Διάφανα Κρίνα

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Διάφανα Κρίνα: γράφει ο Σίμος Ιωσηφίδης

Ο Χρόνος είναι απόρριμμα… και ζούμε λοιπόν εν αρμονία, ενόσω ο χρόνος κυλά. Ο γιατρός μας, ο χρόνος. Γιατρεύει τα πάντα στο διάβα του. Σαν περάσει, το οποιοδήποτε πλήγμα καταλαγιάζει. Ποιός εφηύρε το χρόνο;

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: Ο ΧΡΟΝΟΣ

Μα φυσικά εμείς. Αφού ανακαλύψαμε τη φθορά κάθε έμβιου και μη. Έπρεπε, αυτή ακριβώς η φθορά, να είναι και μετρήσιμη. Έτσι, ανακαλύφθηκε ο χρόνος. Και αναλήφθηκε. Ο φθοροποιός και διαφθορέας χρόνος. Με το πλήρωμά του, το κακό γίνεται λίγο κακό. Λιγότερο κακό. Ακόμα λιγότερο. Ελάχιστο. Απειροελάχιστο και εξαφανίζεται.

Όταν το θυμόμαστε μόνο. Αχ, αυτή η μάγισσα γριά μνήμη. Πολύ λίγες φορές -αφού έχουν παρέλθει «τόσα χρόνια», τόσος καιρός- στενοχωριόμαστε. Αλλά, ευτυχώς, αυτές οι στιγμές ανάμνησης είναι λίγες. Όπως είπαμε, με την παρέλευση του χρόνου, ολοένα και λιγοστεύουν.

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ

Το πάλαι ποτέ ανυπόφορο, πλέον, φαντάζει υποφερτό. Το ανήκουστο, ακούγεται. Το απρόβλεπτο, προβλέπεται. Και το ανιστόρητο συμβάν. Ιστορικό γεγονός. Περιγράφεται.

Συνηθίζουμε να ζούμε με την απώλεια ενός πολυαγαπημένου αντικειμένου ή προσώπου. Αφού, ωστόσο, η απώλεια δεν παύει να υπάρχει. Και, ως εκ τούτου, υφίσταται αιωνεί. Γιατί ο χρόνος είναι γιατρός; Επειδή συνηθίζουμε κι εξακολουθούμε να ζούμε καλά; Άρα ο χρόνος είναι ένα τίποτα. Μια συνήθεια…

Είναι απόρριμμα! Στην ουσία συνηθίζουμε να επιβιώνουμε με την απώλεια. Επιβιώνουμε. Βαθμηδόν ευτυχέστεροι. Με τις βαθιές πληγές μας. Γιατί συνηθίζουμε να ζούμε με αυτές.

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;

Που είναι ο χρόνος, λοιπόν; Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, όπως είπε και ο Ανεστόπουλος δια της γραφίδας του Ροδοστόγλου.

Με τα ντεμαράζ του Θάνου στα «άλφα». Να σπρώχνουν σαν ωστικό κύμα το στήθος τού ακροατή…

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Γλύφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου

και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο

Τα χρόνια που περάσανε μ” αφήσανε μόνο

να ψάχνω τη πνοή μου στο μικρό εαυτό σου, στο μικρό εαυτό σου…

Δε ζητάω βοήθεια, από ανήμπορα χέρια

που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο

Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο

και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια, σε σβησμένα αστέρια…

Η απουσία σου μ” εξουθενώνει

και δε μπορώ να συνηθίσω

νιώθω να προχωράω μπροστά, μα πάντα φτάνω πίσω

Κι αυτή η αλήθεια που με σκοτώνει, με σκοτώνει…

Σβήνω τα ίχνη απ” τα ψέματα μας

παραπατάω στη σιωπή

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή, μια άρρωστη κραυγή…

Διάφανα Κρίνα

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ

Τα «Διάφανα Κρίνα» ξεκίνησαν την πορεία τους όπως οι περισσότερες εγχώριες μπάντες την δεκαετία του ’90. Η ανάγκη έκφρασης μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Μετάβασης από τις σχετικές σταθερές που ίσχυαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Από το τέλος του λεγόμενου διπολικού κόσμου. Και όχι το τέλος της ιστορίας όπως κάποιοι συνειδητά και κάποιοι βιαστικά έσπευσαν να ανακηρύξουν. Στην «ανάπτυξη» της «ισχυρής Ελλάδας»… Χαρακτήρισε τις αναζητήσεις των περισσότερων ελληνικών συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου.

Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που ένιωθε να «μη χωρά πουθενά», όπως με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο συνέλαβε ο Γιάννης Αγγελάκας. Στο ομότιτλο τραγούδι των «Τρύπες». Η πρώτη δισκογραφική «καταγραφή» των «Διάφανων Κρίνων» ήταν το επτάιντσο «Κάτω απ’ το ηφαίστειο/ Λιώνοντας Μόνος» το 1994. Ο Θάνος είχε γράψει τους στίχους του «Λιώνοντας Μόνος». Ο Παντελής του «Κάτω απ’ το ηφαίστειο», το οποίο είναι και το πρώτο τραγούδι από τα «Διάφανα Κρίνα». Σε στίχους του Ροδόστογλου.

 

Διαβάστε τα άρθρα για τη μουσική

Δείτε τα βίντεο που ετοιμάσαμε



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved