ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ
Το «ν»: γράφει ο Σπύρος Μάρκου*
Πάει ο Κύπριος στο Έβερεστ και ζητά ένα σάντουιτς. «Με τυρίν και ντομάταν και πιπεριάν και κρεμμύδιν. Ο Έλληνας του λέει αστειευόμενος: «Εσείς οι Κύπριοι, ότι να πείτε όλο το «ν» προσθέτετε στο τέλος. Θέλεις κάτι άλλο μέσα;». Οπότε, σοκαρισμένος, ο Κύπριος από την παρατήρηση λέει διστακτικά: «Βάλε και λίγο ζαμπό και μπέικο».
Το «ν»: Γιατί χρησιμοποιείται
Κάθε γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία. Έχει άμεση σχέση αιτίας και αιτιατού, μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου.
Το «ν» συντονίζει τον εγκέφαλο. Σχετικά πρόσφατα (1996) στο ιατρικό περιοδικό «Medizin-Journal», στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ό,τι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «ν» στο μέσον ακριβώς του αλφαβήτου -στο πρώτο ελληνικό αλφάβητο με τα 27 γράμματα-.
Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ό,τι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση. Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;
Το «ν»: Οι ακρότητες
Ως μάχιμος εκπαιδευτικός και συγγραφέας του συγγράμματος: «Δυσλεξία», Αθήνα 1994, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 6η Έκδοση, νομιμοποιούμαι να ρωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η ελληνική γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.
Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν! Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε «το εμβαδόν», δηλ. εκεί διατηρείται το ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !! Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα;
Το «ν»: Οι αυθαιρεσίες
Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κ.λπ.). Το γράμμα «ν» είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…
Εάν κάποιος αντιτείνει ό,τι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ό,τι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»! Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη, «Για μιαν οπτική του ήχου», όπου καταλήγει, «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -ν-, εκτός κι αν του” λειπε η οπτική του ήχου».
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει». Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ό,τι μετά το «ν», έρχεται και η σειρά του τελικού σίγμα (ς).
Το «ν»: Η επιβολή
Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» !.. Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο συνέδριό σας την δική μου «θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.
Το γράμμα «ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά. Το τελικό σίγμα «ς» ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική. Οι Αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ό,τι μόνον εμείς, οι Έλληνες, λέμε: «Τα είπα με το νι και με το σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα (παρ’όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το «ν» ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το «σ» ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.
Το «ν»: Η ενότητα
Η σύγχρονη ψυχογλωσσολογία δέχεται ό,τι η γλώσσα και η σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα ενσαρκώνει την σκέψη και η σκέψη μετουσιώνεται σε γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει ελληνική σκέψη χωρίς την ελληνική γλώσσα. Είναι γεγονός ό,τι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας πολιτισμού.
Το ελληνικόν αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του, ήταν αρχικά ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο γραμμογραφικό, κατόπιν στο συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού οικουμενικού πολιτισμού.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρην οφθαλμού, την ελληνική γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.
*Ο Σπύρος Μάρκου είναι διευθυντής του 3ου Δημοτικού Σχολείου Λαρίσης.
