Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ;

Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης: γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης

Ξεκίνησε το 2017, τον Ιανουάριο. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όπως όλα τα θέματα στην Ελλάδα αναπτύχθηκε δειλά δειλά. Με αργούς και άτολμους ρυθμούς. Αυτό το «ενιαίο» στα τέλη του 2021 πάει να ολοκληρωθεί. Πόσο όμως ενιαίο θα είναι; Κυρίως πόσο οργανωμένο σαν ασφαλιστικό ταμείο θα δομηθεί; Ερωτήματα που νομίζουμε ότι θα τα απαντήσει ο χρόνος. Όμως ήδη φαίνονται τα πρώτα σημάδια. Θα γίνουμε πιο σαφείς.

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΣΠΕΡΜΙΑ

Είναι γνωστό ότι στον ασφαλιστικό χάρτη της Ελλάδας υπήρχε πληθώρα ταμείων. Μικρά, μεσαία ή μεγάλα. Με τις δικές τους νομοθεσίες. Είναι σαφές ότι βόλευαν την παροχολογία και τα ρουσφέτια της εξουσίας. Όλα τα κόμματα βολεύονταν σε αυτή την κατάσταση. Οι ασφαλισμένοι όμως δεν εξυπηρετούνταν καλά. Ουσιαστικά δεν υπήρχαν παροχές αλλά βολέματα στους ασφαλισμένους αυτών, των μικρών ταμείων. Τα μεγαλύτερα είχαν μία ικανοποιητική δομή. Αλλά ήταν λίγα. Δυστυχώς μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση θα έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώσει. Φυσικά δεν ήταν απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης. Επιταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ουσιαστικά. Ακόμα και έτσι, για να ξεκινήσει αυτή η ενοποίηση πήρε τέσσερα χρόνια! Οι πληροφορίες μας λένε ότι ξεκίνησε με μικρά βήματα. Επί υπουργίας Βούρτση δεν έγινε κάποιο μεγάλο έργο. Επί υπουργίας Χατζηδάκη έλαχε να γίνει μία μεγάλη αλλαγή.

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΒΟΛΕΥΕ Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η αλήθεια είναι ότι τα μικρά ταμεία βόλευαν όλους: την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τους πολιτευτές, τους δικηγόρους, τους εργατολόγους. Όλους εκτός από τους ασφαλισμένους! Αλλά ποιος νοιάστηκε για αυτούς; Ας είναι καλά το ρουσφέτι και η πολυνομία. Για να συντηρείται ένα σύστημα σαθρό, αντιλαϊκό και αντιπαραγωγικό.

Αυτό έπρεπε να αλλάξει. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε το αυτονόητο. Αυτό που το όνειδος της ελληνικής κοινωνίας, οι βουλευτές και η πολιτική εξουσία, δεν ήθελαν. Και δε θέλουν ακόμα. Θα δούμε στη συνέχεια το γιατί.

Θα δούμε ότι αυτή η μεγάλη αλλαγή γίνεται με τον πιο λάθος τρόπο. Ουσιαστικά είναι μία κατάσταση που στρέφεται εναντίον των ίδιων των ασφαλισμένων. Υπέρ των ιδιωτικών ασφαλιστικών.

Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης

Η ατολμία των κυβερνήσεων δεν έχει συμβεί επειδή τα στελέχη τους είναι ανίκανοι. Αν ήταν έτσι δε θα τους είχαν επιλέξει. Είναι επειδή έχουν ένα σκοπό: να γκρεμίσουν αυτή τη δημόσια ασφάλιση που ξεκίνησε επί δικτατορίας Μεταξά και ολοκληρώθηκε επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου! Ο λόγος είναι απλός, το σκεπτικό ακόμα πιο απλό.

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ ΟΣΟ-ΟΣΟ

Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης.Τι θα βόλευε άραγε μία ιδιωτική ασφάλιση; Αν το δούμε από πρώτη άποψη, κανένα! Ας όμως το κοιτάξουμε πιο προσεχτικά. Ένας ανασφάλιστος άνθρωπος φοβισμένος είναι ένας καλός πελάτης του συστήματος που πουλά προστασία. Μέρος αυτού του συστήματος είναι τα κόμματα, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές. Αυτοί δεν αντιδρούν με σθένος στην καταστροφή που έρχεται. Βολεύονται σε μία καλή θέση προϊσταμένου ή διευθυντή.

Αφήνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι συνταξιούχοι. Αυτοί έχουν ζήσει το σύστημα της δημόσιας ασφάλισης. Ξέρουν πολύ καλά τα προτερήματά του. Το έχουν ανάγκη. Γνωρίζουν ότι μία ιδιωτική ασφάλιση το μόνο που κάνει είναι να τους αφήνει ξεκρέμαστους σε σημαντικές παροχές στη ζωή τους. Μελετήστε προσεχτικά τις παροχές των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Συγκρίνετε αυτές με τη δημόσια ασφάλιση. Θα βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΤΟ «ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ»

Ας πάρουμε για παράδειγμα την τακτική Χατζηδάκη για την ενοποίηση του ΕΦΚΑ. Σοβαρές και αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι αυτή η τακτική είναι κάτι σα μία ιδιότυπη ρώσικη σαλάτα: Ανακατεύουμε καλά-καλά ότι βρούμε. Τα βάζουμε χωρίς καμία λογική. Κυρίως βάζουμε ανθρώπους που δεν ξέρουν το αντικείμενο της εργασίας τους σε καίρια πόστα. Τους δίνουμε εντολή να δουλέψουν. Περιμένουμε στη «γωνία» τις αντιδράσεις του κόσμου. Τους υποστηρίζουμε. Όχι για πολύ. Μετά τους κατακρίνουμε ότι είναι ανίκανοι. Κρύβουμε επιμελώς ότι εμείς επιλέξαμε να τους βάλουμε εκεί. Μετά ξεπουλάμε αυτό που το κάναμε μαγαζάκι. Όσο-όσο. Έτσι απλά.

Ακολούθως καλούμε έναν ιδιώτη μάνατζερ να συντάξει μία μελέτη. Με το αζημίωτο φυσικά. Ξέρουμε τι θα δώσουμε στον ιδιωτικό τομέα και τι θα κρατήσουμε στο δημόσιο. Του το έχουμε πει. Αυτός φτιάχνει το αφήγημά του. Το «μαγειρεύει» καλά και το σερβίρει. Ξεπουλάμε, το προσφέρουμε σα μία όμορφη και, επιτέλους, καλή λύση. Μόνο που αυτή η «σπεσιαλιτέ» στους πολίτες αυτής της χώρας μόνο καλό δεν κάνει. Ο Χατζηδάκης έχει δοκιμάσει αυτή τη συνταγή στην Ολυμπιακή και στη ΔΕΗ. Θα τον αφήσουν να συνεχίσει; Θα αντιδράσει κανείς; Εμείς θα επανέλθουμε σύντομα.

 

Διαβάστε τα άρθρα για την πολιτική ανάλυση

Δείτε το βίντεο που ετοιμάσαμε



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved