ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ
Βρετανικός αναρχισμός: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Ο αναρχισμός αναπτύχθηκε από τον ριζοσπαστισμό του 19ου αιώνα, με τον Προυντόν και τον Μπακούνιν. Ήλπιζαν να απελευθερώσουν το άτομο από την καταπίεση και την εκμετάλλευση που τη συνέδεαν με το κράτος. Βρετανικός αναρχισμός, μια αναφορά στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ
Οι αναρχικοί ήθελαν τα άτομα να είναι ελεύθερα από την ενοχλητική εξουσία. Ειδικότερα, ελεύθερα να κάνουν ό,τι θεωρούσαν σωστό με το προϊόν της εργασίας τους. Αυτό το είδος του αναρχισμού ήταν που ενέπνευσε το Χένρι Σέιμουρ, έναν κοσμικό από το Tunbridge Wells, να αρχίσει να εκδίδει το «The anarchist» το 1885. Ο Σέιμουρ ήταν ένας κλασικός αναρχικός της παλιάς σχολής.
Όπως και ο Μπακούνιν, κινήθηκε από μια κοσμική εχθρότητα προς την εκκλησία που επιβάλλει τον θεό στο άτομο. Σε μια εικονοκλαστική καταγγελία της κοινωνίας που επέβαλε τον θεό στο άτομο τις αξίες του στο άτομο. Το αναρχικό του όραμα συνδύασε την προυντονική αμοιβαιότητα με τον πιο ακραίο ατομικισμό διαφόρων Αμερικανών αναρχικών. Θα οραματιστεί μικρούς ιδιοκτήτες που συνεργάζονται μεταξύ τους σε εθελοντικά σχήματα.
«Βρετανικός αναρχισμός: θεωρούσαν
τους εαυτούς τους αόριστα σοσιαλιστές
ελευθεριακών πεποιθήσεων.»
Το ιδεώδες του ήταν μια ουτοπία του ελεύθερου εμπορίου. Με τον «απολύτως ελεύθερο ανταγωνισμό» να καθιστά το κόστος «το δίκαιο όριο της τιμής». Εξασφάλιζε έτσι ότι τα άτομα θα αποκομίσουν το πλήρες όφελος από την εργασία τους. Χωρίς τα μονοπώλια ή το κράτος να παίρνουν το μερίδιό τους. Οι περισσότεροι από τους συνεργάτες του Σέιμουρ θεωρούσαν τους εαυτούς τους αόριστα σοσιαλιστές ελευθεριακών πεποιθήσεων. Όχι συγκεκριμένα ως αναρχικοί.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ
Στη δεκαετία του 1880, οι σοσιαλιστές έγιναν θεωρητικά όλο και πιο εξελιγμένοι. Οι ιδέες τους ωρίμαζαν. Κάποιοι στράφηκαν στον αναρχισμό ως εναλλακτική λύση στον κρατισμό των μαρξιστών. Άλλοι θεωρούσαν τον αναρχισμό αφελή και ουτοπικό. Με αυτόν τον τρόπο ο αναρχισμός κυριάρχησε στη Σοσιαλιστική Ένωση αφού διαχωρίστηκε από τη μαρξιστική Σοσιαλδημοκρατική Ομοσπονδία. Οι αναρχικοί του Συνδέσμου ανήκαν επίσης απόλυτα στη ριζοσπαστική παράδοση του Προυντόν και του Μπακούνιν.
Η αντισοσιαλιστική νομοθεσία της Μπίσμαρκ, το 1878 οδήγησε σε μια εισροή προσφύγων στη Βρετανία. Συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων όπως ο Βίκτορ Ντέιβ και ο Γιόχαν Μοστ. Αυτοί ενώθηκαν με προηγούμενους πρόσφυγες όπως ο Χέρμαν Γιουνγκ και ο Αντρέας Σέου, καθώς και οι επιζώντες της Παρισινής Κομμούνας, όπως ο Ρίτσαρντ Ντεκ και ο Άλμπερτ Ρέιναρντ.
Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες δεν ήταν αναρχικοί, αλλά ήταν κοινωνικοί επαναστάτες. Αποδοκίμαζαν τις πολιτικές απόψεις του Μαρξ και εισήγαγαν νέα σκέψη στις απόψεις των αναρχικών στη Βρετανία. Αυτοί οι Βρετανοί, κυρίως ο Φρανκ Κιτζ και ο Τζόζεφ Λέινι οδήγησαν την Ένωση στον αναρχισμό.
«Βρετανικός αναρχισμός: ήθελε
να δημοσιεύει μόνο ανυπόγραφα άρθρα.»
Ένα άλλο μέρος του βρετανικού αναρχικού κινήματος αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από άτομα που είχαν συνδεθεί με πιο ηθικές μορφές σοσιαλισμού. Αυτοί απέρριπταν το μαρξισμό όχι μόνο ως κρατικιστικό, αλλά και ως ανήθικο δόγμα που κήρυττε τη βία. Μια εγωιστική και τμηματική ηθική του ταξικού συμφέροντος.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ
Ας επικεντρωθούμε σε αυτούς τους νέους αναρχικούς.
Όταν ο Κροπότκιν βγήκε από τη φυλακή του Κλαιρβώ, βρήκε καταφύγιο στη Βρετανία. Μαζί με μερικούς οπαδούς του, ενώθηκε με το Σέιμουρ για να σχηματίσουν μια εκδοτική συλλογικότητα: για την έκδοση του «The anarchist». Ο Κροπότκιν ήταν αναρχοκομμουνιστής, όχι προυντονικός αμοιβαιολόγος. Σύντομα αυτός και οι οπαδοί του συγκρούστηκαν με το Σέιμουρ σε μια σειρά από θέματα. Τον Ιούνιο του 1886, ο Σέιμουρ παραπονέθηκε για την πρακτική που είχε εισαγάγει η εκδοτική κολεκτίβα. Αυτή ήθελε να δημοσιεύει μόνο ανυπόγραφα άρθρα.
Αυτή η διαμάχη ήταν μακροχρόνια. Ακόμη και πριν από το πρώτο τεύχος του «The anarchist».
Ο Σέιμουρ φέρεται να είπε στο Σω ότι προτιμούσε υπογεγραμμένα άρθρα. Την ίδια στιγμή ο Κροπότκιν είπε στο Σω ότι τα άρθρα θα έπρεπε να είναι ανυπόγραφα. Με τη σειρά του ο Σέιμουρ παραπονέθηκε δημόσια. Κάτω από τις εκδοτικές κολεκτίβες «η ατομικότητα σβήνει για να διατηρηθεί ένας «γενικός τόνος», κάτι που, από όσο ξέρω, μπορεί να είναι αληθινός κομμουνισμός, αλλά δεν είναι αληθινός αναρχισμός», είπε. Για τους οπαδούς του Κροπότκιν ο αληθινός κομμουνισμός ήταν ακριβώς ο αληθινός αναρχισμός. Ο Σέιμουρ πίστευε ότι η ανωνυμία υπονομεύει.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Θεωρούσαν τα ανώνυμα άρθρα ως έκφραση μιας κομμουνιστικής ηθικής. Σύντομα, ο Σέιμουρ άρχισε επίσης να παραπονιέται ότι ο Κροπότκιν και οι οπαδοί του απαιτούσαν μια ισότητα που θυσίαζε τα «δικαιώματα της εργασίας στους αργόσχολους». Απέρριπτε την κοινωνική ηθική τους. Μπορούσε να δει τον τρόπο να υπερασπιστεί τους σκληρά εργαζόμενους έναντι των τεμπέληδων. Οπότε δεν μπορούσε να δεχτεί τον κομμουνισμό τους.
«Βρετανικός αναρχισμός: πίστευαν
ότι μια νέα ζωή αναδυόταν από την παρακμή
της παλιάς τάξης πραγμάτων.»
Τον Οκτώβριο του 1886, ο Κροπότκιν και οι οπαδοί του ήρθαν σε ρήξη με το Σέιμουρ. Ξεκίνησαν τη δική τους εφημερίδα, την «Ελευθερία». Οι οπαδοί του Κροπότκιν υποστήριζαν έναν νέο αναρχισμό που έμοιαζε με τις μποέμικες πεποιθήσεις της ρομαντικής δεκαετίας του 1890. Λιγότερο έμοιαζε με το ριζοσπαστικό ατομικισμό του Σειμουρ και του Σοσιαλιστικού Συνδέσμου.
Ο Κροπότκιν απευθυνόταν σε αυτούς όχι επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα του αυτόνομου ατόμου. Επειδή πίστευαν ότι μια νέα ζωή αναδυόταν από την παρακμή της παλιάς τάξης πραγμάτων. Ταύτιζαν αυτή τη νέα ζωή με τον αναρχοκομμουνισμό.
Όπως ο Ρίτσαρντ Λε Γκαλιέν, ένας αισθητικός, περιέγραψε τα σχέδια του Όμπρεϊ Μπιρτσλέι, την κριτική του Άρτοθρ Σιμονς, τους πίνακες του Τζέιμς Γουίστλερ και τα θεατρικά έργα του Όσκαρ Ουάιλντ, έτσι μπορούμε να περιγράψουμε τον αναρχισμό. Αυτόν των Δρ. Τζον Μπερνς-Γκίμπσον, Τζ. Σ. Κενγουόρθι, του Τζ. Μπρους Βάλας και της Σαρλότ Ουίλσον: Προσπάθησαν «να ξεφύγουν από την αποχαυνωτική αγκαλιά του υλισμού και των ξεπερασμένων συμβάσεων. Να ζήσουν τη ζωή σημαντικά έντονα και όμορφα και, αν χρειαστεί, τολμηρά»
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Ο ΝΕΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ
Ο νέος αναρχισμός προέκυψε κυρίως από την Κοινότητα της Νέας
Ζωής. Ενός κύκλου συζητήσεων που σχηματίστηκε γύρω από τον Τόμας Ντέιβιντσον, έναν πολυταξιδεμένο φιλόσοφο. Η Κοινότητα ήρθε σε ρήξη με τους ιδρυτές της Fabian Society. Προκειμένου να επικεντρωθεί σε πνευματικά και ηθικά ζητήματα και όχι σε οικονομικά και πολιτικά θέματα.
Όσοι συνδέονταν με την Κοινότητα, συμπεριλαμβανομένου του Έρνεστ Ρις, μέλους του Rhymers” Club, θεωρούσαν χαρακτηριστικά ότι ο δαρβινισμός είχε υπονομεύσει την παραδοσιακή αντίληψη, τις θρησκευτικές και ηθικές παραδοχές. Εγείροντας έτσι το φάσμα μιας αποχαύνωσης του υλισμού.
«Βρετανικός αναρχισμός: όλοι ήθελαν
να έρθουν σε ρήξη με το παρελθόν.»
Παρ’όλα αυτά, παρέμειναν αισιόδοξοι, Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να να οδηγήσουν ανάμεσα στη Σκύλλα των άκαμπτων δογμάτων του παρελθόντος και στη Χάρυβδη μιας ανούσιας τεχνοκρατίας. Προσέβλεπαν σε μια νέα ηθική και μια νέα αισθητική. Να εμπνεύσουν μια νέα κοινωνία και μια νέα ζωή. Εδώ είναι που βρίσκουμε τη βάση της συμπάθειας μεταξύ των νέων αναρχικών και των άλλων μποέμ. Αυτοί όλοι ήθελαν να έρθουν σε ρήξη με το παρελθόν προωθώντας μια νέα ηθική βασισμένη σε μια νέα ευαισθησία. Όχι με την εισαγωγή οικονομικών και διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Όπως αυτές που συνδέονταν με τους Φαμπιάνους.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Το τέλος του αιώνα μας βρίσκει σε μια εξέγερση ενάντια στα βικτοριανά ήθη. Η Βικτωριανή εποχή χαρακτηρίστηκε από αδιάκοπες θεολογικές διαμάχες και περιόδους έντονης κοινωνικής αναταραχής. Αλλά κάποιος που κοιτάζει πίσω σε αυτήν θα μπορούσε δικαιολογημένα να χαρακτηρίσει τον πολιτισμό της ως μια σταθερή σύνθεση προτεσταντισμού και φιλελευθερισμού.
Οι συζητήσεις για πράγματα όπως τα μέσα της χάριτος γίνονταν στο φόντο μιας ευρείας συμφωνίας για τη φύση και τις συνέπειες του χριστιανισμού: Τα δόγματα εξέφραζαν τα ουσιώδη, η Βίβλος ήταν ένας αξιόπιστος οδηγός, και τα κύρια θρησκευτικά καθήκοντα ήταν η ανάγνωση της Βίβλου, η καθημερινή προσευχή και η παρακολούθηση των θεμάτων που αφορούν το μέλλον.
Ο φιλελευθερισμός ήταν μια πολιτική έκφραση αυτής της πίστης: Αν και το κύριο μέλημα ήταν το μέλλον. Η ανησυχία αυτή απαιτούσε την ήσυχη, ικανή εκτέλεση των οικογενειακών και πολιτικών καθηκόντων. Καθαριότητα, ηθική διαπαιδαγώγηση των νέων, φιλανθρωπία σε περιπτώσεις που το άξιζαν, και κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι δυνατόν να υπερβάλει κανείς όσον αφορά στην έκταση στην οποία οι άνθρωποι έσπασαν με αυτή την κουλτούρα, στη δεκαετία του 1890. Αλλά κάποιο είδος αποφασιστικής αλλαγής έλαβε χώρα.
«Βρετανικός αναρχισμός: σε μια αντίληψη
του καθήκοντος που διαπνέεται
από ένα ιδεώδες της κοινωνίας.»
Δεν ήταν σύνηθες για τους ανθρώπους να χάνουν την πίστη τους. Αλλά ήταν σύνηθες να αλλάξει το περιεχόμενο της πίστης τους αποφασιστικά. Συχνά στρέφονταν από μια κυριολεκτική προσέγγιση της Βίβλου, μια υπερβατική θεώρηση του Θεού και σε μια αυστηρή ατομικιστική αντίληψη του κοινωνικού καθήκοντος, σε μια πλουραλιστική προσέγγιση της θεολογικής θεώρησης. Σε μια αντίληψη του καθήκοντος που διαπνέεται από ένα ιδεώδες της κοινωνίας.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΒΙΚΤΩΡΙΑΝΟΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ
Αυτή η αλλαγή είναι παράλληλη με τις εξελίξεις στην ύστερη βικτοριανή κοινωνία. Καθιστώντας μια λιγότερο σταθερή θρησκευτική και ηθική κουλτούρα. Η αυξανόμενη κλίμακα των χώρων εργασίας, η εκτεταμένη μετανάστευση από την ύπαιθρο στην πόλη, και η εμφάνιση της πυρηνικής οικογένειας. Όλα λειτούργησαν διαβρωτικά για τις παραδοσιακές συμπεριφορές. Η βελτίωση των μεταφορών και η αναπτυσσόμενη βιομηχανία αναψυχής απομάκρυναν τους ανθρώπους από τις παραδοσιακές ασχολίες.
Ωστόσο, η σημαντικότερη πηγή της αλλαγής ήταν ίσως οι πνευματικές δυσκολίες που υπονόμευαν τον βικτωριανό προτεσταντισμό. Η γεωλογία, η ιστορική κριτική και η θεωρία της εξέλιξης οδήγησαν τους ανθρώπους σε μια έμφυτη πίστη. Αυτό το έμφυτο ώθησε σε μεγαλύτερο θρησκευτικό πλουραλισμό υποτιμώντας τις δοξασίες και τις ορθοδοξίες. Προκάλεσε μια νέα ανησυχία για το ιδανικό της συντροφικότητας τονίζοντας την ενότητα όλων.
Η ιδέα να έρθει ο Κροπότκιν στην Αγγλία για να εκδώσει μια εφημερίδα προήλθε από την κυρία Γουίλσον. Αυτή αλληλογραφούσε με τη Σοφία Κροπότκιν ενώ ο σύζυγός της ήταν στη φυλακή. Η κυρία Γουίλσον είχε σπουδάσει στο Cheltenham Ladies College και στο Merton Hall, ο πρόδρομος του Newnham College και του Cambridge. Παντρεύτηκε τον Άρθουρ Γουίλσον, χρηματιστή, με τον οποίο έφτιαξε το σπίτι της στην άκρη του Hampstead Heath.
«Βρετανικός αναρχισμός: κρατούσε
ψηλά τη μαύρη σημαία του αναρχισμού.»
Ήλπιζε να ιδρύσει το δικό της «λογοτεχνικό είδος στην κοινωνία» που θα ονομαζόταν Russian Society. Τελικά αρκέστηκε σε μια απλή «συνάντηση στο σαλόνι». Είχε ρομαντική άποψη για τους Ρώσους αγρότες, υποστηρίζοντας ότι διατηρούσαν το «δημοκρατικό και κομμουνιστικό πνεύμα» του πρωτόγονου σοσιαλισμού. Οπότε «η Ρωσία μπορεί ακόμη να πρωτοστατήσει στην κοινωνική αναδιοργάνωση». Αυτή η εξιδανίκευση της Ρωσίας οδήγησε στον Κροπότκιν και από εκεί στον αναρχοκομμουνισμό. Για αρκετά χρόνια, η Γουίλσον κρατούσε ψηλά τη μαύρη σημαία του αναρχισμού στο Fabian Society. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής, οικοδεσπότης της της ιστορικής ομάδας συζήτησης του Χάμπστεντ. Όπου οι Φάμπιανς ξεκαθάριζαν τις απόψεις τους, τις ιδέες τους, και συγγραφέας του τμήματος για τον αναρχισμό σε ένα Φάμπιαν απόσπασμα που περιέγραφε τις κυριότερες παραλλαγές του σοσιαλισμού.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Στα μέσα της δεκαετίας του 1880, ωστόσο, οι Φαμπιανοί αφοσιώθηκαν όλο και περισσότερο στην κοινοβουλευτική δράση. Η Γουίλσον θεωρούσε τους Φάμπιανς ως μια ομάδα δεσμευμένη σε συζητήσεις: Όπου οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν κοινό τόπο συνάντησης». Ότι η δράση ήταν περιττή και ανήθικη, και ούτως ή άλλως η Σοσιαλδημοκρατική Ομοσπονδία παρείχε ήδη στους σοσιαλιστές το κατάλληλο όχημα για κάθε πολιτική δράση που θα ήθελαν να αναλάβουν.
Καθώς οι Φάμπιανς στράφηκαν προς την πολιτική, αποχώρησε από την Εταιρεία. Ίδρυσε ουσιαστικά την Freedom και συγκέντρωσε μια μικρή ομάδα γύρω από την εφημερίδα.Οι κυριότεροι Βρετανοί συνεργάτες της στην ομάδα Freedom ήταν οι εξής: ο Δρ. Μπερνς Γκίμπσον, περιφερειακός αστυνομικός χειρουργός και ιατρικός αξιωματικός της Post Office. Αυτός πρότεινε το ψήφισμα για την ίδρυση της Κοινότητας.
«Βρετανικός αναρχισμός: να αναζητήσει μια
απλή ζωή στη χειρωνακτική εργασία και στη συντροφική αγάπη.»
Μίλησε για τον αναρχισμό στο Hampstead Historic. Έξω από αυτόν τον στενό κύκλο, υπήρχαν αρκετοί συμπαθούντες και συνεισφέροντες. Γενικά σοσιαλιστές που αναγνώριζαν τις αναρχικές τάσεις. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν οι: Έμμα Μπρουκ, φίλη της Γουίλσον, από τα φοιτητικά της χρόνια, η οποία σπούδασε οικονομικά υπό τον Άλφρεντ Μάρσαλ. Έφυγε από το Κέιμπριτζ «βαθιά δυσαρεστημένη με τα ορθόδοξα οικονομικά». Αργότερα έγινε γραμματέας του Hampstead Historic. Ο Έντουαρντ Κάρπεντερ, ένας ρομαντικός ποιητής εμπνευσμένος από το Γουόλτ Γουίτμαν. Παραιτήθηκε από την υποτροφία ενός κληρικού στο Cambridge. Έντάχθηκε στην Κοινότητα και μετακόμισε βόρεια για να αναζητήσει μια απλή ζωή στη χειρωνακτική εργασία και στη συντροφική αγάπη.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ
Στις αρχές της δεκαετίας του 1890, η Κοινότητα ενέπνευσε ένα δεύτερο κύμα αναρχικών. Αυτό έγινε όταν αρκετά εξέχοντα μέλη, με επικεφαλής τους Μπρους Γουάλας και τον Κενγουόρθι έγιναν αφοσιωμένοι τολστοϊανοί. Ο Μπρους Γουάλας γεννήθηκε στην Ινδία από πρεσβυτεριανό πατέρα ιεραπόστολο. Μορφώθηκε στην Ιρλανδία, όπου αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου το 1874. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Βόννης πριν πριν γίνει υπουργός των Κονγκρεγκσιοναλιστών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, άκουσε τον Χένρι Τζορτζ να μιλάει για τη μεταρρύθμιση της γης. Άρχισε να σκέφτεται τα κοινωνικά προβλήματα και τελικά ξεκίνησε μια εφημερίδα, την «Αδελφότητα»: Για να προωθήσει το κοινωνικό ευαγγέλιο που πίστευε ότι περιείχε τη λύση σε αυτά τα προβλήματα. Λίγα χρόνια αργότερα, διέσχισε την ιρλανδική θάλασσα για να ιδρύσει μια μη δογματική εκκλησία της Αδελφότητας στο Southgate του Λονδίνου.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: Η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ
Ο Κενγουόρθι γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1863. Στις αρχές του 1880, διάβασε το Ράσκιν. Εντάχθηκε στο κίνημα για τη μεταρρύθμιση της γης. Τελικά έγινε επίτιμος γραμματέας της Αγγλικής Εταιρείας Αποικισμού Γης. Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα εργαζόμενος στο Mansfield House Settlement, μέρος ενός κινήματος που είχε ως στόχο να αναβαθμίσει τους φτωχούς των πόλεων ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης να ζήσουν και να να εργαστούν σε υποβαθμισμένα μέρη του Λονδίνου.
«Βρετανικός αναρχισμός: η ελπίδα ήταν
ότι η εναλλακτική κοινωνία των κοινοτήτων
θα εξαπλωνόταν μέχρι ο καπιταλισμός
και το κράτος δεν θα υπήρχαν πια.»
Στα τέλη της δεκαετίας του 1880 στράφηκε προς τον αναρχισμό, συμβάλλοντας τακτικά στην εφημερίδα «Freedom». Το 1892, διάβασε τα γραπτά του Τολστόι, ταξιδεύοντας στην Αμερική. προσηλυτίστηκε αμέσως. Όταν ο Κενγουόρθι επέστρεψε στην Αγγλία, ενώθηκε με το Γουάλας για να ανοίξει ένα Κέντρο Αδελφότητας στο Croydon . Αυτό θα προστεθεί σε εκείνες που υπήρχαν τότε στα βόρεια και βορειοανατολικό Λονδίνο στο Forest Gate, το Southgate και το Walthamstow.
Αυτές οι εκκλησίες επεδίωκαν «να εφαρμόσουν τις αρχές της επί του Όρους Ομιλίας» κυριολεκτικά και πλήρως στην ατομική και κοινωνική συμπεριφορά. Τις ερμήνευαν στην πράξη με προσπάθειες να ιδρύσουν βιομηχανίες και επιχειρήσεις με βάση αυτό που μπορεί να περιγραφεί ως σοσιαλιστική συμβίωση.
Το 1894, οι Κένγουόρθι και Γουάλας ίδρυσαν την Αδελφότητα Trust, η οποία ανέλαβε τη συνεταιριστική παραγωγή και τη λιανική πώληση. Τα όποια κέρδη τους διατίθενται για την αγορά γης με σκοπό την ίδρυση αναρχικών κοινοτήτων. Με αυτόν τον τρόπο, τα μέλη έβγαιναν από την καπιταλιστική οικονομία. Το κάθε μέλος έπρεπε να προσλαμβάνει ένα νέο μέλος κάθε τρίμηνο. Η ελπίδα ήταν ότι η εναλλακτική κοινωνία των κοινοτήτων θα εξαπλωνόταν μέχρι ο καπιταλισμός και το κράτος δεν θα υπήρχαν πια.
Ο Γουάλας περιέγραψε το Τραστ ως «μια οργάνωση βιομηχανίας και εμπορίου που θα πρέπει να ωφελήσει ουσιαστικά και όλο και περισσότερο ένα όλο και ευρύτερο κύκλο έντιμων εργαζομένων. Θα πρέπει να απεικονίζει τη λειτουργία των ορθών ηθικών και οικονομικών αρχών. Θα πρέπει έτσι να χρησιμεύσει ως μάθημα-αντικείμενο». Παράδειγμα πολύ πιο πειστικό από πολλές ρητορικές εκρήξεις.
Άνοιξε καταστήματα στο Croydon, το Southgate και το Walthamstow. Αυτά αρνήθηκαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με επιχειρήσεις που δεν πλήρωναν μισθούς. Αυτές που δεν εξασφαλίζουν τα προς το ζην ή μισθούς. Αργότερα μέλη του Trust ίδρυσαν το Brotherhood House, μια κοινόχρηστη κατοικία στο Croydon.
Επιστροφή στο άρθρο-ευρετήριο των άρθρων
