ρωτά η Μαριάννα Βασιλείου
Το «Μία Ανάσα Δρόμος» είναι αποτέλεσμα μιας δημιουργικής συνεργασίας
Με αφορμή την κυκλοφορία του Μια ανάσα δρόμος και την πρώτη ζωντανή παρουσίασή του την 28 Απριλίου στο ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΤΑ στο πλαίσιο του κύκλου συναυλιών Τρίτες παράλληλες, μιλήσαμε με τη Μαρία Λατσίνου και τον Χρήστο Αλεξόπουλο για…
…τη συνεργασία τους
Μαρία: Ο Χρήστος έψαχνε μια γυναικεία φωνή και μας γνώρισε η νυν σύζυγός του και συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση. Μας συνδέει μια παράλληλη και κατά καιρούς κοινή μουσική πορεία, αλλά και ανθρώπινες φιλικές στιγμές. Πίστεψε σε μένα και μου άφησε χώρο να εκφραστώ και να εξελιχθώ. Επικρατεί ο σεβασμός, η αποδοχή και ο αμοιβαίος θαυμασμός.
Χρήστος: Δεν το ζορίσαμε ποτέ. Όλα γίνανε χωρίς πίεση και με κριτήριο τις εκάστοτε δημιουργικές ανάγκες μας. Και εκείνη πίστεψε αντίστοιχα σε εμένα.
…για τη θεατρικότητα στην ερμηνεία
Μαρία: Η πρώτη προσέγγιση είναι ενστικτώδης. Κάποιες φορές οι λέξεις φαίνονται λίγες, οπότε δοκιμάζω ανάσες, κραυγές, ηχοχρώματα. Άλλες φορές με οδηγεί το μουσικό περιβάλλον ή «πιάνομαι» από μια ενορχηστρωτική ή ηχοχρωματική «ιδιοτροπία». Δοκιμάζω τρόπους και μετά από ένα ακουστικό – αισθητικό (και λιγότερο εγκεφαλικό) φιλτράρισμα σταθεροποιώ αυτό που μου «κάνει». Το ίδιο λειτουργώ είτε πρόκειται για ρόλο είτε πρόκειται για τραγούδι. Η διαφορά είναι ότι στη σκηνή έχεις και ένα ακόμα εκφραστικό μέσο, το σώμα.
…για τη δισκογραφία σήμερα
Μαρία: Περνάει δύσκολη φάση, και οι δημιουργοί αντίστοιχα. Από την άλλη, για όσους η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης, η δύσκολη αυτή συγκυρία είναι πρόκληση μεν, αδιαπραγμάτευτη ανάγκη δε.
Χρήστος: Ήταν πάντα «δύσκολη φάση» για όποιον επέλεγε να κινείται στις παρυφές και να υπηρετεί τη μουσική την ίδια. Τουλάχιστον τώρα τα πάλαι ποτέ «κέντρα αποφάσεων» δεν έχουν πια το αλλοτινό statusκαι αυτό αφήνει περιθώριο να γεννηθούν σημαντικές καταστάσεις.
…για την ηχογράφηση
Μαρία: Είχαμε ανάγκη να φτιάξουμε μια σταθερή μπάντα και να «βγούμε» στην πιάτσα! Η σκέψη του δισκογραφικού εγχειρήματος υπήρχε, όχι όμως ως πρώτη προτεραιότητα. Ξεκίνησαν οι πρόβες, τα τραγούδια βρήκαν το δρόμο τους, και, όταν ωρίμασαν, αποφασίσαμε να τα καταγράψουμε. Η αμεσότητα και η διάδραση ήταν το ζητούμενο. Δεν «έπαιξε» το ενδεχόμενο να αποστειρώσουμε και να κατακερματίσουμε το ηχητικό σύνολο σε μια προσπάθεια να πετύχουμε το «αλάνθαστο». Το να τα ηχογραφήσουμε ζωντανά ήταν φυσικό επακόλουθο.
…για τη δημιουργία ενός ροκ άλμπουμ χωρίς κιθάρα
Χρήστος: Η ενορχήστρωση βασίζεται στο πιάνο, περιλαμβάνει ακορντεόν και κρητική λύρα και έτσι δεν υπάρχει κάποιο «κενό» στον ήχο από την άποψη των συχνοτήτων. Άλλο τώρα που «ροκ μουσική=κιθάρα». Δε λείπουν τα παραδείγματα δημιουργών που είναι κομμάτι της ποπ/ροκ κουλτούρας και σε πολλά τραγούδια τους χρησιμοποιούν ελάχιστη ή και καθόλου κιθάρα. Βλέπε τα πρώτα άλμπουμ της Τόρι Έιμος, τους Supertramp, τους Ben Folds Five. Το μακράν δημοφιλέστερο τραγούδι των Foreigner, το Iwanttoknowwhatloveis δεν έχει κιθάρα! Έχει σημασία και ποιος παίζει το όποιο όργανο, η αντίληψη του και η τεχνική του.
…για τις επανεκτελέσεις τραγουδιών του Αλεξόπουλου
Μαρία: Ο Χρήστος με άφησε να επιλέξω αυτά που ήθελα εγώ. Οι πρόβες, οι ζωντανές εμφανίσεις και η σύνθεση της μπάντας αποκρυστάλλωσαν 12 τραγούδια που δοκιμάστηκαν παντοιοτρόπως πριν βρουν το δρόμο τους δισκογραφικά.
…για το «Τα λέμε και αύριο»
Χρήστος: Είχε στίχους από τότε που το επέλεξα για το Vouveau. Ήταν ένα «κρυπτικό» και μοναχικό άλμπουμ αυτό. Καμία σχέση με την εξωστρέφεια του Μία ανάσα δρόμος, που είναι αποτέλεσμα μιας δημιουργικής συνεργασίας. Το παίζαμε στο encore των συναυλιών και η θέση του στο άλμπουμ προέκυψε εκ της διαδικασίας. Ταίριαζε πάρα πολύ στη φωνή της Μαρίας, άρεσε και στην ίδια πάρα πολύ και ταίριαζε ιδιαίτερα στο σχήμα μας.
…για την ανάσα ως μουσικό όργανο
Μαρία: Είναι τρόπος έκφρασης, χαράς, ανακούφισης, απόγνωσης, απόλαυσης, θυμού, ανασύρει πολλά περισσότερα νοήματα ή συναισθήματα από τον προφορικό λόγο. Δεν είναι κάτι δύσκολο, αντίθετα απευθύνεται άμεσα στο θυμικό, αφήνοντας πίσω την αποκωδικοποίηση των λέξεων.
…για τη «Χαμένη γενιά»
Χρήστος: Το 2006 που ηχογραφήθηκε (κι ακόμη πιο πίσω στο 2005 που γράφτηκε) ήταν κατ’ αρχήν ο υπαρξιακός προβληματισμός του δημιουργού που νιώθει πια την ανάγκη να μετουσιώσει τον προβληματισμό του αυτόν σε συνειδητή διαμαρτυρία.
Μαρία: Και για μένα είναι τραγούδι υπαρξιακού προβληματισμού και, αν και δεν το έχω γράψει εγώ, βιωματικό. Όλοι έχουμε «γευτεί» την αναξιοκρατία στην αναζήτηση για δουλειά, για αποδοχή, για δημιουργία. Η διαδικασία μας «ροκανίζει» χρόνο, αποθέματα ενέργειας και αυτοπεποίθησης, μας γεμίζει άλλες φορές με θυμό, άλλες με απόγνωση, μας μεταλλάσσει. Και ναι, είναι για μένα τραγούδι συνειδητής διαμαρτυρίας.
…για τη στήριξη της κυκλοφορίας
Μαρία: Όλη μας η ενέργεια είναι στην πρώτη ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ που θα γίνει στις 28 Απριλίου στο Θέατρο Πόρτα. Είναι μια γιορτή για εμάς. Από ‘κει και μετά, περισσότερες συναυλίες, περισσότερες μουσικές αναζητήσεις, ενδεχομένως αναθεωρήσεις. Ο δρόμος συνεχίζεται με πολλές παλιές συνήθειες, που είναι η αγάπη γι’ αυτό που επιλέξαμε να ασχοληθούμε και να αγωνιστούμε, η ανανέωση, η αναζήτηση, η ειλικρινής έκφραση και η πίστη…
