Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Τίθεται το ερώτημα: η σημερινή ιατρική είναι εξελιγμένη ή όχι; Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει έτσι μία επιστημονική πρακτική όταν τροφοδοτεί τον ανθρώπινο οργανισμό με δηλητήρια όταν το ίδιο αποτέλεσμα θα μπορούσαν να κάνουν ουσίες που παίρνουμε κατ’ευθείαν απ’το φυσικό περιβάλλον; Η απάντηση είναι μάλλον όχι.
Διαβάζουμε στο βιβλίο του γιατρού Τηλέμαχου Ευθυμιάδη («Μέγας οδηγός διατροφής και θεραπείας», εκδ. Βιβλιοάρδια, Θεσσαλονίκη 2005): «Τα τελευταία χρόνια οι γιατροί χορηγούν στους ασθενείς τους όλο και πιο πολλά τοξικά φάρμακα, ακόμα και στις περιπτώσεις που πάσχουν από ελαφριές αρρώστιες, αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των φαρμακολόγων ότι «ο γιατρός πριν χορηγήσει ένα φάρμακο θα πρέπει να σταθμίσει την ωφέλεια που θα προκύψει απ’τη χορήγηση του φαρμάκου αυτού και τους κινδύνους στους οποίους θα εκθέσει τον ασθενή (Γ. Λογαράς, καθηγητής της φαρμακολογίας)».
Εδώ και λίγα χρόνια, τουλάχιστον για τα «μάτια του κόσμου», το Υπουργείο Υγείας έχει εξαγγείλει ενημερωτική καμπάνια για την υπερφαρμακολόγηση. Παρόλα αυτά όμως τα αντιπυρετικά και τα αντιβιοτικά φάρμακα είναι τα πρώτα στην συνταγογράφηση, αν και τα φαρμακεία χορηγούν τέτοια φάρμακα σε ασθενείς χωρίς να έχουν την έγκριση του γιατρού. Αυτό είναι συνήθης πρακτική στους γονείς, όταν τα παιδιά τους εμφανίζουν έστω και λίγο πυρετό. Αγνοούν ότι ο πυρετός δεν είναι αρρώστια, αλλά μία αμυντική και θεραπευτική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στους παθογόνους παράγοντες. Ο πυρετός θεραπεύει και γι’αυτό δε θα πρέπει να καταπολεμείται.
Θα αναφέρουμε κάποια παραδείγματα:
Τα καθαρτικά φάρμακα δίνονται σε όσους έχουν δυσκοιλιότητα, αλλά αυτά δε θεραπεύουν, αντίθετα χειροτερεύουν την κατάσταση του ασθενή. Η θεραπεία αυτής της πάθησης έρχεται με την υγιεινή διατροφή. Ο πονοκέφαλος όταν εμφανίζεται, τότε η πρώτη λύση είναι το παυσίπονο, απ’το πιο ελαφρύ μέχρι το πιο βαρύ, όμως δεν υπολογίζεται ότι θα μπορούσε να υπάρξει σοβαρή βλάβη στον οργανισμό του ανθρώπου.
Τα ηρεμιστικά που χορηγούνται απ’τους ψυχιάτρους είναι τόσο πολλά που αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό σκάνδαλο. Ξέρουν αλλά κάνουν ότι αγνοούν ότι ο ασθενής δεν μπορεί πλέον παρά να είναι εξαρτημένος απ’αυτά και ότι η ασθένειά του δε θεραπεύεται με αυτό τον τρόπο. Η κορτιζόνη εξακολουθεί να χορηγείται στους ασθενής κατά συρροή, αν και είναι γνωστό ότι προκαλεί πολύ μεγαλύτερη βλάβη στον οργανισμό του ανθρώπου.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δίνονται φάρμακα άσχετα με την ασθένεια η οποία έχει εμφανιστεί.
Αναφέρει ο Τηλέμαχος Ευθυμιάδης ότι «στην εξάπλωση της πολυφαρμακίας καθοριστικό ρόλο παίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες και προπαγανδίζουν τη «θεραπευτική αποτελεσματικότητα» των φαρμακευτικών ουσιών που παράγουν. Οι γιατροί παρασύρονται απ’τις παραπλανητικές διαφημίσεις των «θαυματουργών» φαρμάκων και πολιορκούνται από ιατρικούς επισκέπτες των εταιριών προκειμένου να πεισθούν να αναγράφουν τα σκευάσματά τους. Οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν καταντήσει σήμερα δημόσιος κίνδυνος. Χαρακτηριστικό είναι το διαρκώς επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι τα υγειονομικά συμβούλια εγκρίνουν ένα φάρμακο ως «αβλαβές», το οποίο κυκλοφορεί για μεγάλο διάστημα, στη συνέχεια απαγορεύουν την κυκλοφορία του γιατί διαπιστώνουν ότι βλάπτει. Όλο το κύκλωμα λειτουργεί με μία «λογική» που παραγνωρίζει και υποτιμά τις αμυντικές δυνάμεις του οργανισμού και τις αφανίζει με τα φάρμακα αντί να τις ενισχύει με κατάλληλα ακίνδυνα μέσα.».
Η θεραπεία της δίαιτας έχει υποτιμηθεί απ’τους περισσότερους γιατρούς. Με την ίδια «λογική» δεν ακολουθούν στην πρακτική τους τη θεραπεία της ωμοφαγίας. Έτσι για ασθένειες του στομάχου συνιστούν μόνο βρασμένες τροφές και, σα συμπλήρωμα, δίνουν συνθετικές βιταμίνες για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της αβιταμίνωσης. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι ίδιες βιταμίνες βρίσκονται σε τροφές που θα πρέπει να καταναλώσει ο ασθενής και, με συνδυασμό άλλων τροφών, να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς τη λήψη φαρμάκων.
Πολλές φυσικές τροφές έχουν κατηγορηθεί για διάφορες ασθένειες, ενώ περιέχουν συστατικά που ωφελούν στην άμυνα του οργανισμού. Παράδειγμα, το σπαράγγι, το σέλινο και τα σέσκουλα που κατηγορούνται για τον αρθριτισμό και για την αύξηση του ουρικού οξέος, ενώ αντίθετα βοηθούν στην καταπολέμηση αυτής της ασθένειας. Τα καρύδια ενοχοποιούνται για την αρτηριοσκλήρωση, επειδή περιέχουν χοληστερίνη σε μεγαλύτερη ποσότητα, σε σχέση με άλλες τροφές, ενώ είναι γνωστό ότι όταν αυτές οι τροφές καταναλώνονται νωπές οι μουσκεμένες είναι πολύ ωφέλιμες. Ακόμη, τα γλυκά φρούτα απαγορεύονται στους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη, ενώ ξέρουμε ότι η υπεργλυκαιμία είναι αμυντική αντίδραση του οργανισμού ενάντια στην τοξιναιμία.
Από τους ασθενείς αποκλείονται πολύ ωφέλιμες τροφές, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά, ενώ συνιστούν το ζωικό λίπος, τόσο σε αρρώστους όσο και σε υγιείς, αν και έχει διαπιστωθεί, κατόπιν ερευνών, ότι αυτό συντελεί στην πρώιμη εξέλιξη της αρτηριοσκλήρωσης.
Τέλος τις πρωτεΐνες τις ξεχωρίζουν σε ανώτερες και κατώτερες. Στις πρώτες κατατάσσονται οι ζωικές, γιατί σε αυτές περιέχονται όλα τα αμινοξέα που είναι απαραίτητα στον οργανισμό, και προβάλλεται ο ανόητος ισχυρισμός ότι από τους καρπούς λείπουν συστατικά που είναι απαραίτητα για τον οργανισμό του ανθρώπου.
Εύλογα θα αναρωτηθούμε αν θα πρέπει να εξετάσουμε πάλι τις αρχές της ιατρικής του Ιπποκράτη, τις οποίες θα βρούμε και σε άλλες αρχαίες ή παραδοσιακές ιατρικές λογικές, αφού τις εντάξουμε στις δικές μας διατροφικές συνήθειες και ιατρικές πρακτικές. Θα δούμε, στα επόμενα σημειώματά μας, τις θεωρήσεις και τις πρακτικές που βασίζονται στη διατροφή ως θεραπεία.
Γιάννης Φραγκούλης
