ΔΕΘ

ΔΕΘ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

ΔΕΘ: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος

Η ιστορία της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της οικονομίας στη χώρα. Από την ίδρυσή της, το 1926, μέχρι σήμερα, αντανακλά τους ρυθμούς και το κλίμα όχι μόνο της εγχώριας αλλά και της διεθνούς επιχειρηματικότητας. Παράλληλα, συμβάλλει στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου με την οργάνωση καλλιτεχνικών και αθλητικών γεγονότων. Πέραν των άλλων, η ΔΕΘ, αποτελεί και το ετήσιο ραντεβού της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας με τον ελληνικό λαό. Σε ότι αφορά την οικονομική και πολιτική ατζέντα του έτους που ακολουθεί.

ΔΕΘ: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τα εορταστικά εγκαίνια της πρώτης ΔΕΘ έγιναν στις 3 Οκτωβρίου 1926. Τράβηξαν τα βλέμματα των μεγαλύτερων Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών της εποχής. Ο εμπνευστής του μεγάλου αυτού γεγονότος, ο πολιτικός Νικόλαος Γερμανός. Άνοιξε μια πύλη τεράστιας σημασίας: Για την οικονομία, τον πολιτισμό και την ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Το πρώτο εκθεσιακό κέντρο της χώρας είναι πραγματικότητα και η 1η ΔΕΘ υποδέχεται 100.000 επισκέπτες στο Πεδίον του Άρεως. Το σημερινό 3ο Σώμα Στρατού.

Το εκθεσιακό κέντρο της ΔΕΘ μεταφέρεται στις σημερινές του εγκαταστάσεις το 1937. Εκεί συνεχίζει το πολυσήμαντο έργο του. Η Έκθεση πλέον- όπως χαρακτηριστικά αποκαλείται – είναι ο καθρέφτης της ανάπτυξης της χώρας. Συγκεντρώνει την αφρόκρεμα της επιχειρηματικότητας αλλά και της κοσμικής κοινωνίας. Το 1940 ωστόσο, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διακόπτει τη λειτουργία της. Προκαλεί μεγάλες καταστροφές στις υποδομές της. Για περίπου 10 χρόνια, απενεργοποιείται.

ΔΕΘ

Η Θεσσαλονίκη στη μεταπολεμική περίοδο προσπαθεί να ξαναβρεί τους ρυθμούς της. Η ΔΕΘ είναι το μεγάλο της ατού για να το πετύχει. Έρχεται το σχέδιο Μάρσαλ το 1951. Δηλαδή η οικονομική ενίσχυση ευρωπαϊκών χωρών από την Αμερική μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συμπεριλαμβάνει στον προϋπολογισμό του και τους λεηλατημένους χώρους της ΔΕΘ. Έτσι, χρηματοδοτεί την επαναλειτουργία των εγκαταστάσεών της. Η Έκθεση «ξανά προς τη δόξα τραβά». Στη δεκαετία που ακολουθεί, οι ετήσιες διοργανώσεις της ΔΕΘ θα φιλοξενήσουν πανελλαδικές και παγκόσμιες καινοτομίες. Επιχειρήσεις μεγάλης εμβέλειας, διάσημες προσωπικότητες και διεθνείς καλλιτέχνες που θα αναδείξουν το life style της εποχής.

ΔΕΘ: ΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ

Με 1.634.540 επισκέπτες το 1966, είναι η χρονιά ορόσημο μέσα στη δεκαετία του ’60. Η ΔΕΘ φτάνει στο απόγειο της επιτυχίας της. Οι Έλληνες εκθέτες ανέρχονται σε 400 και οι ξένοι σε 1.500 κατά μέσο όρο, ανά διοργάνωση! Την ίδια χρονιά κατασκευάστηκε μέσα στις εγκαταστάσεις της το Αλεξάνδρειο Μέλαθρον. Το στάδιο με τη γαλλική προσφώνηση και γραφή, Palais des Sports.

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, πέραν του επιχειρηματικού της ενδιαφέροντος, αναπτύσσει δραστηριότητές: Επεκτείνονται και στον τομέα του πολιτισμού. Με την καθιέρωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (1960), του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού (1962). Αποτελεί πλέον το κοσμικό και καλλιτεχνικό γεγονός της χώρας. Τα πυροτεχνήματα, η κοσμοσυρροή, το λούνα παρκ, τα show. Γενικά η λάμψη αυτού του πολύ μεγάλου γεγονότος. Μέλλει να μείνουν χαραγμένα στη μνήμη των αναρίθμητων θαυμαστών του για πάντα.

Σε αυτές τις δεκαετίες η ΔΕΘ, επεκτείνει τις εγκαταστάσεις της. Με μεγαλύτερους εκθεσιακούς χώρους φιλοξενεί όλο και πιο σημαντικά διεθνή γεγονότα σε έκταση 180.000 τμ. Αρχές τις δεκαετίας του ‘70, στον εκθεσιακό χώρο της ΔΕΘ ξεπροβάλλει ένα αριστοτεχνικό κατασκεύασμα υψηλής τεχνολογίας για την εποχή του: Ο Πύργος του ΟΤΕ (1971)

ΔΕΘ

Αυτός έκτοτε αποτελεί ένα ισχυρό και επιβλητικό τοπόσημο της Θεσσαλονίκης. Το 1973 καθιερώνονται οι κλαδικές εκθέσεις. Το 1977 ο φορέας που διοργανώνει την έκθεση μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία. Μετονομάζεται σε HELEXPO. Με τα χρόνια εξελίσσεται στον επίσημο φορέα διοργάνωσης διεθνών εκθέσεων, συνεδρίων και πολιτιστικών εκδηλώσεων στην Ελλάδα. Το 1998 στην 63η ΔΕΘ, εισάγεται ο θεσμός της τιμώμενης χώρας. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχει την τιμητική της.

ΔΕΘ: ΤΑ 75 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Το 2000, ο εθνικός εκθεσιακός φορέας γιορτάζει τα 75 του χρόνια! Η αλλαγή του αιώνα. Ωστόσο, βρίσκει τον εκθεσιακό φορέα σε διάσπαση με τη δημιουργία δύο εταιριών: τη ΔΕΘ ΑΕ και τη HELEXPO – ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΕ.

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης διοργανώνεται πλέον από την HELEXPO. Καλείται να εισαγάγει νέες υπηρεσίες και τεχνολογίες για να γίνει ανταγωνιστική. Να διατηρήσει την αίγλη της ως γενική έκθεση. Αφού με την πάροδο των ετών και την ανάπτυξη των κλαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα, σημειώνει απώλειες.

Παρολαυτά, συνεχίζει την πορεία της με σημαντικές πρωτοβουλίες και ευρηματικά θεματικά αφιερώματα. Καταφέρνουν να κρατήσουν ασβέστη τη φλόγα και το ενδιαφέρον του κοινού της.

Δεκατρία χρόνια μετά, έρχεται η επανένωση των δύο εταιριών. Σε ένα κοινό σχήμα με την επωνυμία ΔΕΘ HELEXPO AE. Έτσι θα συνεχίσει, ως ένας νέος φορέας πλέον, την αναπτυξιακή πορεία της εταιρίας. Το 2013 είναι η χρονιά που η νέα εταιρία ξεκινά σταδιακά μια πιο εξωστρεφή διαδρομή: Με τη δημιουργία νέων εκθεσιακών γεγονότων και θεματικών πάρκων. Αλλά και με την επίτευξη σημαντικών συνεργειών με κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς.

Στην περίοδο που ακολουθεί, η ΔΕΘ HELEXPO αναβαθμίζει τα οργανωτικά της χαρακτηριστικά. Όπως και τον στρατηγικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Αυτό γίνεται με την επαναφορά του θεσμού της «τιμώμενης χώρας». Μέσω αυτού καλεί και φιλοξενεί παγκόσμιες οικονομικές υπερδυνάμεις.

ΔΕΘ

ΔΕΘ: ΣΗΜΕΡΑ

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να αποτελεί τον μεγαλύτερο εκθεσιακό θεσμό στη χώρα. Ένα πολυδιάστατο γεγονός επιχειρηματικού και ψυχαγωγικού ενδιαφέροντος με διεθνή ακτινοβολία.

Το όραμα της ΔΕΘ HELEXPO για την επόμενη ημέρα, είναι καταρχάς η ανάπλαση του Εκθεσιακού & Συνεδριακού της Κέντρου. Με ισχυρή ταυτότητα, αντάξια της ιστορίας του. Αυτή θα πληροί τα υψηλότερα πρότυπα σύγχρονων εγκαταστάσεων. Θα συμβάλλει στην αειφόρο ανάπτυξη.

Παράλληλα, με στόχο τη διεθνή απήχηση των γεγονότων που οργανώνει, η ΔΕΘ HELEXPO δηλώνει παρούσα στις κρίσιμες περιόδους για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Μέσα από τη δική της εξέλιξη, σηματοδοτεί το μοντέλο μιας νέας επιχειρηματικότητας με καινοτομίες και σύγχρονες τεχνολογίες. Πάντα στο πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης.

 

Διαβάστε τα άρθρα ιστορίας

Διαβάστε τα άρθρα για τον κινηματογράφο


Tagged:


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved