Έκθεση του Τάσου Νικάκη στη Chalkos Gallery
16 Δεκεμβρίου 2016-6 Ιανουαρίου 2017
Εγκαίνια: Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, 21:00
Με τον εμβληματικό τίτλο 99 ο Τάσος Νικάκης παρουσιάζει την τελευταία του δουλειά στην γκαλερί CHALKOS (Ιουστινιανού 21) με μία σειρά από έργα που σηματοδοτούν την ωριμότητα του καλλιτέχνη, καθώς με μεστό και διεισδυτικό λόγο καταθέτει την προσωπική του ματιά στο σήμερα με σκληρό εικαστικό λεξιλόγιο αρθρώνοντας πολιτικό λόγο-με την αρχαία έννοια του όρου.
Ο Τάσος Νικάκης με την οικεία του τεχνική όπου συνταιριάζει διαφορετικά υλικά, καταθέτει σύμβολα και ιδέες προκαλώντας εντυπώσεις και συνειρμούς που κατακλύζουν το θυμικό του θεατή. Προκαλεί με τις πινελιές-αίμα, την ατμόσφαιρα της σκουριάς, την σημαία που ως σημείο αναφοράς επανέρχεται σταθερά και αγκιστρώνει τη ματιά – ως σύμβολο με ό,τι μπορεί να ανασύρει στη θύμηση του κάθε ένα από εμάς. Ο Νικάκης χωρίς περιστροφές απευθύνεται στα παιδικά μας χρόνια, στην ενηλικίωση μας, στις επιλογές μας. Οι μορφές του, άμορφες αλλά ζωντανές κινούνται στο χρόνο αφήνοντας ίχνη νοσταλγίας και μνήμης -ενίοτε και ηθελημένης αμνησίας- ως σκιές του εαυτού τους.
Υπερτονίζει με τις εικαστικές του επιλογές το σήμερα που δείχνει να «σέρνει» τη ζωή καθώς τα αρχετυπικά του στοιχεία εμπλέκουν συναισθηματικά τον θεατή που δεν μπορεί να ξεφύγει από την έννοια «σπίτι», «ξύλο», «μέταλλο», το μπλε και το κόκκινο που απλώνονται γενναιόδωρα, ονειρικά στην επιφάνεια. Οι προθέσεις του επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες: η πορεία των τελευταίων χρόνων στη χώρα και στο κοινωνικό γίγνεσθαι αποτυπώνονται με ευθύτητα, χωρίς ωστόσο να επιχειρείται η διδαχή.
Η παρέμβαση του καλλιτέχνη είναι καίρια στον ρου της καθημερινότητας, όχι αυτής που γίνεται «καθημερινή» αλλά εκείνης που έχει ανάγκη την πολιτική ταυτότητα και ο ίδιος μας προσκαλεί να την θυμηθούμε και να την αναπλάσουμε.
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Γεννήθηκε το 1960 στις Σέρρες. Έζησε στο Βερολίνο από το 1991 ως το 1994 όπου μυήθηκε στην τέχνη από τους Γιάννη Μαρκόπουλο και Χρίστο Μπουρονίκο, γνωστούς καλλιτέχνες της Γερμανίας.
Ξεκίνησε ως κατασκευαστής χρηστικών αντικειμένων με εικαστικό χαρακτήρα. Το 1999 πραγματοποιήθηκε η πρώτη του ατομική έκθεση με εικαστικές κατασκευές. Υλικά όπως παλιά διαβρωμένα ξύλα, μεταλλικά εξαρτήματα μηχανολογικού εξοπλισμού, γρανάζια και τροχαλίες, σκοινιά, υφάσματα, άμμος, στόκος και χρώμα, συνδυάζονται με σκοπό τη δημιουργία μοναδικών κατασκευών που με την πνοή του αποκτούν νέα ζωή.
Ο Τάσος Νικάκης έχει κάνει πολλές ατομικές και έχει πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει επίσης πολλές συμμετοχές σε εκθέσεις καλλιτεχνικών και χρηστικών αντικειμένων μαζί με την διακοσμήτρια Μαριάννα Σπαή. Εικαστικές κατασκευές με την υπογραφή του βρίσκονται σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους σ’ όλη την Ελλάδα και σε ιδιωτικές συλλογές. Ξενοδοχειακές μονάδες όπως το Egnatia Palace και Αιγαίον στη Θεσσαλονίκη, Ilion Mare στη Θάσο, Blue Bay στη Ρόδο και στην Κατερίνη αλλά και ιδρύματα όπως η Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης, φιλοξενούν εικαστικές παρεμβάσεις και έργα του στους κοινόχρηστους χώρους τους σε μεγάλη κλίμακα.
Πέραν των καλλιτεχνικών του δραστηριοτήτων, συμμετείχε για έντεκα μήνες από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2001, στην συντακτική ομάδα του περιοδικού «Down Town – Θεσσαλονίκη» με αρθρογραφία και συνεντεύξεις. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.
ΤΟ «99»
«Αυτός που ψεύδεται, δεν αφήνει τίποτα στους πλανεμένους και στους ανήμπορους που προσμένουν στην ελεημοσύνη του. Ο Τάσος Νικάκης δεν χάνεται στην ουσία των προθέσεών του, γιατί λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ώστε, να νοιώθεις ανάμεσα στην ανωνυμία του πλήθους της «ισότητας» δια μέσου της φτώχειας την εξαθλίωση με εικόνες απόγνωσης, αφού προσφέρεσαι σε ένα τέρας που ανανεώνει το βασανιστήριο της ζωής σου για άλλα 99 χρόνια, που ούτε και η σημαία δεν σου ξεχρεώνει με τις θυσίες της το ‘χρέος’.
Τώρα, όσο ποτέ φανερά, που το φως του ήλιου βρίσκεται στο απώγειο της δύσης του γίνεται δυνατότερο και σου δείχνει μέχρι την επόμενη ανατολή τα όρια της χαμένης πατρίδας σου. Τα γεγονότα οριοθετούν την ιστορία, που ερμηνεύεται για να παρερμηνεύεται υπό την νέα εντολή των ιδεών μίξης της επιτρεπόμενης σκέψης, για να ξεχωρίζουν οι ‘προσωπικότητες’ έξω από τα κατασχεμένα κουτόσπιτα της μάζας. Λησμονεί όμως η εξουσία πως με τον βιωματικό ‘πόνο’ των ψυχών ανασταίνεται η Δημιουργία απ’ ό,τι η κατευθυνόμενη χαρά με αγκαλιά την ‘επιτυχία’. Στην δεύτερη επιβιώνεις με την προϋπόθεση ν’ ακολουθείς τις οδηγίες της λογιστικής δόσης (σκλαβιά). Στην πρώτη οριοθετείς το χαμένο όνειρο της ζωής ως ένας αληθινός καλλιτέχνης στην πράξη (ελευθερία)».
Νίκος Πρασσάς, ποιητής
Γιάννης Ιωαννίδης
