ΔΕΚΑ ΔΙΣΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ 2014
Η ακόλουθη λίστα σίγουρα δεν έγινε με τη λογική των «καλύτερων». Η μουσική ούτως ή άλλως έχει (σ’ εμένα τουλάχιστον) μια καθαρά συναισθηματική επίδραση. Προσπάθησα λοιπόν να βρω τους δίσκους που μου προκάλεσαν τη μεγαλύτερη συναισθηματική αντίδραση τη χρονιά αυτή. Με τυχαία και όχι με αξιολογική σειρά λοιπόν, ιδού οι δέκα καλύτεροι δίσκοι που άκουσα το 2014.
The Swans-To Be Kind
Όποιος παρακολούθησε την κολοσσιαία συναυλία τους στις 5 Δεκεμβρίου στο PRINCIPAL, καταλαβαίνει. Εδώ πρόκειται για ατόφια καλλιτεχνική έκφραση που δεν υπακούει σε κανόνες, αλλά φτιάχνει τους δικούς της για να τους ανατρέψει αμέσως μετά, που παίζει με την έννοια των ορίων και της αναζήτησης αυτών, που εφευρίσκει τον εαυτό της με μοναδικό σκοπό να τον επαναπροσδιορίσει. Λέξεις-μοτίβα που πνίγονται στην παραμόρφωση και καταλήγουν στη έκσταση. Πολυδιάστατο, μελετημένο, σκοτεινό. Σκέτη μυσταγωγία.
Lykke Li-I Never Learn
Κοίτα να δεις που ο χαμένος έρωτας δεν ξεπερνιέται αποκλειστικά και μόνο με λίτρα αλκοόλ και κλάμα στο σκοτάδι. Γίνεται και με βαθιές ανάσες στο φως και επίκληση διαυγών indie pop μελωδιών με «φιλσπεκτορικές» πινελιές. 33 σχεδόν λεπτά κρατάει μόνο ο δίσκος, αλλά αρκεί για να σε πάει στο αμέσως επόμενο στάδιο από το χωρισμό. Σε εκείνο δηλαδή μετά τον σπαραγμό, όπου οι πληγές ακόμα είναι ευαίσθητες και πονάνε. Αλλά έχουν αρχίσει να κλείνουν.
The Afghan Whigs-Do To The Beast
Εδώ απλά θα μπορούσα να γεμίσω το χώρο με καρδούλες. Δεν γίνεται να μην πω όμως ότι ο Greg Dulli ΜΟΥ έκανε πάλι το θαύμα του. Οι αμαρτωλοί μετανοούν, οι άγιοι εκπίπτουν και ο Greg ισορροπεί ανάμεσα στις δυο αυτές ιδιότητες. Η μετάβαση από το απειλητικά funkyMatamoros («you played with fire with me») στο απελπισμένα μελωδικό It Kills («it kills to watch you love another») το απεικονίζει άψογα.
Have A Nice Life-The Unnatural World
Goth, noise, post-punk, doom metal, drone, shoegaze, ambient, industrial. Όλα αυτά μαζί και χώρια. Κιθάρες και ντραμς που ξεσκίζουν το ένα το άλλο. Απόκοσμα φωνητικά που ακούγονται σαν μια ερεβώδης απειλή πάνω από το ζόφο της μουσικής. Θεωρούσα ότι οι Have A Nice Life δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν ποτέ το Death consciousness του 2008. Όντως, δεν το ξεπέρασαν με το The Unnatural World. Δημιούργησαν όμως κάτι εξίσου τίμιο και αυτό είναι αρκετό.
Timber Timbre-Hot Dreams
Περίεργο μου φαίνεται που οι Timber Timbre δεν έχουν μεγαλύτερη απήχηση στη χώρα μας, που λατρεύει ονόματα όπως οι Madrugada και οι Tindersticks. Βλέπετε, η μουσική τους είναι φτιαγμένη από κινηματογραφικές σκοτεινές ατμόσφαιρες, jazz σκοτάδια, noir ψυχεδέλεια, αργόσυρτες μελωδίες λουσμένες σε αλκοόλ και καπνό. Απολαύστε τους τώρα, γιατί έτσι και τους πάρει χαμπάρι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, θα τους ακούτε μέχρι και στο μπακάλικο της γειτονιάς την ώρα που θα ψωνίζετε φέτα και απορρυπαντικά.
Leonard Cohen-Popular Problems
Πώς να το κάνουμε, ο παλιός είναι αλλιώς-αρκεί να εξαιρέσουμε το επιεικώς άθλιο εξώφυλλο. Το γνώριμο γρέζι της φωνής, ο συνδυασμός blues και gospel, τα γυναικεία φωνητικά, τα folk βιολιά, όλα είναι εδώ. Και κυρίως, ο Leonard Cohen o ίδιος, που στα ογδόντα του μπορεί να μιλάει για τον Έρωτα και την Αγάπη χωρίς να ακούγεται σαν ξεμωραμένος πορνόγερος, αλλά σαν άνδρας που έζησε τη ζωή του υμνώντας και τιμώντας και τα δυο.
The Twilight Sad- Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave
Φυσικά ο νέος δεν παύει να είναι ωραίος. Ένα εξαιρετικό, στοιχειωμένο, ψυχωμένο άλμπουμ, που αποδεικνύει ότι οι Σκοτσέζοι αποτελούν και επίσημα πια ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της τελευταίας δεκαετίας. Το In Nowheres είναι ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2014, ενώ κομμάτια όπως το ανθεμικό I Could Give You All That You Don’t Want σίγουρα θα παίζονται στα μελλοντικά encoreτου συγκροτήματος.
Tori Amos-Unrepentant Geraldines
Αγαπώ πολύ την Tori Amos και έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την τραγουδοποιία της. Κυρίως γιατί, όσο και αν την έχει ηρεμήσει η μητρότητα και τα 50 της χρόνια, η μαινάδα του BoysforPeleδεν κοιμάται ποτέ. Ψάξε την στo youtube να διασκευάζει ζωντανά το Wefoundlove, όπου κάνει με τα κρεμμυδάκια το δήθεν sex symbol Rihanna, που έχει και τα μισά της χρόνια. Μάγισσα και θεά ταυτόχρονα.
Interpol-El Pintor
Ομολογώ ότι είχα σκιαχτεί λίγο με το προηγούμενο άλμπουμ των Interpol. Ήταν μπερδεμένο και το συγκρότημα έμοιαζε να βρίσκεται έξω από τα νερά του. Οπότε το El Pintorμπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς, καθώς οι Interpolξαναβρήκαν την πυξίδα τους και την πηγή της έμπνευσής τους και έφτιαξαν έναν δίσκο στον οποίο περιέχονται δυο από τα κορυφαία κομμάτια της καριέρας τους: το θυμωμένο και άγριο AncientWaysκαι το τραχύ και πολυεπίπεδο TidalWave.
St. Vincent-St. Vincent
Έχοντας επιλέξει ως καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο του όνομα του νοσοκομείου όπου νοσηλεύτηκε στο τέλος της ζωής του ο Ντύλαν Τόμας, η Annie Clarkμόνο τυχαία δεν είναι. Την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της η ίδια την περιγράφει ως έναν «δίσκο για πάρτι που θα μπορούσες να τον παίξεις σε μια κηδεία». Κάτι ανάμεσα σε χορευτική και πειραματική μουσική, υβρίδιο rockκαι electronica, απόλυτα ενδεικτικό της τομής ανάμεσα στην τραγουδοποιία και στην τεχνολογία. Απλά εξαιρετικό.
Ευτυχισμένο το μουσικό 2015 λοιπόν! Και του χρόνου!
Μαριάννα Βασιλείου
