ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ;

Θα πρέπει, στην αρχή αυτής της έκδοσης, να αποτίσουμε φόρο τιμής στον Τηλέμαχο Ευθυμιάδη (1908-1982). Ήταν ιατρός. Γεννήθηκε στα Γρεβενά. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Εξορίστηκε στη Σίφνο απ’το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά το 1937. Κατά την κατοχή, οργάνωσε την πρώτη αντιστασιακή ομάδα στη γενέτειρά του και εν συνεχεία, διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου υπηρέτησε ως ιατρός στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Μετά την εκκαθάριση των ελληνικών δυνάμεων απ’τα δημοκρατικά στοιχεία που μεθοδεύτηκε απ’τους Εγγλέζους (1943-44), ήταν μεταξύ των είκοσι χιλιάδων Ελλήνων που στάλθηκαν σε διάφορα αγγλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά την απελευθέρωση, επέστρεψε στην Ελλάδα και άσκησε την ιατρική μέχρι τον θάνατό του, αφιερώνοντας όλες του τις δυνάμεις στην αναβίωση και εφαρμογή της νεοιπποκρατικής αντίληψης της ιατρικής, την οποία προσπάθησε να διαδώσει με την καθημερινή ιατρική πράξη και λόγο (βιβλία, ομιλίες, κ.ά.). Ήταν εκδότης του περιοδικού «Ζωή και Υγεία» και συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Η σημερινή θεραπευτική δεν μπορεί να θεωρείται εξελιγμένη για όσο θα χρησιμοποιεί διάφορα δηλητήρια ως φάρμακα. Δε λειτουργεί με βάση την επιταγή του Ιπποκράτη: «Οφελέειν, μη βλάπειν». Τα τελευταία χρόνια, οι γιατροί χορηγούν στους ασθενείς τους όλο και πιο πολλά, τοξικά φάρμακα, ακόμα και στις περιπτώσεις που πάσχουν από ελαφριές αρρώστιες, αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των φαρμακολόγων ότι «ο γιατρός πριν να χορηγήσει ένα φάρμακο, θα πρέπει να σταθμίσει την ωφέλεια που θα προκύψει απ’τη χορήγηση του φαρμάκου αυτού και τους κινδύνους στους οποίους θα εκθέσει τον ασθενή» (Γ. Λογαράς, καθηγητής της φαρμακολογίας).

Σε κάθε άρρωστο που εμφανίζει πυρετό, οι γιατροί χορηγούν αντιπυρετικά και αντιβιοτικά φάρμακα, το ίδιο κάνουν και οι μητέρες μόλις διαπιστώνουν ότι το παιδί τους έχει πυρετό, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο πυρετός δεν είναι αρρώστια, αλλά μία αμυντική και θεραπευτική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στους παθογόνους παράγοντες. Ο πυρετός θεραπεύει και γι’αυτό δε θα πρέπει να καταπολεμείται.

odigos diatrofis kai therapeias prologos foto2

Οι γιατροί χωρίς περίσκεψη χορηγούν φάρμακα σε όσους πάσχουν από δυσκοιλιότητα. Χιλιάδες τόνοι από καθαρκτικά καταπίνονται απ’τους «πολιτισμένους» κατοίκους της γης, τα οποία όχι μόνο δε θεραπεύουν αλλά χειροτερεύουν τη δυσκοιλιότητα. Η δυσκοιλιότητα θεραπεύεται μόνο με την υγιεινή διατροφή.

Κάθε άνθρωπος, μόλις νιώσει πονοκέφαλο καταπίνει παυσίπονα, χωρίς να σκέφτεται ότι υπάρχει κίνδυνος να πάθει κάποια σοβαρή βλάβη. Εκατομμύρια χάπια -ασπιρίνες και άλλα παυσίπονα- καταναλώνονται κάθε χρόνο στις «ανεπτυγμένες» χώρες του πλανήτη.

Οι ψυχίατροι χορηγούν στους αρρώστους τους διάφορα τοξικά φάρμακα, που τα ονομάζουν ηρεμιστικά, και κάθε άρρωστος καταπίνει χιλιάδες τέτοια χάπια στη διάρκεια του έτους, με αποτέλεσμα να εξαρτάται απ’αυτά και να θεωρεί πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά. Ελάχιστοι ασθενείς πηγαίνουν σε ψυχαναλυτές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους, να δουν την ουσία του, να προσπαθήσουν να το λύσουν, αντί να βρίσκονται υπό την καταστολή των ψυχοφαρμάκων.

Η κορτιζόνη διαφημίζεται ως «πανάκεια». Χορηγείται, παρά το διαπιστωμένο γεγονός ότι προκαλεί βαριές βλάβες στον οργανισμό, εξακολουθεί να χορηγείται στους ασθενείς που πάσχουν από αρθριτισμό, ρευματισμό, ρευματοειδείς πόνους, αρθραλγίες, νεφρίτιδα, άσθμα, αλλεργία και άλλες παθήσεις.

Με την απερίσκεπτη χρήση φαρμάκων δικαιώνεται η άποψη για τους γιατρούς που είχε διατυπώσει ο Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος στην «Εγκυκλοπαίδειά» του: «Οι ιατροί είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν φάρμακα για τα οποία γνωρίζουν ελάχιστα και τα εισάγουν σ’έναν οργανισμό για τον οποίον γνωρίζουν ακόμα λιγότερα».

Οι γιατροί χορηγούν φάρμακα όχι μόνο στους αρρώστους που πάσχουν από λοιμώδη νοσήματα, αλλά και σ’εκείνους που πάσχουν από παθήσεις που οφείλονται σε άλλους βλαπτικούς παράγοντες. Έτσι δίνουν σε ασθενείς με αρθρητισμό ισχυρά αντιβιοτικά φάρμακα, ενώ γνωρίζουν ότι είναι ανώφελα.

odigos diatrofis kai therapeias prologos foto3

Στην εξάπλωση της πολυφαρμακίας καθοριστικό ρόλο παίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες που προπαγανδίζουν με κάθε μέσο τη «θεραπευτική αποτελεσματικότητα» των φαρμακευτικών ουσιών που παράγουν. Οι γιατροί παρασύρονται απ’τις παραπλανητικές διαφημίσεις των «θαυματουργών» φαρμάκων και πολιορκούνται από ιατρικούς επισκέπτες των εταιρειών προκειμένου να πεισθούν να αναγράφουν τα σκευάσματά τους. Οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν καταντήσει σήμερα δημόσιος κίνδυνος. Χαρακτηριστικό είναι το διαρκώς επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι τα υγειονομικά συμβούλια εγκρίνουν ένα φάρμακο ως αβλαβές, το οποίο κυκλοφορεί για μεγάλο διάστημα, και στη συνέχεια απαγορεύουν την κυκλοφορία του γιατί διαπιστώνουν ότι βλάπτει. Όλο το κύκλωμα λειτουργεί με μία «λογική» που παραγνωρίζει και υποτιμά τις αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού και τις αφανίζει με τα φάρμακα αντί να τις ενισχύει με κατάλληλα ακίνδυνα μέσα. Παράδειγμα, ο πυρετός που καταπολεμείται με αντιπυρετικές ουσίες ενώ πρόκειται για ένα απ’τους σημαντικότερους θεραπευτικούς παράγοντες.

Καθημερινά γίνονται πολλές χιλιάδες εγχειρήσεις. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει τις αμυγδαλές και τη σκωληκοειδή απόφυσή του. Με βάση την αμερικάνικη θεωρία που ονομάζεται «εστιακή μόλυνση» (focalinfection) προβαίνουν στην εκτομή οργάνων του σώματος, όπως των αμυγδαλών και της σκωληκοειδούς απόφυσης, ενώ δεν είναι πλήρως γνωστή η λειτουργία που εκτελούν αυτές. Αλλά, επειδή αυτή η θεωρία είναι οικονομικά αποδοτική, εξακολουθούν να την εφαρμόζουν παρόλο που έχουν εξεγερθεί εναντίον της χιλιάδες επιφανείς επιστήμονες σε ολόκληρη τη γη. Ακόμα και στις ΗΠΑ, διαπρεπείς επιστήμονες ύψωσαν τη φωνή τους για να σταματήσουν αυτοί οι σκόπιμοι εγκληματικοί ακρωτηριασμοί που θα γραφτούν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της ιατρικής.

Η πολυφαρμακία καθώς και η διενέργεια χιλιάδων εγχειρήσεων, με κριτήριο το κέρδος, αμαυρώνει τη λάμψη ορισμένων θαυμαστών επιτευγμάτων της ιατρικής επιστήμης.

Οι περισσότεροι απ’τους σημερινούς γιατρούς υποτιμούν τη θεραπευτική δύναμη της δίαιτας  ή τη θεωρούν ασήμαντη. Δεν αναγνωρίζουν την εξαιρετική ωφελιμότητα της ωμοφαγίας. Αντίθετα, συνιστούν στους άρρωστους που πάσχουν από έλκος του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, γαστρίτιδα, γαστροραγία ή κολίτιδα να τρώνε μόνο βρασμένες τροφές. Επί πλέον, για να εξουδετερώσουν τον κίνδυνο απ’την αβιταμίνωση χορηγούν συνθετικές βιταμίνες που είναι ανώφελες και βλαβερές. Ξεχνούν ότι αυτή η διατροφή προκαλεί σκορβούτο.

Αποκλείουν απ’το διαιτολόγιο των αρρώστων που πάσχουν από αρθριτισμό το σπαράγγι, τα σέκουλα, το σέλινο, επειδή σ’αυτά υπάρχει ουρικό οξύ σε μεγαλύτερη περιεκτικότητα, συγκριτικά με άλλα φυτά, γιατί αποδίνουν σ’αυτά τις διάφορες διαταραχές που εκδηλώνονται στους αρθριτικούς. Αυτή η αντίληψη είναι λανθασμένη: η αύξηση της αναλογίας του ουρικού οξέος στο αίμα δεν είναι αιτία που προκαλεί τις διάφορες διαταραχές αλλά, αντίθετα, οφείλεται στην αμυντική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στην τοξιναιμία. Άδικα, επομένως, κατηγορούνται τα τρία αυτά φυτά που είναι εξαιρετικά ωφέλιμα σε όποιους πάσχουν από αρθριτισμό.

Αποκλείουν απ’το διαιτολόγιο εκείνου που πάσχει από αρτηριοσκλήρωση τα καρύδια, επειδή παρέχουν χοληστερίνη σε μεγαλύτερη ποσότητα, σε σύγκριση με άλλες τροφές, ενώ οι καρποί αυτοί είναι ωφέλιμοι σε όσους τους τρώνε ωμούς ή μουσκεμένους. Η αύξηση της αναλογίας της χοληστερίνης στο αίμα οφείλεται σε αμυντική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στην τοξιναιμία.

odigos diatrofis kai therapeias prologos foto4

Απαγορεύουν στους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη να τρώνε γλυκά φρούτα, γιατί νομίζουν ότι η υπεργλυκαιμία οφείλεται στη βρώση μεγάλης ποσότητας υδατανθράκων ενώ αυτή οφείλεται σε αμυντική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στην τοξιναιμία.

Ξεκινώντας από λανθασμένες αντιλήψεις αποκλείουν απ’τα διαιτολόγια των ασθενών εξαιρετικά ωφέλιμες τροφές, όπως είναι τα φρούτα και τα λαχανικά. Αντίθετα, θεωρούν εξαιρετικά ωφέλιμες τις ζωικές τροφές και γι’αυτό συνιστούν στους υγιείς και στους αρρώστους να τρώνε μεγάλη ποσότητα απ’αυτές. Παρόλο που έχει διαπιστωθεί απ’τις έρευνες ότι η κατανάλωση ζωικού λίπους συντελεί στην πρώιμη εξέλιξη της αρτηριοσκλήρωσης, εξακολουθούν να επιμένουν ότι το κρέας -που περιέχει ζωικό λίπος- είναι ωφέλιμο για τον άνθρωπο.

Τις πρωτεΐνες τις ξεχωρίζουν σε ανώτερες και κατώτερες. Ανώτερες θεωρούν τις ζωικές, γιατί σ’αυτές περιέχονται όλα τα αμινοξέα που είναι απαραίτητα στον οργανισμό και προβάλλεται ο ανόητος ισχυρισμός ότι απ’τη φυσική τροφή του ανθρώπου (καρποί) λείπουν συστατικά που είναι απαραίτητα για τον οργανισμό.

Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας που επικρατεί σήμερα στους Ευρωπαίους και Αμερικανούς γιατρούς, ως προς τον τομέα της διατροφής, είναι μία στιχομυθία ανάμεσα σε Κινέζους αξιωματούχους και τα μέλη μίας αντιπροσωπίας του ΟΗΕ που επισκέφθηκε την Κίνα, για να εξετάσει τα διάφορα υγειονομικά προβλήματα της χώρας, μετά την απελευθέρωσή της απ’τον ιαπωνικό ζυγό. Η επιτροπή χαρακτήρισε ως ανεπαρκή τη σύνθεση της τροφής των κατοίκων επειδή δεν περιείχε ζωικές πρωτεΐνες σε επαρκή ποσότητα και συνέστησε στους Κινέζους να αυξήσουν τη βρώση ζωικών τροφών. Οι Κινέζοι τους απάντησαν ότιεάν επιχειρούσαν να εφαρμόσουν τις συμβουλές τους θα χρειάζονταν να φύγουν απ’τη χώρα τα τρία τέταρτα των κατοίκων, γιατί ενώ σήμερα για τη διατροφή ενός ατόμου επαρκεί ένα στρέμμα γης, θα χρειάζονταν πέντε στρέμματα για να εξοικονομηθούν οι ποσότητες της ζωικής τροφής που θα απαιτούσε η αλλαγή του τρόπου της διατροφής.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


Tagged:


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved