Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΨΑΛΤΟΠΟΥΛΟΣ
λέει «Ζήτω στην Αμφίβολη Ζωή»!
Συνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη
Σάκης, Διογένης, Θοδωρής και… Αχιλλέας. Έρωτας, θάνατος, μοναξιά και… αντίδωρο. Ένα τραπέζι όμοιο με αυτό του Μυστικού Δείπνου, στρωμένο με 12 διαφορετικά θεατρικά εδέσματα, όσοι και οι μαθητές, ενορχηστρωμένο φάλτσα από την αΣυμφωνική του Πόρτσμουθ. Ζήτω η Αμφίβολη Ζωή!
Πώς συναπαντηθήκατε με τον Σάκη Σερέφα;
Την περασμένη άνοιξη ο κύριος Κωνσταντζίκης, ο οποίος παίζει σε αρκετά από τα μονόπρακτα, μου περιέγραψε πως είδε κάποια σκετς που είχε κάνει ο Σερέφας στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ και είχαν σχέση με το φαγητό. Μου εξέφρασε την επιθυμία να παίξει σε κάποια απ” αυτά εφόσον τα σκηνοθετήσω εγώ. Ντρεπόταν όμως να ζητήσει την άδεια από το συγγραφέα. Κάποια στιγμή βρήκα εγώ τον Σερέφα, με τον οποίο γνωριζόμαστε χρόνια, του το είπα κι εκείνος ενθουσιάστηκε με την ιδέα ότι ήθελα να σκηνοθετήσω δική του δουλειά. Τόσο ενθουσιάστηκε, που μας έδωσε 18 τέτοια αυτοτελή σκετσάκια, εκ των οποίων τα δύο είναι φρέσκα, ειδικά γραμμένα για την παράσταση. Το ένα λέγεται «Κυριάκο έχεις ευθύνες τώρα!» και παίζει ο Διογένης Δασκάλου και το άλλο έχει τίτλο «Τρως γριές, δεν τρως;»…
Κάποια από τα υπόλοιπα είχαν παρουσιαστεί παλιότερα στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, αλλά τώρα η προσέγγισή τους είναι τελείως διαφορετική. Από αυτά διάλεξα τα 12, για να έχουμε μια ενότητα ύφους γύρω από τη μοναξιά, το θάνατο, τον έρωτα. Και φυσικά όλα έχουν μέσα τους φαγητά, εκτός ίσως από το προαναφερθέν «Κυριάκο έχεις ευθύνες τώρα!» που έχει… αντίδωρο! Έκανα μια σύνθεση αυτών των μονόπρακτων, ώστε να λειτουργεί σαν καθρέφτης. Στα δύο άκρα, αρχή και τέλος, έχουμε τα πιο ανάλαφρα επεισόδια και στο κέντρο, δηλαδή τέλος πρώτης πράξης και αρχή δεύτερης, βλέπουμε τα πιο σκοτεινά, τα πιο θανατερά. Θέλω ο θεατής να μπαίνει σιγά-σιγά στο κλίμα. Παρόλο που έχουν πολύ χιούμορ, αυτό είναι πικρό και ενίοτε μαύρο κι ο Σάκης έχει καταπληκτική ικανότητα να περνάει από το γέλιο στο δράμα και τούμπαλιν.
Ο θάνατος ξορκίζεται στο έργο;
Νομίζω ναι. Γι” αυτό και δέχτηκα να παίξω τον νεκρό σ” αυτό το έργο!
Γιατί επιλέξατε το Κινηματοθέατρο Φαργκάνη;
Ο χώρος μού είναι πολύ οικείος ως αίθουσα κινηματογράφου από παλιά. Η γνωριμία μου με τον Γιάννη Ζαφειρίου είναι επίσης παλιά. Χρόνια. Και λέγαμε ότι κάποια στιγμή θα συνεργαστούμε. Όταν έμαθα ότι μετατράπηκε σε θέατρο, συναντηθήκαμε, συζητήσαμε, είδαμε τις ημερομηνίες, είδαμε τις προδιαγραφές και ότι μας πάει ο χώρος και προχωρήσαμε. Μεταθέσαμε απλά μια βδομάδα το έργο (27/11/2014) για να μπορέσει να ολοκληρωθεί η προηγούμενη παράσταση.
Ποιες μέρες θα παίζεται;
Την πρώτη βδομάδα ξεκινάμε Πέμπτη ως και την Κυριακή. Από την επόμενη παίζουμε Τετάρτη με Κυριακή. Η σκέψη μου είναι μετά τις γιορτές να πάει και στην Αθήνα.
Πλην εσού ποιοι άλλοι στελεχώνουν την παράσταση;
Ο πειρασμός να παίξω Σερέφα και μάλιστα τέζα ξαπλωμένος ήταν μεγάλος… οπότε ενέδωσα! Επί σκηνής όρθιοι ή καθιστοί βρίσκονται και κινούνται οι Στέργιος Κωνσταντζίκης, Διογένης Δασκάλου, Χριστίνα Καραγρηγορίου, Νάνσυ Σακελλαρίδου, Θοδωρής Τέρπος και Βασίλειος Σταθόπουλος. Με τον Διογένη λέγαμε καιρό τώρα να βρούμε μια αφορμή συνεργασίας. Ίσως είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζει πρόζα μέσα σε ένα έργο. Όταν άκουσε τα κείμενα τού καλάρεσε το «Κυριάκο…» και το επέλεξε αμέσως να το παίξει ο ίδιος, παρόλο που αυτό ήταν γραμμένο ειδικά για μένα. Ξέρει ο Σάκης ότι πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία, παίρνω αντίδωρα και τα μοιράζω στις ηλικιωμένες και τις ανήμπορες γυναίκες της πολυκατοικίας.
Το έργο είναι καθαρόαιμη πρόζα ή standupcomedy;
Έχει πολύ μεγάλη αμεσότητα με το κοινό. Προκαλεί τη συμμετοχή του χωρίς να την εκβιάζει. Σκηνοθετικά θέλω να υπάρχει επικοινωνία με τον κόσμο κάτω και απευθύνομαι συχνά στους θεατές. Παρόλα αυτά, σε πολλά από τα επεισόδια μπαίνει δυναμικά η αναπαράσταση. Ορισμένα άλλα είναι μονόλογοι και παιχνίδι με το κοινό. Θέλω να είναι απελευθερωτικό. Να ξορκίσω τη μοναξιά, να ξορκίσω το θάνατο, να ξορκίσω το κουκούλιασμα που μας έχει επιβάλλει η κρίση. Θέλω σε κάποια από αυτά τα σκετς να βρουν οι θεατές τον εαυτό τους. Να τον αναγνωρίσουν, να τον δούνε. Θέλω να πιάσω και την τρίτη ηλικία που «φλερτάρει» με το θάνατο και την πρώτη που πέρα βρέχει!
Υπάρχει μια εισαγωγή κι ένα φινάλε που προκύπτει από τον Καβάφη, ο μαγικός θίασος με μουσικές εξαίσιες με φωνές. Με τη διαφορά ότι όλα τα μοτίβα είναι ξεκούρδιστα, ξεχαρβαλωμένα εντελώς από τους Portsmouth Sinfonia. Στο τέλος κάνουμε κι εμείς έναν ξεκούρδιστο θίασο, βαρώντας και παίζοντας με τα αντικείμενα της παράστασης σαν να ήταν μουσικά όργανα.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι μετά το θάνατο;
Προσωπικά με τρομάζει η ιδέα ότι υπάρχει κάτι μετά, αν υπάρχει. Θα ήθελα να μην υπάρχει τίποτε μετά. Επειδή έχω σπουδάσει Φυσικός κι έχω ασχοληθεί με την Αστροφυσική και τη δημιουργία του Κόσμου, με τρομάζει η αίσθηση του Σύμπαντος… ότι μπορεί πεθαίνοντας να πλανιόμαστε σ” έναν τεράστιο αχανή χωροχρόνο σαν πνεύματα, πράγμα πάρα πολύ ψυχρό. Με τρομάζει και η έννοια της βραδινής θάλασσας, το να βυθιστώ πεθαίνοντας μέσα σε μια σκοτεινή θάλασσα.
Διάβασε επίσης και την άλλη συνέντευξη του Αχιλλέα Ψαλτόπουλο εδώ
