ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΣΑΔΙΚΗ
ρωτά η Εύα Κουσιοπούλου
Το ζητούμενο είναι η γεύση που σου αφήνει μια συναυλία όταν τελειώνει.
Είναι ο διευθυντής που θα ήθελα να έχω σε ένα ιδανικό ραδιόφωνο. Είναι ο τύπος που θα μ’ έκανε να ξαναμπώ άνετα στο χώρο της εθελοντικής εργασίας για οποιονδήποτε μαγικό σκοπό, ακόμα κι αν ήταν να σώσουμε το πλαγκτόν που επικάθεται στην πλάτη της γκρίζας φάλαινας -τυχαίο το παράδειγμα! Με απενοχοποίησε που δεν αγοράζω αποκλειστικά βινύλια και ακούω και cds και μου θύμισε το παλιό μου πικάπ, που ήταν ολόκληρο έπιπλο και οι γονείς μου το ξεφορτώθηκαν χωρίς την άδειά μου σε μια πρόσφατη εκκαθάριση. Η κάθε επικοινωνία μαζί του σε γεμίζει με την καλή του ενέργεια. Τo τοπ-10 των επαγγελμάτων που θα ήθελε να κάνει αν δεν ήταν μουσικός θα σε κάνει να χαμογελάσεις!
Τον θυμάμαι σε μια κουβέντα που κάναμε στον 95,8 το 2006. Προσπαθούσα να τον… στριμώξω για να μου πει πότε θα ηχογραφήσει κάτι, πότε θα έκανε live ξανά. Ήθελε το χρόνο του. Του πήρε πράγματι χρόνο να μπει στη διαδικασία. Ευτυχώς για εμάς τους… Σαδικικούς, ξεκίνησαν συναυλίες με τον Αγγελάκα και τους Επισκέπτες και συνέχισε -έστω και σπάνια, «συλλεκτικά»- να παίζει και με τη δική του παρέα. Πρόκειται για τη μπάντα που τον συνοδεύει σταθερά τα τελευταία χρόνια και αποτελείται από τους Πάνο Παπάζογλου και Sonny Touch (ηλεκτρικές κιθάρες), Χρήστο Παππά (μπάσο) και Λάζαρο Πλιάμπα (τύμπανα). Στον ήχο ο Georgie Boy.
Μετά από δέκα χρόνια και την κυκλοφορία του δίσκου «Το Γέλιο των Πολλών» κυκλοφορεί σε βινύλιο «Το Γέλιο των Πολλών ΙΙ» με διαφορετική προσέγγιση από τη Labyrinth of Thoughts. Πες μας για το δίσκο…
Το κίνητρο για να κάνουμε «Το Γέλιο των Πολλών ΙΙ» ήταν η πρόταση του Νίκου «Labyrinth» Στυλίδη να αποτυπώσουμε σε μια ζωντανή ηχογράφηση τον ηλεκτρισμό και την ένταση της μπάντας, έτσι όπως παίζουμε το υλικό αυτό τα τελευταία χρόνια. Κάτι σαν στιγμιαία φωτογραφία εποχής. Αυτό το κάναμε για πρώτη φορά και φωτογράφοι-παραγωγοί μας σ’ αυτήν την απόπειρα ήταν οι Georgie Boy & Pan.
Ο Δήμος Ζαμάνος, το άλλο μισό των Εν Πλω έφυγε νωρίς και ξαφνικά χωρίς να προλάβει να χαρεί, αν θες, την αγάπη που χρωστάμε στο γκρουπ. Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την εποχή;
Μια αίσθηση συντροφικότητας που σφράγισε καθοριστικά τις ζωές μας. Ατέλειωτες ώρες μουσικής και πειραματισμών σε ανοιχτούς ορίζοντες. Η γλυκιά γεύση της χωρίς όρια δημιουργίας.
Το κομμάτι του στίχου παραμένει καθοριστικό. Αν και οι στίχοι του καινούριου «Λαμαρίνες» που έγραψε ο Στέφανος Κανελλής τα λένε όλα, τι εκφράζει για σένα;
Την αγωνία για έναν κόσμο που παραδόθηκε στην πλαστή ευμάρεια, τον καταναλωτισμό και το lifestyleτης ανοησίας. Έναν κόσμο που έκλεισε την ζωή του πίσω από τις λαμαρίνες νομίζοντας ότι έτσι είναι ασφαλής. Και το αντίτιμο βέβαια που πληρώνει τώρα είναι ο φόβος. Το απόλυτο εργαλείο χειραγώγησης των ανθρώπων.
Πρόσφατα, μεταξύ των βίντεο από την εποχή του 88,5 ανέβασες στη σελίδα σου στο facebook και ένα βίντεο από την avant premiereτης ταινίας «Τέλος Εποχής» του Κόκκινου. Ανακάλυψα και τον εαυτό μου –αναμενόμενο αφού μ’ αυτό το ραδιόφωνο «μεγάλωσα»- ανάμεσα στους ακροατές που έμπαιναν στην προβολή. Με πήγες αρκετά πίσω… Σου λείπει το ραδιόφωνο και εκείνη η εποχή; Τώρα ακούς ραδιόφωνο;
Έτσι κι αλλιώς η εποχή του 88μισό ήταν για μένα κάτι το ανεπανάληπτο. Κάτι το μαγικό. Ήταν και οι συγκυρίες των πραγμάτων τέτοιες που βοήθησαν να τρακάρουν κάποιοι άνθρωποι με το ανατρεπτικό κομμάτι του εαυτού τους. Και όπως γίνεται πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον. Σήμερα πλέον, όταν ακούω μουσική, είμαι στο ιντερνετικό ραδιόφωνο. Κολλημένος τα τελευταία χρόνια στο Erika.net και σε μερικούς αξιόλογους ερασιτέχνες του Grooveshark.
Σε παρατηρούσα παλιά όταν περίμενες να ανέβεις στη σκηνή και έπαιζε το supportεσύ άρχιζες την προθέρμανση από κάτω. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια νιώθω ότι οι συναυλίες συνεχίζουν να σου δίνουν… τρελή ενέργεια. Ισχύει;
Μα άμα δεν υπάρχει αυτή η ενέργεια δεν υπάρχει και κανένας λόγος να γίνονται συναυλίες. Η συναυλία είναι ενέργεια και μόνο ενέργεια. Τίποτε άλλο! Όλα τ’ άλλα είναι για μουσικούς αναλυτές, θεωρητικούς της τέχνης και να’ χαμε να λέγαμε. Τελικά το ζητούμενο είναι η γεύση που σου αφήνει μια συναυλία όταν τελειώνει! Και στη μαγειρική της μουσικής οι γεύσεις είναι ενέργειες.
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει κάτι διαφορετικό; Έχεις δοκιμάσει ποτέ να δουλέψεις αλλού; Αν είμαστε στο High Fidelity ποιο θα ήταν το δικό σου τοπ-τεν επαγγελμάτων;
Επειδή η φαντασία είναι καλπασμός και πάει όπου γουστάρει, έχω ήδη από παιδί φανταστεί τον εαυτό μου αστροναύτη. Μέχρι όμως να με φωνάξουν στη NASA και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, έχω εκδικηθεί τα δελτία του ΠΡΟ-ΠΟ δουλεύοντας δυο χρόνια στην διαλογή του ΟΠΑΠ. Επίσης δυο χειμώνες στην Κρήτη μάζευα ελιές. Το καλύτερό μου. Αυτή η υπαίθρια κούραση μου καθάριζε το μυαλό. Ένα δικό μου τοπ-τεν επαγγελμάτων θα ήταν:
1.Οικιακά, 2.Ραδιόφωνο, 3.Ψαράς, 4.Μάγειρας, 5.Δάσκαλος, 6.Κάμεραμαν, 7.Οινοποιός, 8.Ξεναγός, 9.Μπάτλερ, 10.Διαιτητής
Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο σε σχέση με συναυλίες το επόμενο διάστημα ή κάτι άλλο;
… (Η ερώτησή μου έμεινε αναπάντητη –ευχαριστώ Ντίνο!)
