Ψαραντώνης

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ

Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΛΥΡΑΡΗ

Ψαραντώνης: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος

Ο Αντώνης Ξυλούρης είναι γνωστός ευρύτερα με το παρατσούκλι Ψαραντώνης. Είναι Έλληνας μουσικός και ένας από τους πιο γνωστούς Κρητικούς λυράρηδες. Έχει δύο γιους, τον Γιώργο και τον Λάμπη Ξυλούρη και τρεις κόρες, τη Νίκη, την Ελευθερία και τη Μαρία Ξυλούρη. Το όνομα Ψαραντώνης οφείλεται στον παππού του. Επειδή έπιανε τους Τούρκους σαν τα ψάρια.

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Αντώνης Ξυλούρης του Γεωργίου και της Ελευθερίας, γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1942 στα Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου Κρήτης. Είναι αδελφός του Νίκου Ξυλούρη και του Γιάννη Ξυλούρη.

Είναι μια ξεχωριστή μορφή της κρητικής μουσικής. Διαθέτει μια φωνή με ιδιαίτερη χροιά και προσωπικό ύφος. Τόσο στο παίξιμο της λύρας και των άλλων παραδοσιακών οργάνων όσο και στο τραγούδι.

Έμαθε μουσική δίπλα στο μεγαλύτερο αδελφό του το Νίκο από πολύ μικρός. Για πρώτη φορά έπαιξε σε γάμο σε ηλικία 13 ετών. Πολύ γρήγορα απέκτησε φήμη παίζοντας σε γιορτές και πανηγύρια. Σε διάφορα μέρη και χωριά της Κρήτης.

«Ψαραντώνης: Η λύρα του Ψαραντώνη

εκτίθεται σήμερα στο «The World’s first Global Musical

Instrument Museum» στο Φοίνιξ της Αριζόνα των ΗΠΑ.»

Το 1964 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών. Μέχρι σήμερα έχει εκπροσωπήσει πολλές φορές την Ελλάδα σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πρώτη φορά πήρε μέρος σε φεστιβάλ το 1982 στην Κολωνία της Δυτικής Γερμανίας. Σε διοργάνωση του τηλεοπτικού καναλιού WDR. Το 1984 έπαιξε στο Βερολίνο. Στις εκδηλώσεις για τα 750 χρόνια από την ίδρυση της πόλης. Το 1989 στο «Journée des cinq continents» στη Ζυρίχη και το Άμστερνταμ, Τον Ιούνιο του 1999 πάλι ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο φεστιβάλ «Η συνάντηση των πέντε ηπείρων», στο Μαρτινί στην Ελβετία. Κέρδισε διθυραμβικές κριτικές.

 

Ψαραντώνης

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: Η ΛΥΡΑ ΤΟΥ

Το 2005 παίζει για τα 20 χρόνια του World Music Institute στο Town Hall της Νέας Υόρκης. Το 2007 στο φεστιβάλ ροκ μουσικής «All tomorrow’s Parties» στο Μάινχεντ της Αγγλίας. Η πρώτη ελληνική συμμετοχή σε αυτό το φεστιβάλ. Το 2009 για δεύτερη φορά στο ίδιο φεστιβάλ στο Σίδνεϊ και στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Το οποίο επιμελήθηκε ο Νικ Κέιβ.

Η λύρα του Ψαραντώνη εκτίθεται σήμερα στο «The World’s first Global Musical Instrument Museum» στο Φοίνιξ της Αριζόνα των ΗΠΑ. Εκεί προβάλλεται video με τον Ψαραντώνη να παίζει λύρα.

Στις 6 Ιουνίου 2019 τοποθετήθηκε στην ενδέκατη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΜέΡΑ25. Του κόμματος του Γιάνη Βαρουφάκη.

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥ

Οι φωνητικές χορδές του Ψαραντώνη είναι από μόνες τις ένα όργανο. Έρχονται να συμπληρώσουν τον ήχο των οργάνων. Μπορεί αυτό να συμβαίνει αυτό και σε άλλους μουσικούς, αν δούμε τη μουσική επιφανειακά. Στην περίπτωση του Ψαραντώνη δεν έχουμε ερμηνεία του τραγουδιού. Έχουμε αυτό που λέμε παράσταση. Το όργανο, οι φωνητικές χορδές και ο άνθρωπος είναι τρεις ξεχωριστές οντότητες. Η κάθε μία δίνει το δικό της τόνο. Όλα μαζί φτιάχνουν μία άλλη παράσταση που βιώνει συναισθήματα και εικόνες. Δεν έχουμε, λοιπόν, μία αναπαράσταση, αλλά μία μοναδική παράσταση.

«Ψαραντώνης: Μιλά, ανεξαρτήτου γλώσσας,

στον κάθε άνθρωπο. «

Μπορεί κάποιος να το δει αυτό στην «Τίγρη». Οι ήχοι και οι λέξεις μεταμορφώνονται σε εικόνες. Ο θεατής ή ο ακροατής μπορεί να σχηματίσει τις δικές του εικόνες. Με αυτές να ταυτιστεί και να φτιάξει τη δική του αφήγηση που θα εγγραφθεί στον ψυχικό του κόσμο ως ξεχωριστή παράσταση. Το ίδιο συμβαίνει και με το «Καπηλειό». Η συνύπαρξή του με τους Χαϊνηδες είναι μία μοναδική στιγμή της ελληνικής καιπαγκόσμιας μουσικής.

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Η μουσική του Ψαραντώνη είναι κρητική; Οι ίδιοι οι Κρητικοί δεν την υιοθετούν και έχουν δίκιο. Ο Ψαραντώνης ανήκει στον παγκόσμιο χώρο της μουσικής. Σε αυτό το χώρο που ο Ορφέας και ο Πυθαγόρας δίνουν τα φώτα τους. Μιλά, ανεξαρτήτου γλώσσας, στον κάθε άνθρωπο. Τότε τι είναι; Ροκ, κρητικά, ριζίτικα, μπαλάντες; Η απάντηση είναι μία: είναι η μουσική του Ψαραντώνη. Είναι μοναδική και όταν την ακούσεις κολλάς!

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

1973 Κρητικιά Ξαστεριά

1976 Πηγές

1976 Η Μάχη Της Κρήτης (μουσική: Μπάμπης Πραματευτάκης)

1978 Σαϊτέματα

1982 Αναστορήματα

1983 Οι Ρίζες Μου

1985 Εκτός Εαυτού

1986 Να Κάμω Θέλω Ταραχή

1989 Τα Μεράκια Του Ψαραντώνη (Παραπονούμαι Μιας Ψυχής)

1990 Από Φλόγες Η Κρήτη Ζωσμένη (Όταν Σε Αναστορηθώ)

1991 30 Χρόνια Ψαραντώνης

1991 Son Of Psiloritis

1994 Παλιό Κρασί Είν” Η Σκέψη Μου

«Ψαραντώνης: Έμαθε μουσική δίπλα

στο μεγαλύτερο αδελφό του το Νίκο από πολύ μικρός. «

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΣΚΟΙ

1995 The Way Of Psarantonis

1996 Από Καρδιάς

1998 Νογώ

1999 Ιδαίον Άντρον

2000 Τέσσερις Δρόμοι Για Τον Ερωτόκριτο (Ψαραντώνης & Λουδοβίκος των Ανωγείων & Νίκος Ξυδάκης & Γιώργος Κουμεντάκης)

2000 Λεόντιος Μαχαιράς – Χρονικό Της Κύπρου (Ψαραντώνης & Ευαγόρας Καραγιώργης)

2002 Ριζίτικα

2004 Όταν Σε Βλέπω Τραγουδώ (Ψαραντώνης & Μαρκογιάννης)

2004 Στα Πρώτα Του Τραγούδια

2006 Συναυλία Αρχαίας Ελεύθερνας

2007 Να “χεν Η Θάλασσα Βουνά

2008 Αντάρτες Των Βουνών

2008 Έκεια Που Θέλω (μουσική: Βασίλης Ξυλούρης)

2010 Σαν Πυροβάτης

2012 Ζωντανή Ηχογράφηση

2014 Πέρα Από Τα Σύνορα (Ψαραντώνης & Χαΐνηδες & Mode Plagal)

2015 Έχω μια Σκέψη… (Ψαραντώνης & Νίκος Στρατάκης & Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης).

 

Διαβάστε τα άρθρα για τη μουσική

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει


Tagged:


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved