Μουσείο αργυροτεχνίας

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΜΟΥΣΕΙΑ

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ  ΣΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Μουσείο αργυροτεχνίας: γράφει η Άννα Κβάσνιακ

Η πόλη των Ιωαννίνων χαρακτηρίζεται και ως η πόλη των ασημουργών. Στηρίζεται από μια μακραίωνη παράδοση ήδη από τους βυζαντινούς χρόνους με σημαντική εμπορική και εξαγωγική δραστηριότητα. Διακριτή θέση έχει το μουσείο αργυροτεχνίας.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ: Η ΞΕΝΑΓΗΣΗ

Για να μπορέσουμε να εντρυφήσουμε και να ανακαλύψουμε την τέχνη της ασημουργίας θα πρέπει να γνωρίσουμε τις δομές της. Η ξενάγηση μας πρόκειται να ξεκινήσει από το νοτιοανατολικό άκρο αυτής της ιδιαίτερης ιστορικής πόλης. Στο βυζαντινό κάστρο των Ιωαννίνων γνωστό και ως Ιτς Καλέ. Με κατεύθυνση προς το δυτικό προμαχώνα του Κάστρου.

Εκεί βρίσκεται το Μουσείο αργυροτεχνίας. Έργο που ιδρύθηκε από το Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ). Πρόκειται για ένα επιβλητικό κτίριο, η λειτουργία του οποίου ξεκίνησε το 2016.                  

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ: ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Το διώροφο μουσείο διαχωρίζεται σε δύο θεματικές ενότητες. Στο ισόγειο, εισερχόμαστε ιστορικά στην γένεση αυτής της ιδιαίτερης τέχνης, της αργυροτεχνίας. Ταυτόχρονα γινόμαστε μυητές του τεχνογνωσιακού χαρακτήρα της.

Η ξενάγηση αποτελείται από πλούσιο υλικό πληροφοριών όπως κείμενα, φωτογραφίες, σχέδια, μακέτες και βίντεο. Μέσα από αυτά κανείς μπορεί να παρακολουθήσει διάφορες τεχνικές. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται. Τα στάδια επεξεργασίας και διακόσμησης των αργυρών αντικειμένων: Η σφυρηλάτηση, η χύτευση, η συρματερή, το σαβάτι και το ανάγλυφο.

Χαρακτηριστικός και άκρως ιδιαίτερος είναι ο ήχος από ένα σφυρί που χτυπά κατ’επανάληψη ένα αργυρό αντικείμενο. Σα να το προετοιμάζει σταδιακά για την ολική του μεταμόρφωση. Μάλιστα δίνεται η αρχική εντύπωση στον επισκέπτη ότι βρίσκεται μέσα στο εργαστήρι ενός αργυροχόου.

Σε συνδυασμό, με την υγρασία που αισθάνεσαι να αποπνέει ο χώρος και τα παιχνίδια διάδρασης το φέρνουν πιο κοντά σ’αυτή την ιδιαίτερη και δημιουργική γνώση. Όσο περνάει η ώρα, δημιουργεί μια ανεπανάληπτη εμπειρία σε κάθε επισκέπτη.  

Μουσείο αργυροτεχνίας

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΟΡΟΦΟΣ

Στον πρώτο όροφο πρόκειται να συναντήσει, μια μεγάλη συλλογή από έργα της ηπειρώτικής αργυροτεχνίας. Χρονολογούνται από τον 18ο έως και τον 20ο αιώνα.

Σ’αυτό το ιστορικό μονοπάτι πρόκειται να δούμε εκστασιασμένοι πλήθος από γυάλινες προθήκες με ποικίλα εκθέματα: Ασημένιες πιστόλες, γιαταγάνια, κοσμήματα με πόρπες, σκουλαρίκια, χαρχάλια, κιουστέκια (αλυσίδες). Εβραϊκά αντικείμενα θρησκευτικής τέχνης, ασημικά αρχοντικών οικογενειών, μπαρουτόβεργες. Φυλαχτά, ρολόγια τσέπης, φλιτζανάκια καφέ κ.ά.

Είναι κρεμασμένα. Προσφέρουν την αίσθηση ότι «ίπτανται» εντός του χώρου. Παράλληλα φωτίζονται με τέτοιο τρόπο που αναδεικνύουν τη μοναδική καλαισθησία τους. Ακόμη, παρουσιάζονται δείγματα εργασιών από τους αργυροχόους. Αυτοί δραστηριοποιούνται σήμερα στην ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ: ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Ενημερωνόμαστε για τους ντόπιους τεχνίτες. Συνέβαλλαν και επηρέασαν την εξέλιξη της αργυροτεχνίας. Πιο συγκεκριμένα, τον Σωτήρη Βούλγαρη, ιδρυτή του διάσημου οίκου Bulgari. Ακόμη το Δημήτριο Κρέμο, το Γεράσιμο Ιωαννίδη, τους αδελφούς Νέσση κ.ά.                                                    

Ξεχωριστή θέση σ’αυτήν την συλλογή, αποτελούν: Η αρχιερατική μίτρα του 1636. «Αφιέρωμα» από τους χριστιανούς της πόλης των Ιωαννίνων στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Επίσης το τοπόσημο μνήμης, πολυέλαιο του 1752. Ένα καλλιτεχνικό πόνημα από τους Σερμπάνο και Ευστάθιο Σουγδουρή.                                                                                      

Αρχικά υπήρξε σημαντική πηγή εσόδων για την περιοχή. Η τέχνη της αργυροχοΐας συνδέεται και κλείνει μέσα της όλο το κοινωνικό-ιστορικό και πολιτιστικό υπόβαθρο.                       

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΤΕΧΝΙΑΣ: Η ΤΕΧΝΗ

Η τέχνη της αργυροτεχνίας είναι μοναδική στο είδος της για τα ελληνικά δεδομένα. Με αποκλειστικό προνόμιο την περιοχή των Ιωαννίνων. Για το λόγο αυτό συμβάλλουν δυναμικά στο να διατηρήσουν «άσβεστη την φλόγα», της αυθεντικής λαϊκής παράδοσης. Φροντίζουν οι τεχνίτες να μεταβιβάζουν τα σκήπτρα της γνώσης τους, στις επόμενες γενιές.

Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ξεκίνησε να λειτουργεί μια ειδική  Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Προσφέρουν σημαντικά οφέλη στην τέχνη με περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη. Αλλά και ενδυνάμωση της τοπικής οικονομίας.                                                                                   

Η αγάπη των Γιαννιωτών για τον τόπο τους είναι μεγάλη. Εύκολα κανείς διακρίνει να αποτυπώνεται στην τέχνη τους η δημιουργικότητα και το μεράκι. 

«Τα Γιάννενα πρώτα στα άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα»!

 

Διαβάστε τα άρθρα λαογραφίας

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved