Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης*

Το 1992 ήταν η πρώτη χρονιά που επισκέφθηκα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Από τότε έχω λείψει μόνο ένα χρόνο, για λόγους ανώτερους της θέλησής μου. Το Φεστιβάλ, για εμένα και τη φεστιβαλική παρέα μου, είναι ένα ραντεβού.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Η ΑΦΟΡΜΗ

Από το 1992 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 29 χρόνια. Δεν είναι και λίγα. Έχουν αλλάξει κάμποσοι καλλιτεχνικές διευθυντές και γενικοί διευθυντές. Εμείς όμως παραμένουμε στις θέσεις μας. Ερχόμαστε για να ψυχαγωγηθούμε. Για να μάθουμε κάτι παραπάνω, όσον αφορά στον κινηματογράφο.

Όταν ήρθα για πρώτη φορά η αφορμή ήταν το περιοδικό που βγάζαμε, το «Αντι-Κινηματογράφος». Τα έβλεπα όλα παράξενα. Στην πορεία οι επισκέψεις μου είχαν να κάνουν με τη δημοσιογραφία. «Εξόρμηση», «Αυριανή», «Νίκη», «Κινηματογράφος και Πραγματικότητα», το άλλο περιοδικό που έβγαζα. Μετά ήρθαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και το διαδίκτυο. Το cinemainfo, στην αρχή. Μετά το greeceactuality και τώρα το filmandtheater και thessalonikinfo. Όλα αυτά είναι όμως η αφορμή. Το κίνητρο είναι άλλο.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Καταλήγω και μπαίνω στη σκοτεινή αίθουσα για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Για να γνωρίσω άλλες πτυχές του κόσμου, για να αγαπήσω, για να συγκινηθώ. Για να μάθω τη θεωρία του κινηματογράφου ακόμα περισσότερο. Για να γνωρίσω νέα ρεύματα του κινηματογράφου. Για να μάθω τις πτυχές που δεν είχα μελετήσει των παλιότερων ρευμάτων. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που τρυπώνω μέσα. Ακόμα δεν τους έχω βρει αλλά υπάρχουν. Δεν μπορεί!

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Το Φεστιβάλ είναι το σημείο αναζωογόνησής μου. Πως πηγαίνεις το αυτοκίνητο να του βάλεις βενζίνη; Το Φεστιβάλ είναι το βενζινάδικό μου. Μαθαίνω για τη ζωή από τις διηγήσεις των άλλων. Του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Γιατί όσο και να γερνάω πάντα μαθαίνω, όπως έλεγε ο Σόλων. Και μετά είναι η επαφή. Συναντώ άλλους ανθρώπους. Ανταλλάσσουμε απόψεις. Διαμορφώνεται μέσα μου ένας κόσμος που θα πρέπει να τον επεξεργαστώ.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΤΑ ΜΕΤΑ

Δε θα μιλήσω άλλο για αυτό το σημείο μελέτης, συνάντησης και διαμόρφωσης απόψεων. Μετά; Ακολουθούν οι δραστηριότητες. Οι Κινηματογραφικές Λέσχες. Αυτές που έκανα, αυτές που συνεργάζομαι. Η επαφή με το κοινό, ως «ειδικός». Η διδασκαλία του κινηματογράφου, στα σεμινάρια. Η εξαγωγή μιας διαμορφωμένης άποψης που προσφέρω στις ομιλίες μου. Τελικά οι ταινίες που κάνω. Και μετά πάλι το Φεστιβάλ.

Με άλλα λόγια: Όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε αυτό. Είναι για εμένα το γεγονός. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χρονιά ξεκινά από την έναρξη της φεστιβαλικής εποχής. Από το Σεπτέμβριο. Αυτή η βόλτα, το ταξίδι, μέσω της κινούμενης εικόνας με μαγεύει. Μου δίνει στοιχεία για να μάθω για τη ζωή. Με παροτρύνει να γίνω καλύτερος. Όσο μπορώ.

Κάθε Νοέμβρη ζούμε σε μία ουτοπική και φανταστική χώρα που λέγεται κινηματογράφος. Συνεχίζουμε με τα άλλα φεστιβάλ. Κάπου εκεί θα συναντηθούμε. Εσείς και εγώ. Θα μιλήσουμε και θα γνωριστούμε. Θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

*Ο Γιάννης Φραγκούλης είναι κριτικός κινηματογράφου-παραστασιολόγος-σκηνοθέτης.

Διαβάστε τα κείμενα για τον κινηματογράφο που έχω γράψει εδώ.

Διαβάστε τα κείμενα για τον πολιτισμό εδώ.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved