Σε παλιότερο κείμενό μας μιλήσαμε για το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας που θα θέλαμε, όπως επίσης, σε άλλο κείμενο, για την ψυχολογική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά για το κομμάτι αυτής που ψηφίζει. Μπορέσαμε έτσι να βρούμε αυτά τα καθήκοντα, τα οποία έβαλε η Ιστορία στους Έλληνες, τα οποία ούτε καν αξιολογήθηκαν και φυσικά δεν μπήκαν στη σφαίρα του πρακτέου, όπως επίσης και να ξεδιαλύνουμε το «μυστήριο» της μετακίνησης του Έλληνα ψηφοφόρου. Έφτασε λοιπόν ο χρόνος που μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Για ποιο λόγο ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, για ποιο λόγο εμπιστευθήκαμε αυτό το κόμμα ή καλύτερα τον συνασπισμό κομμάτων σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα;».
Το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο: Να ακολουθήσει το δρόμο των δανειστών, άρα να φτάσει στη χρεωκοπία της χώρας, ή να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της και να μπορέσει να αντιληφθεί την πραγματικότητα, για να χαράξει εθνική στρατηγική.
Απ’τη μία μεριά υπήρχε ο φόβος και ο πανικός, αναμιγμένοι με ελάχιστη ελπίδα, η δαμόκλειος σπάθα να απειλεί τη σωματική μας ακεραιότητα και η εθνική και ατομική απελπισία μέσα στο μαύρο σύννεφο της ενοχής. Η ενοχή ήταν ότι θέλαμε να γευτούμε τις χαρές της ζωής, να πραγματοποιήσουμε τις προσδοκίες μας, μέσα στο πλαίσιο του επιτρεπτού απ’το τραπεζικό κύκλωμα. Η κόλαση ήταν οι παγίδες αυτού του συστήματος και η οδός προς την κόλαση ήταν φτιαγμένη από παλιούς αριστερούς και καλά διαβασμένους αρνητές της απόλαυσης. Ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να είναι πάντα με ένα χαλκά στο κεφάλι, υπό το ζυγό του αφεντικού που ορίζει τους υπαλλήλους του στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Απ’την άλλη μεριά υπήρχε η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα που επιμένει να συμπορεύεται με τη γνώση, με την εμπειρία, με την ηρεμία, με τη χαρά και με τη θέληση για δημιουργία. Ναι, θέλουμε ένα καλύτερο αύριο, αλλά, πλέον, επιθυμούμε να το σχεδιάσουμε εμείς για εμάς, να ακούσουμε τους προγόνους μας και να μάθουμε απ’τα λάθη τους, να γευτούμε τις χαρές τους, να φωτιστούμε απ’τον ήλιο, να χαρούμε την πατρίδα μας. Όλοι μαζί, χωρίς διχόνοιες και διακρίσεις, χωρίς κόμπλεξ και γκρίνιες, να δούμε τον άλλο κατάματα και να βρούμε την αιτία του, να τον αγαπήσουμε και να συνθέσουμε, όπως ο Θεοτοκόπουλος, μία αγιογραφία απ’τα πάθη του. Αυτές οι αγιογραφίες είναι το παζλ της κοινωνίας του αύριο: κομμάτια -φαινομενικά αυτόνομα- που συνδέονται μεταξύ τους και κάνουν μία εικόνα που τη βλέπουν όλοι με τη δική τους ματιά, είναι χαρούμενοι και υπερήφανοι για αυτή τη δημιουργία που ακούει στη λέξη επικοινωνία και κατανόηση. Να φύγουμε από το «εγώ» και να κατακτήσουμε το «εμείς», χωρίς να αρνηθούμε και να καταστρέψουμε αυτό το «εγώ» μας. Αυτή είναι η διαλεκτική των ημερών μας.
Να γιατί ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ!
Για να έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε ήρεμα, όμορφα και απλά, έτσι ώστε αυτή η κουβέντα να είναι τόσο απλή, που να λες ότι οποιοσδήποτε μπορεί να την κάνει, και τόσο ουσιώδης, που να λες ότι βγήκε απ’τα χείλη ενός μεγάλου φιλοσόφου.
Για να βρούμε τον πυρήνα του προβλήματος. Να τον ερευνήσουμε και να τον αναλύσουμε, να μελετήσουμε τη δυναμική του και να διδαχτούμε απ’αυτή, να εντοπίσουμε τα λάθη του και να τα διορθώσουμε μαζί.
Για να χαράξουμε, κατόπιν, μία νέα πορεία που θα είναι εθνική, αλλά δεν θα εμποτίζεται απ’τον εθνικισμό, να είναι ταξική, αλλά θα είναι βαθιά δημοκρατική, να είναι ανθρωποκεντρική, αλλά δε θα έχει μονομέρεια.
Για να δημιουργούμε, να δρούμε, να ελέγχουμε και να ελεγχόμαστε, μέσα σε μία αέναη διαδικασία δράσης, εκτίμησης, υπευθυνότητας, ελέγχου και αυτοκριτικής για να μπορούμε να κάνουμε πάντα τις υπερβάσεις μας.
Θα καταλήξουμε στις προτάσεις μας με τις θέσεις μας σε δύο καλλιτεχνικούς τομείς: στον κινηματογράφο και το θέατρο. Θα προσπαθήσουμε να είναι όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένες, μέσα απ’τη γνώση μας στα δρώμενα των συλλόγων και των σωματείων του θεάματος, όπου υπηρετήσαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Γιάννης Φραγκούλης
