TV SCREEN MAKES YOU FEEL SMALL…

The Affair

Δημιουργοί: Χαγκάι Λέβι, Σάρα Τριμ

Τηλεοπτικό δίκτυο: Showtime

Ο Νόα (Γουέστ) και η σύζυγός του, Έλεν (Τίρνεϊ), ταξιδεύουν με τα τέσσερα παιδιά τους από το Μπρούκλιν στο ειδυλλιακό Μοντόκ για το καλοκαίρι. Ο Νόα είναι δάσκαλος και συγγραφέας και η ζωή του μοιάζει βγαλμένη από οικογενειακή διαφήμιση. Και ίσως να είναι, ίσως και όχι… Μέχρι που στο Μοντόκ γνωρίζει την Άλισον (Γουίλσον), μια σερβιτόρα παντρεμένη με τον Κόουλ (Τζάκσον), κολλημένη σε ένα γάμο που φέρει ανεξίτηλο το στίγμα μιας παρελθούσας τραγωδίας. Άλλη μια ιστορία πάθους και προδοσίας, ένα ακόμη παράνομο ειδύλλιο, σωστά;

Λάθος. Το πιλοτικό επεισόδιο του “TheAffair” δεν έχει τίποτα το κλισέ ή το γλυκανάλατο. Η γνωριμία των δύο κεντρικών χαρακτήρων είναι, καταπώς φαίνεται, ο καταλύτης της πλοκής και όχι ο πυρήνας της. Το πρώτο επεισόδιο εκμεταλλεύεται στον μέγιστο βαθμό το ηλιόλουστο Μοντόκ, για να καμουφλάρει μέσα σε τόσο φως μια σκιώδη, κλειστοφοβική ιστορία. Ο Μαρκ Μάιλοντ υπογράφει τη σκηνοθεσία και κάνει εξαιρετική δουλειά: «παίζει» με τις χαραμάδες, ανακαλύπτει κάθε πιθανή και απίθανη λήψη και εκμεταλλεύεται την παραμικρή δυνατότητα (η κάμερα αλλάζει φόκους, καθώς η αφήγηση ανατρέχει στο παρελθόν, το τοπίο «θολώνει» όπως ακριβώς κι οι αναμνήσεις). Η παράμετρος που ανεβάζει επίπεδο τη σειρά δεν είναι άλλη από το σεναριακό τρικ της διπλής ανάγνωσης της ιστορίας: τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο πιλοτικό επεισόδιο εξιστορούνται εις διπλούν, από την οπτική τόσο του Νόα όσο και της Άλισον. Εδώ εμφανίζεται και ένας ακόμα βασικός άξονας της πλοκής, η ερμηνεία των πραγμάτων, πέρα από νόρμες και όρια που εξασθενούν και γίνονται δυσδιάκριτα όταν οι ηθικές αντιστάσεις υποχωρούν.

Όπως κάθε πρότζεκτ ευλογημένο με μια τέτοια τετράδα ηθοποιών, το “TheAffair” θα ζήσει και θα πεθάνει με τους πρωταγωνιστές του. Η Τίρνεϊ έμεινε στα μετόπισθεν του πιλοτικού επεισοδίου και ο Τζάκσον κατέθεσε ένα μικρό μονάχα δείγμα, όμως ο Γουέστ και η Γουίλσον συνθέτουν μια εκρηκτική ένωση. Και πώς αλλιώς, όταν μιλάμε για τους ανθρώπους που έπλασαν δύο από τους πιο κουλ χαρακτήρες της τηλεόρασης (ο McNulty του “TheWire” και η Alice του “Luther”). Η χημεία τους είναι καθηλωτική και η ερμηνευτική τους ικανότητά αδιαπραγμάτευτη. Όπως αδιαπραγμάτευτο είναι και το γεγονός ότι το “TheAffair” είναι η καλύτερη σειρά της φθινοπωρινής σεζόν. Χωρίς αντίπαλο.

Γρηγόρης Μυστιλιάδης

The Flash

Δημιουργοί: Γκρέγκ Μπερλάντι, Άντριου Κράισμπεργκ, Τζεφ Τζόνς

Τηλεοπτικό δίκτυο: CW

Η εποχή προστάζει την μεταφορά των κόμιξ, εκτός από τον κινηματογράφο, και στην τηλεόραση. Επίσης, η εποχή προάγει τα λεγόμενα spin-off, δηλαδή σειρές που προέρχονται από ήδη υπάρχουσες σειρές. Ύστερα από την επιτυχία του “Arrow”, μερικοί από τους δημιουργούς του αποφάσισαν να επαναφέρουν ένα παλιό γνώριμο μετά από 20 και βάλε χρόνια. Τον άνθρωπο αστραπή. Ή αλλιώς τον “The Flash”. Η επανεμφάνισή του έγινε αρχικά σε τρία επεισόδια του “Arrow” και τώρα, ήρθε η ώρα να αποκτήσει και πάλι τη δική του σειρά.

Το πιλοτικό επεισόδιο του “The Flash” δεν μας έδειξε κάτι που δεν περιμέναμε. Φρέσκο αλλά αρκετά εφηβικό, πιο άρτιο τεχνολογικά αλλά και πιο φτωχό ευρηματικά. Ωστόσο, η δομή του επεισοδίου μοιάζει προσεγμένη και η συνέχεια ίσως αποδειχθεί ανώτερη. Ο πρώην Flash, ο πρωταγωνιστής της σειράς που σταμάτησε το 1991, υποδύεται τον πατέρα του τωρινού και φυλακίζεται άδικα για τον φόνο της γυναίκας του, όταν ο Μπάρι ήταν ακόμα πολύ μικρός. Τα φλας μπακ που χρησιμοποιούνται συνεχώς στο “Arrow” έχουν κι εδώ ένα, αν όχι κυρίαρχο, τουλάχιστον βασικότατο ρόλο. Αρκετά χρόνια μετά και ύστερα από ένα ατύχημα, ο Μπάρι θα ανακαλύψει τις δυνάμεις του και θα τεθεί αντιμέτωπος με τις δυνάμεις του κακού, με απώτερο σκοπό να βρει αυτόν που σκότωσε τη μητέρα του και έγινε η αιτία να φυλακιστεί ο πατέρας του. Και λογικά θα υπάρξει πολύς δρόμος ακόμα μέχρι να γίνει αυτό…

Η αρχή του “The Flash” δίνει μια αχτίδα φωτός στο σκοτεινό σύμπαν της DC, με το χιούμορ και την εφηβική διάθεση να αποσπούν λίγο την προσοχή από την θλιβερή ιστορία του Μπάρι Άλεν και της οικογένειάς του. Το πρώτο επεισόδιο ήταν ευχάριστο και ψυχαγωγικό, αλλά του έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω που θα κάνει το θεατή να «εθιστεί» και να ανυπομονεί για την συνέχεια. Η αρχική του απήχηση υπήρξε εντυπωσιακή, όμως αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα. Η συνέχεια θα δείξει αν αυτή τη φορά ο άνθρωπος αστραπή ήρθε για να μείνει…

Πέτρος Καλογεράς

NEXT

Την Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: «Στα καλά καθούμενα» του Νίκου Ζαπατίνα, με τους Ζέτα Μακρυπούλια και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, «Ο δικαστής» (“TheJudge”) του Ντέιβιντ Ντόμπκιν με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ρόμπερτ Ντιβάλ και «Άπληστοι γείτονες» (“GoodPeople”) του Χένρικ Ρούμπερ Γκενζ, με τους Κέιτ Χάντσον και Τζέιμς Φράνκο.

Την Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: «Σκουπίδια» (Trash) του Στίβεν Ντάλτρι, με τους Μάρτιν Σιν, Ρούνεϊ Μάρα, «Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται» (Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day) του Μιγκέλ Αρτέτα με τους Στιβ Καρέλ και Τζένιφερ Γκάρνερ και «Τα θαύματα» (LeMeraviglie) της Άλις Ρορβάχερ, με τις Άλμπα Ρορβάχερ και Μόνικα Μπελούτσι.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved