρίς να είναι, αυτός και η οικογένειά του, μέλος του από την αρχή, αντίθετα το πολεμούσαν.

Βλέπει ότι δεν υπάρχει αντίπαλος στον πολιτικό στίβο και ξέρει ότι παίζει μόνος του. Ο μοναδικός αντίπαλός του είναι ο ίδιος ο λαός που, ακόμα, δεν έχει οργανώσει ένα τελειωτικό χτύπημα. Όλα αυτά, όμως, εξηγούνται. Και θα ξεκινήσουμε από τον αρχηγό αυτού το μορφώματος, στα προσεχή σημειώματά μας. Ας κρατήσουμε, προς το παρόν, το σημείο ότι μιλάμε για εγκληματική οργάνωση και όχι για μαφία.

 

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης που έχουμε δημοσιεύσει

Χριστιανοσιωνισμός 

Η εξέγερση

Εθνικότητα και θρησκεία

Αλέξης Δαμιανός



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved