ΟΑΣΘ

ΟΑΣΘ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΟΑΣΘ: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος

Ο ΟΑΣΘ είναι 66 ετών, έτσι αναφέρει το διαφημιστικό που έχει «ροή» στους φωτεινούς πίνακες στις στάσεις. Την ίδια ακριβώς ηλικία έχουν και τα προβλήματα της συγκοινωνίας στην Θεσσαλονίκη που έχει δημιουργήσει ο οργανισμός. Δεν είναι αναγκαίο να έχει σπουδάσει κάποιος συγκοινωνιολόγος. Το πρόβλημα το βλέπει κάθε μέρα ο καθένας και βασανίζεται στην προσπάθειά του να μετακινηθεί γρήγορα.

ΟΑΣΘ: Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ

Από τότε που ξεκίνησε την λειτουργία του ήταν μια ιδιωτική επιχείρηση με μεγάλη κρατική επιδότηση. Οι ζημιές κάθε χρόνο ήταν μεγάλες και όλο και αυξάνονταν. Το θέμα ήταν να ενώσει τις διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν το κατάφερε ποτέ με επιτυχία.

Τα λεφτά της επιδότησης κανείς δεν ξέρει γιατί δεν πήγαν σε επενδύσεις για να λυθούν τα πιο απλά προβλήματα. Τα λεωφορεία παλιά, οι βλάβες συχνές, ο αριθμός τους μικρός, η αναμονή στην στάση μεγάλη. Η κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ, που έγινε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Δημιούργησε ένα μεγαλύτερο: η αντιπαλότητα των εργαζομένων  με το επιβατικό κοινό έγινε μεγαλύτερη.

Θυμόμαστε τις συχνές απεργίες, τις διαμαρτυρίες για μη πληρωμές, τη δυσλειτουργία της ροής των λεωφορείων. Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει παρόλο που ο ΟΑΣΘ έχει πάρει νέα λεωφορεία, δωρεά του Δήμου Θεσσαλονίκης.

ΟΑΣΘ

ΟΑΣΘ: Η ΡΟΗ

Οι δύο μεγάλες αρτηρίες συγκοινωνίας είναι η Εγνατία και η Τσιμισκή. Αν καθίσει κάποιος σε μία στάση και περιμένει θα παρατηρήσει κάποια πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι τα λεωφορεία ή θα έρχονται όλα μαζί ή θα υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται απίθανο μποτιλιάρισμα στις στάσεις και μεγάλη αύξηση των ρύπων με την αναμονή των λεωφορείων σε αυτές. Μια ροή των λεωφορείων πιο λογική θα έλυνε κάπως το θέμα.

Το δεύτερο είναι η αναμονή που είναι πάντα μεγαλύτερη από 15΄, στην καλύτερη περίπτωση. Τα λεωφορεία είναι 500, λέει ο ΟΑΣΘ, εμείς όμως καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι μια ανακρίβεια. Αυτά που κυκλοφορούν δεν είναι ούτε τα μισά.

Το τρίτο είναι ότι μεγάλες περιοχές δεν εξυπηρετούνται. Οι οδοί Αγ. Δημητρίου και Ολυμπιάδος δεν χρησιμοποιούνται από τον ΟΑΣΘ, έτσι εξυπηρετείται μόνο το κέντρο και οι γύρω περιοχές του.

Ποια είναι η λύση σε αυτή την δυσλειτουργία; Οι υπεύθυνοι του ΟΑΣΘ σκέφτηκαν την ιδιωτικοποίηση.

ΟΑΣΘ: ΤΟ ΚΤΕΛ

Η λύση που προέκυψε είναι η ιδιωτική εταιρεία, το ΚΤΕΛ Σερρών. Είναι η περιοχή που εκλέγεται ο υπουργός συγκοινωνιών. Αυτός έχει το όνομα του αρχηγού της ΝΔ και είπε, φαίνεται, να συνεχίσει την πολιτική του Καραμανλή, να κάνει τις συγκοινωνίες δώρο στους ιδιώτες.

Τα λεωφορεία δεν είναι όλα του ΚΤΕΛ. Οι γραμμές που αυτό εξυπηρετούσε δεν είχαν κέρδος. Η ιδιωτική εταιρεία μπήκε μέσα και ήταν έτοιμη να κλείσει. Η λύση είναι να πάρει, ως δωρεά, κάποιες  γραμμές εντός της Θεσσαλονίκης, με λεωφορεία του ΟΑΣΘ! Οι γραμμές 57, 58, 64 είναι κάποιες από αυτές.

Είναι εύκολο να υποψιαστούμε ότι το ΚΤΕΛ θα επεκταθεί και θα πάρει ένα μεγάλο κομμάτι του ΟΑΣΘ. Θα έχουμε, δηλαδή, μια ιδιωτική εταιρεία με κρατική βοήθεια, όπως ήταν ο ΟΑΣΘ πριν κρατικοποιηθεί. Το επόμενο βήμα θα είναι η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων.

ΟΑΣΘ

ΟΑΣΘ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ;

Αυτό που θα έπρεπε να σκεφτούν τα στελέχη του ΟΑΣΘ είναι η καλύτερη λειτουργία του οργανισμού. Το μέρος του κέντρου της πόλης, από τη ΔΕΘ μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό, θα έπρεπε να έχει μια γραμμή με συχνότητα το μεγαλύτερο 10΄. Αυτή με τις γραμμές 2 και 3 θα εξυπηρετούσαν τη γρήγορη ροή του κέντρου. Η μεταβίβαση θα πρέπει να είναι δωρεάν, αν έχει ήδη κάποιος εισιτήριο. Τα υπόλοιπα λεωφορεία θα κάνουν κυκλική διαδρομή και δε θα μπαίνουν στο κέντρο.

Με αυτό τον τρόπο η ταχύτητα θα είναι μεγαλύτερη και η αναμονή μικρότερη. Παράλληλα θα πρέπει να ενεργοποιηθούν οι λεωφορειόδρομοι με πρόστιμο αν κάποιο αυτοκίνητο μπει σε αυτούς, όπως γίνεται στην Αθήνα. Οι έλεγχοι για παραβάσεις λαθρεπιβάτισης θα πρέπει να είναι συχνοί, έτσι ώστε ο οργανισμός να μην χάνει λεφτά.

Αν θέλουμε μια δημόσια συγκοινωνία θα πρέπει όλοι να συμβάλουμε. Οι πελάτες, η διοίκηση και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνεργαστούν. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το μετρό δεν θα εξυπηρετεί παρά το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Άρα ο ΟΑΣΘ θα πρέπει να προσανατολιστεί στις περιοχές δίπλα από το κέντρο. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά των ΙΧ και ο στόλος των λεωφορείων θα πρέπει να ανανεωθεί για να είναι πιο ευέλικτος.

ΟΑΣΘ: Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ

Όταν μεγάλες περιοχές δεν εξυπηρετούνται, οι αναμονές είναι παράλογα μεγάλες, η ροή των λεωφορείων εμποδίζεται. Δεν πιστεύει κάποιος ότι ο ΟΑΣΘ θέλει να εξυπηρετήσει το κοινό του.

ΟΑΣΘ

Κατά συνέπεια, αυτοί που δεν θα πληρώσουν το εισιτήριο είναι επειδή δεν εξυπηρετούνται. Οι καυγάδες θα είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι οδηγοί δεν θα μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο κόσμος θα αγανακτεί. Έχουμε, με άλλα λόγια, ένα φαύλο κύκλο.

Αυτή η δυσπιστία θα σταματήσει αν το επιβατικό κοινό δει κάποιες καλές κινήσεις. Άρα, απαραίτητη είναι μια μελέτη από εξειδικευμένους επιστήμονες που θα μπορεί να υλοποιηθεί. Αυτή είναι υποχρεωτικό να λάβει υπόψη της την άναρχη δόμηση της Θεσσαλονίκης και τις δύσκολες διαδρομές που δεν είναι εύκολο να τις κάνει κάποιος με τα πόδια.

Η Άνω Πόλη, η Τριανδρία, οι Συκιές, η περιοχή των κάστρων είναι κάποιες από αυτές. Εκεί μένουν πολίτες της Θεσσαλονίκης που αισθάνονται παραμελημένοι όταν η δημόσια συγκοινωνία δεν τους εξυπηρετεί.

Η έρευνά μας θα προσπαθήσει να ερευνήσει αυτά τα προβλήματα, να φωτίσει κάποιες πτυχές. Μέσα από αυτά θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε κάποιους προβληματισμούς που θα μπορούσαν να δρομολογήσουν κάποιες λύσεις.

 

Διαβάστε τα ρεπορτάζ που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved