Ο νάρκισσος

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Ο νάρκισσος: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Προερχόμενος από μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι εύκολο να καταλάβεις ότι το παιδί θα κάνει προβολές της ισχυρής προσωπικότητας του πατέρα και της επίσης ισχυρής προσωπικότητας της μητέρας. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα αρνητικά στοιχεία που είχε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τότε είναι αυτονόητο ότι ο ναρκισσισμός χρησιμοποιείται για να επιβεβαιώσει αυτά τα αρνητικά στοιχεία, με την ελπίδα να τους δώσει θετικό πρόσημο.

Ο νάρκισσος: Τα στοιχεία

Η ελληνική πολιτική ιστορία έχει καταγράψει την περίπτωση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τα στοιχεία που ξέρουμε στοιχειοθετούν έναν άνθρωπο χωρίς ηθικές αρετές, κάτι που στην πολιτική είναι καταστροφικό. Από την γερμανική κατοχή γνωρίζουμε ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών. Εντάχθηκε στο Κέντρο, επί Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν το κεντρικό πρόσωπο της Αποστασίας που ήταν η αφορμή για να γίνει η δικτατορία του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Μετά την πτώση της δικτατορίας η πολιτική του διαδρομή ήταν μια βόλτα από το κέντρο στην δεξιά.

Επικεφαλής με το κόμμα των Φιλελεύθερων έβγαζε μόνο μια έδρα στα Χανιά, την δική του. Η στάση του ήταν να επιτίθεται στην Ν.Δ. και μετά τις εκλογές να συνεργάζεται μαζί της και, μάλιστα, να έχει υπουργικό θώκο. Όλα αυτά μέχρι να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος στο κόμμα που έβριζε, την Ν.Δ. Έτσι έγινε Πρωθυπουργός και έδειξε το πολύ άσχημο πρόσωπό του. Θα μείνει στην ιστορία για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών στην Αθήνα, του εκθειασμού της αστυνομίας («Το Κράτος είστε εσείς»), των συνθημάτων «Μητσοτάκη κάθαρμα», στην αποστασία, και «Καλύτερα παπάκι παρά Μητσοτάκη», όταν, ως πρόεδρος της Ν.Δ., έταζε στον λαό αυτοκίνητο για να τον ψηφίσουν.

Ο νάρκισσος: Η μάνα

Το πρόσωπο που ήταν ουσιαστικό ισχυρό στην οικογένεια ήταν η μητέρα. Η καταγωγή της ήταν από πλούσια οικογένεια της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν χρειάστηκε ποτέ να δουλέψει. Δεν είχε μπει στην διαδικασία της παραγωγής, σε αντίθεση με την γυναίκα του.

Ο νάρκισσος

Στην συγκυβέρνηση της Ν.Δ. και του Συνασπισμού, με στόχο να εξοντωθεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου, τα περίφημα ντολμαδάκια της Μαρίκας Μητσοτάκη ήταν το γεύμα που «σφράγισε» την συμφωνία μεταξύ Μητσοτάκη, Φλωράκη και Κύρκου.

Το παιδί μεγαλώνει με δύο ισχυρές προσωπικότητες. Η μία ήταν στην κυριολεξία ισχυρή, η μητέρα, η άλλη ήξερε να ελίσσεται για το προσωπικό όφελος, ο πατέρας. Η προβολή της πατρικής προσωπικότητας του έδωσε όλα τα αρνητικά στοιχεία. Η προβολή της μητρικής προσωπικότητας του χάρισε αυτά τα στοιχεία που θα τον φέρουν πιο κοντά στον Άνθρωπο. Όμως, στην πράξη, ο πατέρας υπερισχύει.

Ο νάρκισσος:  Η συνισταμένη

Είναι προφανές ότι αυτά τα στοιχεία που θα εισπράξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι από τον πατέρα. Αυτόν βλέπει ως πετυχημένο και ως σημαίνουσα προσωπικότητα στην πολιτική, έστω αρνητικά. Το παιδί δεν μπορεί να διακρίνει το θετικό και το αρνητικό, απλώς εισπράττει. Θέλει να μοιάσει στον πατέρα που είναι πρότυπο για αυτόν.  Έτσι γίνεται νάρκισσος και, όλο και περισσότερο, φαίνεται η ναρκισσιστική νεύρωσή του.

Μπορεί κάποιος να το δει στις φωτογραφίες που κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το κρύψει, έχει μπει στην γλώσσα του σώματος. Έτσι όπως στέκεται, το χαμόγελό του, οι εκφράσεις και, κυρίως, τα λόγια του. Είναι ένας άνθρωπος που δεν νοιάζεται παρά μόνο για τον εαυτό του.

Το μόνο «θετικό» σημείο είναι ότι φροντίζει τους οικείους του. Μιλήσαμε για την μαφία, όπως έχει χαρακτηριστεί η κυβέρνησή του. Αντιτάξαμε αυτόν τον όρο με τον χαρακτηρισμό εγκληματική οργάνωση. Ο νάρκισσος νοιάζεται για τους άλλους όσο αυτοί τον υπηρετούν.

Ο νάρκισσος: Το δέσιμο

Βολεύει την οικογένειά του σε θέσεις που θα τον εξυπηρετήσουν. Τοποθετεί τους φίλους του σε πόστα που θα θεμελιώσουν την ατομική του εξουσία. Προσπαθεί να φτιάξει την δική του αυτοκρατορία. Το κεντρικό πρόσωπο είναι αυτός. Υψώνεται σαν σύμβολο της αξίας, αλλά δεν είναι. Κάνει αυτό που έμαθε, από τον πατέρα του, να πράττει: να δημιουργεί έναν κόσμο που θα τον υπηρετεί και θα του φέρνει κέρδος. Και το κάνει.

Ο νάρκισσος

Όμως, μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει ένα στοιχείο που φρενάρει αυτή την εξέλιξη και αλλοιώνει την πορεία του κερδοσκόπου. Είναι τα στοιχεία της μητέρας που τον τραβούν για να προσέξει τον άνθρωπο. Έτσι δεν μπορεί να συνεχίσει ακριβώς την πορεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ακολουθεί μια συνισταμένη.

Παίζει στον πολιτικό στίβο όπου, ουσιαστικά, δεν υπάρχει αντίπαλος υπολογίσιμος. Έχει μόνο έναν εχθρό: τον καλό εαυτό του. Δεν μπορεί να προσδιορίσει, ως νάρκισσος, τον δρόμο της καταστροφής. Μπορεί να δει μόνο την ανύψωση του Εγώ του και αυτό του φτάνει. Με άλλα λόγια, είναι ένας άνθρωπος επικίνδυνος για τους άλλους και τον εαυτό του.

Ο νάρκισσος: Η ομερτά

Το ναρκισσιστικό του Εγώ δεν μπορεί να σταθεί μόνο του. Ξέρει ότι είναι αδύναμος, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Είναι μονόδρομος να στήσει έναν μηχανισμό που θα τον βοηθά να μένει στο βάθρο του. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω: την συμφωνία της αποδοχής και της σιωπής σε ότι αρνητικό και καταστροφικό φέρνει η διακυβέρνησή του. Την ομερτά.

Ο νάρκισσος

Αυτό είναι το στοιχείο που, λανθασμένα, κατά την άποψή μου, του έχουν δώσει τον χαρακτηρισμό του μαφιόζου. Δεν είναι παρά ένας εγκληματικός χαρακτήρας που ο ναρκισσισμός του τον κάνει αδίστακτο στις επιλογές του, καταστρέφει ότι είναι εμπόδιο στην πορεία του που ο ίδιος έχει επιλέξει.

Το καθεστώς Κυριάκου (Κούλη) Μητσοτάκη μοιραία θα πέσει από την αμφισβήτηση αυτού του ίδιου, όταν τα θετικά στοιχεία (μητρικά) θα αμφισβητούν τις (πατρικές) επιλογές που λειτουργούν αρνητικά για την ορθολογική ανάπτυξη της κοινωνίας. Αυτά τα στοιχεία μπορεί να μην είναι ορατά αλλά υπάρχουν και δημιουργούν το υστερικό σε αυτό το πρόσωπο που θέλει να είναι Πρωθυπουργός. Το καθεστώς του έχει ένα ιδιότυπο χαρακτηριστικό, όπως θα δούμε στο προσεχές σημείωμά μας.

 

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης

Μαφία Μητσοτάκη; 

Χριστιανοσιωνισμός

Η εξέγερση

Το 47



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved