ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΗΛΙΑΣ ΖΑΧΑΡΗΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»

Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε τη Γέννηση του Χριστού και την έναρξη της νέας χρονιάς.

Για όλους εμάς που πιστεύουμε στις διδαχές του χριστιανισμού, που μεγαλώσαμε με αυτές τις αξίες, οι γιορτές έχουν πολλαπλή σημασία.

Κυρίως στα ζητήματα φιλανθρωπίας, όπου πιστεύουμε στη διδαχή «ου γνώτω η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά».

Και με αυτήν τη λογική κάναμε και εμείς το καθήκον μας. Συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, μαζέψαμε ότι είχαμε, ό,τι μπορούσαμε για τους αδελφούς μας «εν ανάγκη» και τα δώσαμε στην εκκλησία, ένα θεσμό που απολαμβάνει της καθολικής εμπιστοσύνης της  κοινωνίας μας, να τα δώσει σε όσους έχουν ανάγκη. Ούτε εμείς ξέρουμε ποιοι τα πήραν, ούτε εκείνοι ξέρουν ποιοι τα έδωσαν. Αυτό επέβαλε η συνείδησή μας.

Δυστυχώς, στη σύγχρονη εποχή, οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Έτσι, όταν και ο δωρητής γνωρίζει τον αποδέκτη και ο αποδέκτης το δωρητή, αυτό περιγράφεται με την ψευδεπίγραφη έννοια που κρύβεται πίσω από τη λέξη «αλληλεγγύη».

Αλληλεγγύη είναι πλέον η φιλανθρωπία με δημόσιο χρήμα, όπου ο δωρητής δίνει κάτι στο «φτωχό» για να του υπενθυμίζει ότι του χρωστάει την ψήφο του.

Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη, είναι ντροπή! Και ανθρώπινα και ηθικά και χριστιανικά.

Που τα βρίσκει, όμως, το δημόσιο ταμείο αυτά που υποκριτικά και ψηφοθηρικά δίνει ως «παροχές» στο φτωχό;

Έχει δικό του πουγκί; Δική του περιουσία; Του τα άφησε κληρονομιά ο μπαμπάς του ή καμία θεία από το Σικάγο;

Όχι βέβαια!

Το δημόσιο ταμείο έχει δικά μας λεφτά. Από αυτά που μας χρεώνει για υπηρεσίες που μας παρέχει, παραπάνω απ’ότι κοστίζουν.

Το δημόσιο ταμείο, του κράτους, του δήμου, ή οποιουδήποτε άλλου φτιάχνεται με τα δικά μας χρήματα.

Όταν πληρώνουμε παραπάνω, έχει περισσότερα έσοδα.

Εμείς, για παράδειγμα, στο Δήμο μας, το 2020, ανάμεσα στα άλλα, θα πληρώσουμε παραπάνω δημοτικό φόρο στη Νεάπολη, όπως και παραπάνω τέλη στα κοιμητήρια των Πεύκων.

Πληρώνουμε για να μπορεί ο Δήμος να δίνει αλληλεγγύη.

Για αυτό εμείς πιστεύουμε ότι στην αλληλεγγύη πρέπει να μπουν κανόνες.

Να ορίζουμε από την αρχή του χρόνου ότι σε δράσεις αλληλεγγύης θα δοθούν, στο τέλος του χρόνου, τα οικονομικά πλεονάσματα από συγκεκριμένες δραστηριότητες.

Και μάλιστα όχι με πολιτικές διαδικασίες, αλλά μέσα από μία ανεξάρτητη αρχή, όπως για παράδειγμα η εκκλησία, η οποία δεν εκμεταλλεύεται τη συνεισφορά της.

Εμείς εμπιστευόμαστε την εκκλησία, άλλοι μπορεί να προτιμούν άλλους φορείς.

Θα τους ακούσουμε.

Πάντως, αυτό το ρεζιλίκι των ουρών που η αρχή μοιράζει «αντίδωρα» ή πιάτα φαγητό, καλά να είμαστε, να μην το ξαναζήσουμε στη τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Είναι ντροπή!

Καλή χρονιά!

Με ευχές για κάθε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και ευημερία!



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved