Αμφιπολίες…
Το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές…
2 Οκτωβρίου 2014. Κι όμως, σε πείσμα των καιρών, έτσι για να τη «σπάσουμε» σε όσους έχουν φέρει εμάς, εσάς, όλους μας στη δεινή θέση του να αναρωτιόμαστε καθημερινά αν ακουμπήσαμε επιτέλους τον πάτο του βαρελιού και μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες… αποφασίσαμε και προχωρούμε στην έκδοση (για 4η συνεχή χρονιά) του φιλμ νουάρ.
Είμαστε από πέρυσι δεκαπενθήμεροι, με εξαίρεση τη φεστιβαλική περίοδο, όταν –τηρώντας ευλαβικά την αγαπημένη μας συνήθεια- κυκλοφορούμε πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τη μεγαλύτερη πολιτιστική εκδήλωση της πόλης μας. Θα παλέψουμε να τηρήσουμε έστω αυτή τη χρονική δέσμευση και πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε να σας κάνουμε παρέα στις σκοτεινές αίθουσες, στα θέατρα, στις μουσικές σκηνές και στους συναυλιακούς χώρους, αλλά και στις γκαλερί, στα καφέ – μπαρ, στους ζωτικούς τόπους της Θεσσαλονίκης.
Είμαστε λίγο ντεμοντέ, γιατί αγαπάμε αυτό το «ξεπερασμένο» χαρτί, ως τρόπο επικοινωνίας, γιατί κόντρα στις ευκολίες του διαδικτύου έχουμε ως σταθερή προτεραιότητα την έντυπη μορφή μας. Όμως, με τη βοήθεια καλών φίλων της εφημερίδας μας, φέτος θα μας διαβάζετε ήδη από τούτο το τεύχος και στο ίντερνετ. Σιγά – σιγά όλα γίνονται, αρκεί να μην εκλείψουν η επιμονή και η υπομονή…
Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό / Υποχθόνια δουλεύει με μοναδικό σκοπό / Να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πως θα φτιάξει / Να σου τάξει, να σου τάξει την ψυχή σου να ρημάξει…
Οι στίχοι αυτοί του Μπάμπη Τσικληρόπουλου, από την Ελένη του Θάνου Μικρούτσικου σηματοδοτούν σήμερα (28 χρόνια αφότου πρωτοτραγουδήθηκαν από τη Χαρούλα Αλεξίου) πολύ περισσότερο από ποτέ την ψευτιά που μας περιβάλλει. Τις υποσχέσεις που κανείς δεν τήρησε, τις ελπίδες που έσβησαν, τα όνειρα που χάθηκαν. Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων κορόιδεψαν και κοροϊδεύουν, σε τέτοιο βαθμό που ουδείς πια δίνει βάση ακόμα και σε αδοκίμαστες πολιτικές και προτάσεις, απορρίπτοντάς τες αυτόματα, βάσει πρότερων δεδικασμένων.
Τα κόμματα που μας συντρόφεψαν, ειδικά εμάς τους σαραντάρηδες (και βάλε!) από τη μεταπολίτευση, συνεχίζουν να μας ρουφούν το αίμα, σαν γνήσια βαμπίρ που αναζωογονούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μην έχοντας, μάλιστα, πια να μας προσφέρουν κάτι πέρα από τη σαδιστική τους προσέγγιση στην καθημερινότητα, αφού το μόνο που βλέπουν πάνω μας -και ορέγονται- είναι τα σχεδόν άδεια πορτοφόλια στις τσέπες μας, στρέφουν με περισσή ευκολία το βλέμμα των τηλεοπτικών καναλιών (άρα και το δικό μας;) αλλού…
«Πώς θα ξεπεραστεί ανώδυνα η αφαίμαξη του ΕΝΦΙΑ; Τι να δώσουμε στο λαό; Άρτον; Δύσκολα! Θεάματα; Χλωμό να βρεθούν σύγχρονα που να αποσυντονίσουν τόσο πολύ τη λογική σκέψη των πολιτών. Άρα; Προστρέχουμε στην πάντα θελκτική ιστορία μας, του θυμίζουμε τα περασμένα μεγαλεία, τον γεμίζουμε με… Αμφιπολίες!»… Και η ζωή του νεοέλληνα συνεχίζεται κάποια μέτρα κάτω από τη γη, είτε στον τύμβο Καστά είτε στον τύμβο του μετρό που θα τελειώσει το 2021 (για να συμπέσει με τα 200 χρόνια από την επανάσταση του ’21) ή το 2022 (για να μην ξεχνάμε τη… Μικρασιατική καταστροφή)!
Δημοσθένης Ξιφιλίνος
Διαβάστε:
Χρύσα Τζελέπη-Άκης Κερσανίδης (συνέντευξη)
Νίκος Κουτσογιάννης (συνέντευξη)
Ταινία «Καλώς ήλθες στη Νέα Υόρκη»
Ταινία «Ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές»
Ταινία «Το παιδί με την κουρδιστή καρδιά»