Δολοφονία

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΔΥΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΡΑΙΧ

Δολοφονία: γράφει η Ελένη Καρασαββίδου

Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει στην Αμερική. Ο Brian Kilmeade, λαγός στις συζητήσεις του FOX, λαγός του Τραπ δηλαδή, με αφορμή την φριχτή, άδικη δολοφονία της Ιρίνα Ζαρούτσκα, της νεαρής Ουκρανέζας, η οποία είχε και αφίσα του Βlack Lives Matter στο δωμάτιο της, πρότεινε να σκοτώνονται οι ψυχιατρικά ασθενείς που είναι άστεγοι με θανατηφόρα ένεση.

Δολοφονία: Το άγριο πρόσωπο

Το πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού, όταν η κοινωνία βολεύεται -γιατί μέρος της δύναμης του είναι οι ψυχοδυνάμεις της αρχαίας σπηλιάς που έβλεπε τον απέξω ως απειλή που ενεδρεύουν στο βαθύ συλλογικό ασυνείδητο- αποσύρεται και δεν ελέγχει. Ναι, θυμίζει όσα έγραφαν οι γεννήτορες του στην πολιτική φιλοσοφία, που έγραφαν για την «φυρά της φτώχιας» και πως μέσα από τον θάνατο του βαριδίου των φτωχών επέρχεται πρόοδος, προσπαθώντας να απαντήσουν στην άβολη πραγματικότητα «των κοριτσιών με τα σπίρτα» εκείνης της εποχής;

Πριν μπουν δικλείδες ασφαλείας υπό την πίεση του αντίπαλου δέους που ενέπνεε τότε την κοινωνία. Ενώ καταρρέουν από την υποχρηματοδότηση οι δομές υγείας, διότι «δεν θα ταΐζουμε εμείς αυτούς που περισσεύουν», αφήνοντας τους ψ κοινωνικά απόκληρους δίχως θεραπεία στους δρόμους με κίνδυνο όλων, ένα έγκλημα ανθρώπου που έβλεπε δαίμονες σε νεαρές λευκές γυναίκες και είχε 14 εισαγωγές σε ψυχιατρικά καταστήματα, πάλι προσωποποιείται για να στηρίξει ένα ρατσιστικό αφήγημα.

Δολοφονία: Ο φόβος

Άλλωστε το Ολοκαύτωμα από αυτούς δεν ξεκίνησε με τις ενέσεις του παραπρογράμματος Τ4; Παραδέχομαι ότι ξέρουν την παρα΄δοση του χώρου τους και την τιμούν κιόλας. Οι πολιτικές επιλογές των ολιγαρχών αυτοδικαιώνται εις βάρος όλων εν δυνάμει. Το ίδιο χρησιμοποιείται και η στάση σοκαρισμένων Αφροαμερικανών, συνεπιβατών που σκύψαν το κεφάλι φοβούμενοι/ες για τη ζωή τους, απαράδεκτη μεν κι όμως διαφυλετική -αφορά κάθε χρώματος ανθρώπους- κι ανθρώπινη. Δεν δικαιολογώ, αιτιολογώ δηλαδή.

Παράλληλα, ο επικεφαλής του FBI -ναι, ο Kash Pattell, ο ίδιος που διορίστηκε απευθείας από τον Τραμπ και παραδέχθηκε σε πρόσφατη σχετικά δίκη απολυμένων πρακτόρων πως απολύονται εκατοντάδες πράκτορες με πολιτικά κριτήρια- ενώ είχε ανακοινώσει την σύλληψη του δολοφόνου του Kirk, δημόσια στην επίσημη ιστοσελίδα -κάτι που γίνεται μόνο όταν υπάρχουν ακλόνητες αποδείξεις- ξαφνικά αλλάζει το αφήγημα στοχοποιώντας έναν «κατάλληλον άλλο»

Δολοφονία

Δολοφονία: Ο εσωτερικός εχθρός

Με χιλιάδες bot, λογαριασμούς να κάνουν κλίμα ώστε να ακολουθούν οι λοβοτομημένοι/ες. Πώς το έγραψε ο χειριστικά προβαλλόμενος για κοινωνική νάρκωση «αυτιστικός καημένος» Μασκ, όταν χαιρέτησε πάνω στον ενθουσιασμό του ναζιστικά μετά την δολοφονία Kirk; Εγώ πάλι γιατί δεν ξέρω αυτιστικούς να χαιρετούν έτσι; «Ή αυτοί -ποιοί;- ή εμείς» ήταν το νόημα της φράσης.

Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού είναι το magnus opum του ολοκληρωτισμού πριν ξαμολήσει τα δόντια του στους λαιμούς των απέξω. Βλέπετε η υπόθεση πρέπει να αποσυνδεθεί από τους groupers army που κατήγγειλαν τον Τραμπ, εξ ακροδεξιών γιατί τους πρόδωσε στο μέγιστο θέμα των φακέλων Επστάιν. Και προσέξτε, να είμαστε σοβαροί/ες, η παιδοφιλία το εμπόριο λευκής σαρκός κλπ, δεν έχουν δυστυχώς κομματικό πρόσημο, όλες οι πλευρές ισχυρών ανδρών απολάμβαναν το «προνόμιο».

Δολοφονία: Οι δημοκρατικές δομές

Αλλά ο τρόπος που το διαχειρίζεται μια κοινωνία έχει απόλυτη σχέση με την ύπαρξη ή μη δημοκρατικών δομών και δικλείδων ασφαλείας. Προφανώς τρέχουμε αφιονισμένα μακριά από την εποχή που το FBI είχε την δικαιοδοσία να παραπέμψει προέδρους σε δίκη -και από την εποχή που ακόμη και πολυεθνικές ως εξαίρεση έστω μα πολύτιμη εξαίρεση- εξαναγκάζονταν να πληρώσουν έως και δις σε εργαζόμενους που είχαν υποστεί ανήκεστο βλάβη.

Απέχουμε πολύ από την εποχή που η δημοσιογραφία μπορούσε να είναι δημοκρατική κι ελεύθερη με δίκες όπως της Washington Post κατά του Υπουργείου Άμυνας για το Bιετνάμ και των NY Times κατά της Sullivan Corporation για εκτεταμένη διαφθορά και επικίνδυνες πολιτικές για το κοινωνικό σώμα, και τα δυο την φιλελεύθερη δεκαετία του 60 που ως ένα σύντομο διάλειμμα φώτισε τον ουρανό -παρά τις αντιφάσεις της, παρά όσα κυοφορούσε και η ίδια- σε έναν πλανήτη επανερχόμενων βαρβάρων.

Δολοφονία: Μισάνθρωπη ατζέντα

Δεν απέχουμε όμως καθόλου από την εποχή που οι ισχυρά βαλλόμενοι -με ευθύνη όλων των χρωμάτων αλλά με τους νεοφασίστες να το τοκίζουν πάλι πολιτικά για να προωθήσουν την μισάνθρωπη ατζέντα τους-, εναπομείναντες δημοκρατικοί θεσμοί θα αντικατασταθούν από τις δομές και τις λειτουργίες ενός ολοκληρωτικού κράτος. Και ναι, λάθεψα.

Δολοφονία

Είχα γράψει και είχα αναλύσει γιατί στα τέλη του αιώνα σε μια απόλυτη γεωπολιτική αντιστροφή, -και δεν είναι η μόνη, όρα τα χθεσινά θύματα να μετατρέπονται σε απηνείς θύτες-, οι ΗΠΑ δεν θα είναι πλέον δημοκρατία επηρεάζοντας όλον τον πλανήτη, τις ζωές τις δυνατότητες τον φόβο το φαντασιακό μας. Δεν πήρα υπόψη μου την «συμπύκνωση του χρόνου» που συμβαίνει σε όλα τα πεδία. Και δεν θα περιμένουμε το τέλος του αιώνα. Μερίδα της κοινωνίας δεν θα το αντιλαμβάνεται καν ταϊζόμενη πολύχρωμα virtual χάπια μπρος στην οθόνη.

Δολοφονία: Οι μεσοαστοί

Με πιο τραγικούς εκεί τους μεσοαστούς Αφροαμερικανούς, τους Άραβες, τους δημοκρατικούς Εβραίους που έχοντας μια βίλα στηρίζουν MAGA, όπως έδειξε η διάχυση της πιο τραγικής ψήφου στην ιστορία των ΗΠΑ, με τεράστια ευθύνη των κορπορατιστών Δημοκρατικών μιας δήθεν αριστεράς, μα και με ακόμη πιο τεράστια ευθύνη της κοινωνίας των… πολιτών που προτίμησε να εκφασιστεί παρά να στηρίξει οργανώσεις στις ΗΠΑ που έχουν ως αφετηρία την κοινότητα, με αντι-ιεραρχικό και συμμετοχικό χαρακτήρα, που ενέπνευσαν μεγάλα κινήματα και υπέρ του συνόλου αλλαγές στο παρελθόν, δεν έχουν διδαχθεί ιστορία για να ξέρουν τι τους έρχεται μετά.

Ο πόλεμος άλλωστε ενδοστρέφεται και θα ξεκινά από το εσωτερικό των κοινωνιών πριν αναμετρηθεί στο Ελ Πάσο με το άλλο τραστ κέρδους αν και κατά σημεία αυτό εξελίσσεται παράλληλα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το καλωσήρθατε  -μάλλον επανήλθατε, δες Ιερά Εξέταση, δες αποικιοκρατία, δες Ράιχ, δες Ισλαμοφασισμό- στην εποχή των τεράτων.

Αποκτά συγκεκριμένο πρόσωπο κι αν δεν αντιδράσουμε γρήγορα, στο ακόμα ανοιχτό σκάκι της ιστορίας, θα βυθιστούμε στο πιο βαθύ σκοτάδι. Έως τώρα βλέπαμε τα νύχια του μόνο στην φυράδα της πόρτας που είχε καταφέρει ν ανοίξει. Τώρα την ανοίγει περισσότερο. Και μας συστήνεται γρήγορα και σταθερά. Και έχοντας ως σύμμαχο την υπερτεχνολογία είναι τρομακτικότατο από ποτέ.

Υγ. «Φέτος φοβήθηκα ακόμη πιο πολύ», Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης

ΔΕΘ 2025

Ο ολοκληρωτισμός

Η σφαγή των παιδιών

Μαγκνταλένα Χάουζεν παγωμένος χρόνος



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved