ΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ένα θέμα που αφορά στην ονοματοδοσία ενός παιδιού είναι το θέμα αυτής της καταγγελίας. Απευθυνόμαστε στο θεσμικό πλαίσιο που σχετίζεται με τον κρατικό μηχανισμό και την διοικητική δομή της εκκλησίας. Το θέμα εστιάζεται στον προσδιορισμό του επιθέτου ενός παιδιού.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Το γεγονός είναι το εξής:
Όταν πήγαμε να πάρουμε τα απαραίτητα έγγραφα για να γίνει ο γάμος, στη Μητρόπολη Νεάπολης-Σταυρούπολης, ζητήθηκε απ’τον ιερέα το επίθετο του ή των παιδιών που επιθυμούμε να έχουν, όταν τα αποκτήσουμε. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το σκεφτούμε περισσότερο, δηλώσαμε το δικό μου, το επίθετο του συζύγου. Όταν η σύζυγός τεκνοποίησε αποφασίσαμε να πάρει τα επίθετα και των δύο, κατόπιν κοινής απόφασης.
Η επόμενη κίνηση, μετά τη γέννα, ήταν να πάω στο Ληξιαρχείο για να δηλώσω το παιδί, το όνομα και το επίθετό του. Είχα προμηθευτεί τα απαραίτητα έγγραφα. Η υπάλληλος του Ληξιαρχείου μου είπε ότι θα πρέπει πρώτα να γίνει η Ληξιαρχική Πράξη Γέννησης και μετά η Ληξιαρχική Πράξη Ονοματοδοσίας, δε γίνονται και τα δύο με την ίδια ενέργεια! Στην ερώτησή μου αν μπορώ να δηλώσω και τα δύο επίθετα (και των δύο γωνιών) η απάντησή της ήταν ότι θα δοθεί αυτό που αναφέρεται στο έγγραφο της ενορίας και, αν επιμένουμε, τότε θα πρέπει να γίνει δικάσιμος διαδικασία για να αλλαχτεί το επίθετό της.
Η υπεύθυνη δήλωση της συζύγου μου, με το γνήσιο της υπογραφής της, και η υπεύθυνη δήλωση η δική μου, στις οποίες αναφέρονταν και τα δύο επίθετα για την ονοματοδοσία, δεν είχαν κανένα νόημα. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι έχουμε να κάνουμε με ένα, εν κρυπτώ, μηχανισμό θεοκρατικού κράτους: η εκκλησία, ως οργανισμός, καθορίζει το επίθετο ενός ατόμου και όχι οι γονείς του, όταν αυτό είναι νεογέννητο. Η υπάλληλος ήταν υποχρεωμένη να μου δώσει αυτή την απάντηση βάσει των εγκυκλίων της υπηρεσίας της.
Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
Αυτό όμως δημιουργεί κάποια θέματα που θα πρέπει να λάβει υπόψη της μία αριστερή κυβέρνηση, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ: Μία αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση αρχίζει να ξηλώνει τους δεσμούς με το άρρωστο παρελθόν και αρχίζει να δίνει περισσότερη σημασία στην έννοια του πολίτη. Δίνει περισσότερη σημασία στην απόφαση του πολίτη και όχι στην απόφαση του εκκλησιαστικού οργάνου, το οποίο είναι ουσιαστικά αναρμόδιο. Αν δεν πιάσουμε αυτά τα απλά, πλην όμως ουσιαστικά, θέματα, τότε πως θα γίνει κατανοητό στους πολίτες αυτής της χώρας ότι διαρρηγνύονται οι δεσμοί με το συντηρητικό παρελθόν και οδεύουμε προς τη θεμελίωση και δόμηση μίας άλλης κοινωνίας όπου ο πολίτης και ο άνθρωπος θα είναι το κέντρου βάρους των ενεργειών, των σκέψεων και των αποφάσεων;
Μήπως τελικά θα πρέπει να διερευνηθεί αυτό το θέμα, αλλά και τα άλλα τα οποία δε γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα υπάρχουν, για να κάνει ουσιαστικά η Ελλάδα αριστερή στροφή; Μία πορεία που θα θεμελιωθεί και στο θυμικό και στο συνειδησιακό του κάθε ανθρώπου. Αναμένουμε τις εξελίξεις.
Γιάννης Φραγκούλης
