ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΠΛΑΤΕΙΑ
Πλατεία Αριστοτέλους: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος
Τι είναι μια πλατεία; Θα μου πείτε, αυτός ο χώρος που χρησιμοποιείται από τους πολίτες που την χρησιμοποιούν για διαφορετικούς σκοπούς. Πολύ σωστά. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε ονομάζεται «άδειος χώρος». Αυτό έχει γίνει η πλατεία Αριστοτέλους. Τουλάχιστον θυμίζει κάτι από αυτό που ήταν αυτή η πλατεία πριν να δοθεί στην χρήση, τότε που φτιάχτηκε.
Πλατεία Αριστοτέλους: Η ιστορία της συνοπτικά
Είναι μία από τις κεντρικές πλατείες της Θεσσαλονίκης. Ξεκινά από τα ημικυκλικά κτίρια στα βόρεια από την οδό Μητροπόλεως. Αυτός ο δρόμος βρίσκεται βόρειά της και η πλατεία συνεχίζεται μέχρι την Λεωφόρο Νίκης, στην θάλασσα. Η πλατεία αποτελεί ένα δημοφιλές σημείο για τους τουρίστες και τους κατοίκους. Πολλά είναι τα καφέ, είναι χώρος πολιτικών συγκεντρώσεων και ποικίλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Τα παραπάνω επιβλητικά κτίρια της οδού Μητροπόλεως στεγάζουν το ξενοδοχείο Electra Palace και το κινηματοθέατρο Ολύμπιον.
Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ερνέστ Εμπράρ, σχεδίασε την πλατεία το 1917, αμέσως μετά την μεγάλη πυρκαγιά που αποτέφρωσε το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα σχέδια του Εμπράρ, η πλατεία -που θα ονομαζόταν Πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου- θα είχε ένα μεγάλο άγαλμα του Αλέξανδρου στο κέντρο της και θα κατέληγε βόρεια στην Εγνατία, όπου θα χτιζόταν ένα επιβλητικό Δικαστικό Μέγαρο. Τώρα φιλοξενεί το άγαλμα του δασκάλου του Αλεξάνδρου, του Αριστοτέλη.
Πλατεία Αριστοτέλους: Σήμερα
Πέρασαν 108 χρόνια από τον σχεδιασμό της πλατείας και σήμερα είναι στην κυριολεξία ένας άδειος χώρος. Γεμίζει μόνο όταν γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, κυρίως συναυλίες. Τις υπόλοιπες μέρες μένει άδεια και δεν δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «πλατεία». Έχει επικρατήσει να ονομάζουμε «πλατεία Αριστοτέλους» τον τέως δρόμο Αριστοτέλους, από την Ρωμαϊκή Αγορά και κάτω, μέχρι την θάλασσα.
Έχουμε ξεχάσει που είναι η πραγματική πλατεία Αριστοτέλους. Αυτό όμως δικαιολογείται. Ένας χώρος αφιλόξενος για τους πολίτες, δεν μπορεί να ονομάζεται πλατεία. Θα πρέπει να καταλάβουν οι υπεύθυνοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας ότι αυτή η πλατεία δεν είναι μόνο για συναυλίες.
Πλατεία Αριστοτέλους: Η εγκατάλειψη
Παγκάκια υπάρχουν, αυτό είναι αλήθεια, περιμετρικά της πλατείας. Αλλά πως κάποιος να τα χρησιμοποιήσει; Όταν έχει ζέστη και ο ήλιος τσουρουφλίζει το δέρμα σου, αυτό που θέλεις είναι λίγο ίσκιος. Υπάρχει μόνο ένα δέντρο που έχει ίσκιο και αυτό μόνο για τρία άτομα, όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί.
«Τότε, πήγαινε σε ένα καφέ δίπλα, τόσα υπάρχουν», θα μου πείτε. Αυτό λέω και εγώ. Η πλατεία μας διώχνει από τον χώρο της. Εκεί που ένα παιδί θα μπορούσε να παίξει, υπό την επίβλεψη του γονιού του, αυτό είναι απαγορευτικό, εκτός και αν θέλει να πάθει ηλίαση! Έτσι η πλατεία αργοπεθαίνει από την αδιαφορία του Δήμου Θεσσαλονίκης!
Πλατεία Αριστοτέλους: Δεν υπάρχουν λύσεις;
Σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις, όπως και σε αυτό. Η μόνη λύση είναι να φυτευτούν δέντρα μεγάλα γύρω γύρω στην περίμετρο της πλατείας. Γελάτε! Και έχετε δίκιο. Εδώ ο προηγούμενος δήμαρχος είχε φυτέψει κάτι γέρικες ελιές στην Αγγελάκη. Τις είχε μεταφέρει από την Χαλκιδική. Γιατί; Κανένας δεν κατάλαβε.
Το ίδιο δεν καταλάβαμε γιατί είχε βαλθεί να κόβει όσα δέντρα έβρισκε μπροστά του. Αυτός ήταν ο λόγος που ονομάστηκε Ομέρ Πριώνης (δείτε το βίντεο). Αργότερα μάθαμε ότι ο λόγος ήταν οικονομικός, πλούτισε ο εργολάβος, όσα πήρε αυτός, δεν ξέρουμε. Ο νέος δήμαρχος έχει δώσει δείγματα που μας πείθουν ότι ενδιαφέρεται για την Θεσσαλονίκη. Έφτιαξε τα πλακάκια της Αριστοτέλους που ήταν επικίνδυνα για να σπάσει κάποιος τα πόδια του. Μήπως είναι ο καιρός να αναμορφώσει την πλατεία Αριστοτέλους και να την κάνει όντως πλατεία, όπως ήταν παλιά;
Πλατεία Αριστοτέλους: Ας ονειρευτούμε
Κατεβαίνω την Αριστοτέλους. Πηγαίνω προς την θάλασσα. Έχω να επιλέξω ένα από τα τόσα παγκάκια που μου προσφέρον δροσιά. Διαλέγω αυτό μπροστά από το άγαλμα του Αριστοτέλη, να με προστατεύει ο φιλόσοφος. Αλήθεια, στο άγαλμα, γιατί το ένα δάχτυλό του είναι κάπως παραμορφωμένο;
Έχω πάρει έναν καφέ από ένα διπλανό μαγαζί. Βγάζω το βιβλίο μου και αφήνω τον χρόνο να κυλήσει. Η δροσιά από τα πυκνά δέντρα και το αεράκι από την θάλασσα μου προσφέρουν ιδανική ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η πόλη που αγαπάω. Και αυτή είναι η πόλη που με αγαπάει. Κοιτάζω τον Αριστοτέλη, φαίνεται απορημένος. Γιατί; Έχω επανέλθει στην πραγματικότητα και τον καταλαβαίνω.
Από ότι φαίνεται θα πρέπει να περάσουν πολλές γενιές για να πει κάποιος αυτό το πράγμα, να σκεφτεί έτσι. Προσωρινά, ας βολευτούμε στα καφέ με τους ανεμιστήρες!
Διαβάστε τα ρεπορτάζ που έχουμε δημοσιεύσει
