Δεν το κρύβω ότι πάντα μου άρεσαν τα εξωτικά ταξίδια. Σε συνδυασμό με τα γουέστερν, το τοπίο της ερήμου, οι βράχοι και οι κάκτοι ίσως κρύβουν κάποιο πιστολέρο για να ανάψουν τα αίματα και η δράση να φουντώσει. Σε κάθε περίπτωση, ο συνδυασμός βράχος και κάκτος με ταξιδεύει.
Μικρό παρκάκι στη Νεάπολη, στη Θεσσαλονίκη. Έχω πάει για βόλτα. Ο καιρός σχετικά καλός, συννεφιά, σε προκαλεί να βγάλεις μία φωτογραφία. Ησυχία, κάποια σκυλιά κάνουν βόλτα, ελεύθερα από τα αφεντικά τους, και κάποιοι, λίγο πιο πέρα, συζητούν σε ένα κιόσκι, τι άλλο, για την πολιτική και τους πολιτικούς. Το μάτι μου πέφτει σε αυτό το συνδυασμό βράχων και κάκτων.
Από μόνο του αυτό το τοπίο μπορεί να σε ταξιδέψει, κάπου στο Μεξικό. Η μουσική του Μορικόνε και τα πλάνα του Σέρτζιο Λεόνε περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Η φιγούρα του Κλιντ Ίστγουντ να σκοτώνει ψυχρά και ανέκφραστα, να μετρά τα χρωστούμενα από τους καταζητούμενους και επειδή δεν έβγαινε ο λογαριασμός να προσπαθεί ξανά, ώσπου κατάλαβε ότι λείπει ένας, γυρνά και τον σκοτώνει. Ο Ίστγουντ στην πρώτη του περίοδο, καλός και γοητευτικός, μας ξανακέρδισε στην τρίτη του περίοδο όταν πέρασε και πίσω από την κάμερα.
Γείωση. Είμαστε στην Ελλάδα. Πρόσεξε λίγο καλύτερα τη φωτογραφία. Στο πίσω πλάνο, φλου -η φωτογραφία έχει τραβηχτεί με τηλεφακό- ένα κάδος για σκουπίδια, με το μπαστούνι του, ενώ θα έπρεπε να ήταν στο έδαφος και να περιμένει να χορτάσει από απορρίμματα, βρίσκεται πεσμένος κάτω, λίγο πίσω από τα βράχια. Όχι, δεν ήτα καταζητούμενος και δεν το σκότωσε κάποιος κυνηγός κεφαλών. Η αδιαφορία το σκότωσε και αυτή τον άφησε εκεί. Ο φακός τον αποθανάτισε.
Εδώ η μηχανή τραβά αυτό στο οποίο εστιάζει το μάτι. Το σχετικό φλου μας αφήνει να επικεντρώσουμε στο θέμα. Να το δούμε καλά και να αναλογιστούμε. Ότι θέλουμε, όπως θέλουμε.
Είμαστε στην περιοχή Στρεμπενιώτη, πρώην στρατόπεδο και πρώην χώρος συναυλιακός, όπου βλάστησε το ροκ στη βόρειο Ελλάδα, για να μην πω γενικά στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί όλη αυτή η έκταση ανήκει στο Δήμο και χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Θα άξιζε να γίνει ένα ντοκιμαντέρ για αυτό τον τεράστιο χώρο, για την ιστορία του, το παρόν και ότι του επιφυλάσσει το μέλλον.
Στα όρια της Νεάπολης και της Πολίχνης, εκεί που βρίσκονται μαζεμένα τα σχολεία των δύο αυτών περιοχών, αλλά και αθλητικοί χώροι που χρησιμοποιούνται ευρέως από τους δημότες αυτού του Δήμου, και όχι μόνο, μπορείς να βρεις τα πιο παράδοξα πράγματα. Βράχους με κάκτους, παβιγιόν, τα μπάζα που άφησε ο μηχανικός μιας υπερσύγχρονης πολυκατοικίας, ένα χαλασμένο τηλεφωνικό θάλαμο, μία παιδική χαρά, χωρίς περίφραξη, μίζερη, που δεν πάει κανένας, παγκάκια που σε περιμένουν να ξαποστάσεις και να ακούσουν τους στοχασμούς σου.
Ας το δούμε λίγο αλλιώς. Αυτό το κομμάτι της πραγματικότητας μας λέει κάτι. Αυτό το έρημο και ξερό τοπίο, τουλάχιστον το αναφερόμενό του, μέσα σε ένα χώρο με γρασίδι που κάτω του ρέουν τα νερά από το νοσοκομείο Παπαγεωργίου, είναι ένα σημείο που μπορεί να μείνεις εκεί και να φύγεις. Να σε ταξιδέψει η φαντασία σου. Να σου δημιουργήσει διάφορα τοπία που θα μείνουν κάπου στο ασυνείδητό σου και θα βγαίνουν όταν καλούνται για να δημιουργήσουν διαφορετικές εκφάνσεις της πραγματικότητας.
Ίσως αυτά τα σημεία του ασυνειδήτου σε παρασέρνουν να πας και να ξαναπάς σε αυτό το μέρος και να μείνεις για λίγο εκεί. Τόσο όσο θέλεις για να δομήσεις και αναδομήσεις αυτά που έχεις ζήσεις τα βιώματά σου, τα πρόσφατα και τα παλιότερα. Σημεία αταίριαστα μεταξύ τους, ταιριασμένα όμως με σένα, μέσα στο δικό σου είναι, κάπου στη διαδρομή μεταξύ Εγώ και Άλλου βρίσκουν το χώρο τους για να εκφραστούν, να δομήσουν τη δική τους αφήγηση.
Φεύγεις. Η ματιά σου έχει μείνει ακόμα εκεί. Για λίγο. Η φωτογραφία έχει παγώσει το χρόνο. Το πεθαμένο είναι παρέα με το ζωντανό. Το πεθαμένο είναι αυτό που έγινε και τέλειωσε. Το ζωντανό είναι αυτό ενεργοποίησε αυτό το γεγονός, ότι αυτό τράβηξε πάνω του και ότι παρασέρνει στην αφήγησή του. Ζει και αναδημιουργεί, κάθε φορά, μία άλλη αφήγηση, με ασυνείδητο τρόπο, χωρίς να το προκαλείς, μεταβιβάζεται σε άλλους ανθρώπους, μέσα από τις διαπροσωπικές αφηγήσεις και παίρνει άλλη σάρκα και οστά.
Βλέποντας τη φωτογραφία δεν έχεις παρά να θυμηθείς αυτή την πρώτη στιγμή, για να έρθουν οι επόμενες.
Κείμενο-φωτογραφία: Γιάννης Φραγκούλης
