ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ;

«Μέσω κουρέματος, η νέα ελληνική κυβέρνηση θέλει να επιβαρύνει τους Ευρωπαίους φορολογούμενους με έως και 160 δισ. ευρώ. Ωστόσο πολλοί πλούσιοι της χώρας δεν έχουν κληθεί ακόμη να βάλουν το χέρι στη τσέπη. Πρόκειται για τους Έλληνες εφοπλιστές και τις οικογένειές τους, οι οποίοι έβγαζαν και συνεχίζουν να βγάζουν λεφτά με κρουαζιέρες και φορτηγά πλοία. Και δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους», αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα της εφημερίδας Bild. 

Και το άρθρο της συνεχίζει έτσι: «Το άρθρο 107 του ελληνικού συντάγματος εγγυάται: τα κέρδη των εφοπλιστών (σ.σ. που πρόσφατα ανήλθαν στα 17 δισ. ευρώ), είναι αφορολόγητα. Όπως επίσης και τα κέρδη από την πώληση πλοίων. Ακόμη και τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των εφοπλιστών δεν φορολογούνται. Μίνι φόροι προβλέπονται μόνον για τα φορτηγά πλοία (σ.σ. ανάλογα με τη χωρητικότητα του πλοίου)».

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙ; 

Σύμφωνα με πληροφορίες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θέλει να τους φορολογήσει περαιτέρω, ωστόσο αντιστέκεται ο κυβερνητικός του εταίρος Πάνος Καμμένος.

Στη Γερμανία όμως άλλα λέγονται. Κύκλοι των Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών εντείνουν τις πιέσεις. «Ήρθε η ώρα να φορολογήσει η Ελλάδα τους εφοπλιστές της», λέει προς την Bild ο αντιπρόεδρος της Κ.Ο. CDU/CSU Μίχαελ Φουξ. Με την άποψή του συμφωνούν και οι Β. Μπόσπαχ και Καρλ-Γκέοργκ Βέλμαν: «Πριν μπει το χέρι στη τσέπη των Γερμανών, θα ήταν προτιμότερο οι Έλληνες να πιαστούν από τους δικούς τους εκατομμυριούχους», είπε ο Βέλμαν.

Για ποιους εφοπλιστές μιλάμε; Μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα ονόματα των Σταύρου Νιάρχου (29 ετών, εκτιμώμενη περιουσία: 3 δισ. ευρώ), Γιώργου Οικονόμου (61 ετών, εκτιμώμενη περιουσία: 1,5 δισ. ευρώ), Αθηνάς Ωνάση (30 ετών, εκτιμώμενη περιουσία: 620 εκατ. ευρώ), Σπύρου Λάτση (69 ετών, εκτιμώμενη περιουσία: 1,8 δισ. ευρώ) και Θεόδωρου Αγγελόπουλου (71 ετών, εκτιμώμενη περιουσία: 1,1 δισ. ευρώ).

(Δείτε αυτό το βίντεο όπου εκφράζονται με τρόπο απαίσιο οι απόψεις των εφοπλιστών, υποτιτλισμένο στα αγγλικά, πατήστε στο εικονίδιο των υπότιτλων)

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ;

Οι Έλληνες εφοπλιστές παραγγέλνουν πλοία σα να μην υπήρχε ποτέ κρίση, αναφέρει το περιοδικό Spiegel. Υπογραμμίζει ότι οι Έλληνες εφοπλιστές το 2012 είχαν δώσει παραγγελίες για την κατασκευή 275 καινούργιων πλοίων αξίας 10 δις ευρώ και άλλα τόσα για την ανακαίνιση του στόλου τους.

«Μόνο για τις πρώτες εβδομάδες του 2014 το κόστος για παραγγελίες πλοίων και αγορές μεταχειρισμένων ανέρχονται σε 5 δις ευρώ», δήλωσε, στο ίδιο περιοδικό, ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Θεόδωρος Βενιάμης, για να συμπληρώσει ότι «τα χρήματα προέρχονται από τις δικές μας τσέπες». Το γερμανικό περιοδικό πιστεύει ότι οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν αυτή τη ρευστότητα επειδή πληρώνουν ελάχιστους φόρους, σε σχέση με το εύρος της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.

Απ’το 2002 μέχρι σήμερα, οι Έλληνες εφοπλιστές δεν έχουν φορολογήσει τουλάχιστον 140 δις ευρώ. Εκτός αυτού όμως οι περίπου 800 ελληνικές οικογένειες του κλάδου δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους, κάτι που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στον κόσμο. Ο κ. Βενιάμης όμως υποστηρίζει ότι οι εφοπλιστές πληρώνουν φόρους, ως ιδιώτες, όπως και οι άλλοι. Αντίθετα το Spiegel αναφέρει ότι το 2012 οι Έλληνες εφοπλιστές πλήρωσαν ως ιδιώτες φόρους ύψους 15 εκατ. ευρώ, ενώ οι Έλληνες ναυτικοί είχαν πληρώσει 55 εκατ. ευρώ.

Όμως, μετά από πιέσεις που τους ασκήθηκαν, υποσχέθηκαν, ως «εθελοντική συνεισφορά» (!!!) το διπλασιασμό του φόρου στο τονάζ των πλοίων στα επόμενα τρία χρόνια. Εδώ όμως έχουμε μία  διαφορά απόψεων: ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε υπολογίσει αυτό το διπλασιασμό στα 140 εκατ. ευρώ, οι εφοπλιστές έκαναν λογαριασμό για 100 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια τα στρογγύλεψαν!!!

ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

Με αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτεται περίτρανα κατά πόσο ο κλάδος των Ελλήνων εφοπλιστών είναι ευεργετικός για την Ελλάδα, όπως ανέφερε η (φτιαχτή) ιστορία της Ελλάδας, αλλά αυτός ο κλάδος που έχει εθιστεί στην αισχροκέρδεια, στην κλεψιά του εθνικού μας πλούτου, αφού, με αυτό τον τρόπο, κλέβουν τον πλούτο του έθνους μας, πρωτίστως.

Τι θα κάνει η κυβέρνηση για αυτούς τους απατεώνες; Να υπενθυμίσουμε  ότι σε όλα τα κράτη, όπου επικρατεί το κράτος δικαίου, το οικονομικό έγκλημα είναι κάτι παραπάνω από κακούργημα. Είναι ουσιαστικά και τυπικά εθνική προδοσία. Άρα σαν εθνικοί προδότες θα πρέπει να χαρακτηριστούν και όχι σαν ευεργέτες.

Μήπως ο κυβερνητικός ελεγκτικός μηχανισμός να ξεκινούσε απ’αυτές τις δραστηριότητες για να βρει αυτό το ποσό των χρημάτων που θα μπορέσει να κινήσει την ελληνική οικονομία; Στην άποψη, εξάλλου, ότι μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να αποσύρουν τα πλούτη τους, η απάντησή μας θα είναι η εξής: Τι είχαμε τι χάσαμε; Αφού δεν προσφέρουν τα δέοντα, ας φανεί και με προφανή τρόπο η εθνική τους προδοσία, αν όλα τα πλοία τους πάνε σε σημαίες ευκαιρίας. Γιατί όλοι οι άλλοι δεν είμαστε κορόιδα!

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved