TV SCREEN

TV screen makes you feel small…

Η τηλεοπτική γωνιά του «Φίλμ Νουάρ»…

Constantine

Δημιουργοί: Ντάνιελ Σερόν, Ντέιβιντ Σ. Γκόγιερ

Πρωταγωνιστούν: Μάτ Ράιαν, Τσαρλς Χάλφορντ, Χάρολντ Πέρινο

Τηλεοπτικό δίκτυο: NBC

Γεννημένος το 1988 από την ανεξάντλητη φαντασία του Άλαν Μουρ, ο Τζον Κόνστανταϊν είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς αντιήρωες στην ιστορία των κόμικς. Μάγος, εξορκιστής, μελετητής του μεταφυσικού και τυχοδιώκτης είναι ορισμένες μόνο από τις ιδιότητες του εξαιρετικά ενδιαφέροντος χαρακτήρα, η ιστορία του οποίου μεταφέρθηκε το 2005 στη μεγάλη οθόνη με μέτρια, επιεικώς, αποτελέσματα. Ασφαλώς, εκείνη η απόπειρα παρουσίαζε ένα διασκευασμένο για τις ΗΠΑ Κόνστανταϊν, τον οποίο ενσάρκωσε ένας «δεν-έχω-ιδέα-τι-κάνω-εδώ» Κιάνου Ριβς.

Το NBC επιχειρεί τώρα μια διαφορετική προσέγγιση, περισσότερο πιστή στη μυθολογία του κόμικ από εκείνη της κινηματογραφικής ταινίας. Μπορεί η ιστορία να διαδραματίζεται και πάλι στις ΗΠΑ, όμως αυτή τουλάχιστον τη φορά ο Κόνστανταϊν είναι Βρετανός, ξανθός, φλεγματικός, πνευματώδης, κυνικός και, σε ορισμένες στιγμές, οριακά συμπαθής. Για το ρόλο επιστρατεύτηκε ο Ουαλός Ματ Ράιαν (που εγώ επιμένω ότι μοιάζει στον Τζιμ Κάρεϊ), ο οποίος σε γενικές γραμμές κάνει αρκετά καλή δουλειά, σίγουρα καλύτερη από τον Ριβς (όχι ότι αυτό είναι και κάτι ιδιαίτερα δύσκολο). Φυσικά, λόγω της ανόητης, ανώριμης και σαχλής εποχής στην οποία ζούμε, οι περιορισμοί της αμερικανικής τηλεόρασης αναγκάζουν το NBC να μείνει μακριά από τις πτυχές εκείνες του χαρακτήρα που κάνουν «τζιζ», όπως το ασταμάτητο – στην κυριολεξία – κάπνισμα και την αμφισεξουαλικότητά του.

Στα της πλοκής, τώρα: μετά από μια τραγωδία για την οποία κατηγορεί τον εαυτό του και την ασύγκριτη αλαζονεία του, ο Τζον Κόνστανταϊν έχει εθελοντικά εισαχθεί σε ένα ψυχιατρείο, προσπαθώντας να βρει ένα τρόπο να πείσει τον εαυτό του ότι όλα αυτά τα οποία «βλέπει» (δαίμονες, ψυχές, άγγελοι και άλλα πλάσματα του Θεού που δεν είναι ορατά στα μάτια των υπολοίπων ανθρώπων) δεν είναι αληθινά και ότι είναι απλά ψυχασθενής. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, μόνο που δυστυχώς δεν επιβεβαιώνεται και ο ήρωάς μας αποφασίζει ότι έχασε αρκετό χρόνο με ηλεκτροσόκ και ψυχανάλυση. Βγαίνει από το ίδρυμα και με τη βοήθεια του πιστού του συντρόφου Τσαζ και του καλτ ταξί, το οποίο εκείνος οδηγεί, ξεκινά μια νέα σταυροφορία εναντίον «αυτού που έρχεται». Μην με ρωτάτε τι είναι αυτό, δεν ξέρω, ούτε κι ο Τζον ξέρει. Ο μόνος που το ξέρει είναι ένας άγγελος που φέρει το υπέροχο και καθ’ όλα βιβλικό όνομα «Μάνυ» (ο πάντα υπέροχος Χάρολντ Πέρινο), ο οποίος προσπαθεί να «στρατολογήσει» τον Κόνστανταϊν.

Το πιλοτικό επεισόδιο είναι παντού: προσπαθεί να δελεάσει τον θεατή δίνοντας πολλά και καταλήγει σε ένα -συμπαθές, είναι η αλήθεια- μπέρδεμα, το οποίο ωστόσο δεν είναι αποτρεπτικό, μιας και εμφανώς η σειρά ακόμα «ψάχνεται». Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κεντρικός άξονας του πρώτου επεισοδίου (όπως και η κοπέλα που πρωταγωνιστεί) δεν θα επιστρέψει ποτέ, αφού οι δημιουργοί αποφάσισαν κατόπιν να οδηγήσουν αλλού την ιστορία. Αισθητικά όμως το αποτέλεσμα είναι άνω του μετρίου, ο χαρακτήρας ελκυστικός και η τριάδα των πρωταγωνιστών το λιγότερο αξιόλογη, στοιχεία που αφήνουν δικαιολογημένα περιθώριο για αισιοδοξία. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι το “Constantine” θα αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στις σειρές του είδους, όπως το “Supernatural”, το “Salem” ή το “SleepyHollow”.

Γρηγόρης Μυστιλιάδης

NEXT

Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: “Interstellar” του Κρίστοφερ Νόλαν, με τους Μάθιου ΜακΚόναχι, Αν Χαθαγουέι και Τζέσικα Τσαστέιν, «Δυο ημέρες, μια νύχτα» (“DeuxJours, UneNuit”) των αδελφών Νταρντέν, με την Μαριόν Κοτιγιάρ και «Η συγκάλυψη» (“TheDrop”) του Μίκαελ Ρόσκαμ, με τους Τομ Χάρντι, Τζέιμς Γκαντολφίνι και Νούμι Ράπας



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved