Παιδική χαρά καταστροφή

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΧΝΗ

Παιδική χαρά καταστροφή: γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης

Οι παιδικές χαρές είναι η μοναδική ευκαιρία να παίξουν τα παιδιά της πόλης με ασφάλεια. Αυτό το ξέρουν όσοι έχουν παιδιά και ψάχνουν μια ελεύθερη και δημιουργική απασχόληση για αυτά. Δεν είναι μόνο περιουσία του Δήμου αλλά και των πολιτών του. Και όμως, όλο και πιο συχνά είναι τα φαινόμενα βανδαλισμών στις παιδικές χαρές.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΧΝΗΣ

Αναφερόμαστε στην παιδική χαρά που βρίσκεται στην Πολίχνη, στη Θεσσαλονίκη. Ακριβώς δίπλα από το θερινό κινηματογράφο Τζένη Καρέζη. Μία εντελώς καινούργια κατασκευή που γέμισε αμέσως παιδιά. Δεν είναι μακριά από αυτή που βρίσκεται στην οδό Αγνώστου Στρατιώτου και Ελευθερίου Βενιζέλου. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς και τα παιδιά ζητούν με αγωνία έναν τόπο να γίνει παιχνίδι. Το μόνο που θέλουν είναι να υπάρχει ασφάλεια για τα παιδιά τους, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Η αλήθεια είναι ότι η κατασκευή της ήταν όμορφη. Μικρή στην έκταση, με νέες κατασκευές που δεν έβρισκες αλλού ήταν μια όαση. Βέβαια, υπήρχαν κάποια προβλήματα. Μπορείτε να δείτε στο βίντεο που ακολουθεί την παιδική χαρά σα σύνολο και τα προβλήματα που υπήρχαν. Εκτός αυτών τον βανδαλισμό που έγινε και ο απαράδεκτος τρόπος που αυτός «κουκουλώθηκε». Αν κάποιος γυρίσει λίγο το κεφάλι του θα δει γύρω-γύρω πολυκατοικίες. Φαντάζεται παιδιά «φυλακισμένα» στο τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Πάρκο μεγάλο δεν υπάρχει. Μόνο το στρατόπεδο Παύλου Μελά, αλλά και αυτό είναι μακριά με άλλα προβλήματα.

«Παιδική χαρά καταστροφή: Ένα μεγάλο

μέρος της είναι ένα σκάμμα γεμάτο μικρά χαλίκια.»

Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι αυτή η παιδική χαρά, όπως και η διπλανή της, είναι μία όαση. Θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε αυτή την όαση ως εξής: παιχνίδι ευφάνταστο για τα παιδιά, κυνηγητό και νέα παιχνίδια, ασφάλεια, ξεγνοιασιά για τους γονείς. Που είναι όμως το πρόβλημα;

Παιδική χαρά καταστροφή

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: ΤΑ ΧΑΛΙΚΙΑ

Ένα μεγάλο μέρος της είναι ένα σκάμμα γεμάτο μικρά χαλίκια. Όλος ο υπόλοιπος χώρος είναι από αυτό το πλαστικό υλικό που είναι μαλακό για να μη χτυπούν τα παιδιά. Παραδόξως αυτό το μέρος με τα χαλίκια ήταν δημοφιλές. Παρατηρήσαμε ότι τα παιδιά βρήκαν σε αυτό κάτι το διαφορετικό. Όμως τα χαλίκια ήταν το παιχνίδι τους. Το παιχνίδι αυτό είχε δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος ήταν να πηδούν και να τρέχουν σε αυτό το μέρος. Ο δεύτερος ήταν να παίρνουν τα χαλίκια και να τα σκορπούν σε όλο τον υπόλοιπο χώρο.

Δε δείχνουμε στο βίντεο αυτό το δεύτερο παιχνίδια γιατί η νομοθεσία αναφέρει ότι δεν επιτρέπεται να δείχνουν παιδιά χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών τους. Για να την πάρουμε είναι πολύ δύσκολο. Δείχνουμε όμως τα διάσπαρτα χαλίκια σε όλο τον υπόλοιπο χώρο. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι κάποια παιδιά κινδυνεύουν να πέσουν και να χτυπήσουν, στο τρέξιμό τους. Από την άλλη, μπορείτε να φανταστείτε τους γονείς να τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους για να τα αποτρέψουν να σκορπίσουν τα χαλίκια παντού. Ματαίως! Τα άλλα παιδιά δυσαρεστούνταν με αυτή τη συνήθεια. Ένα κομφούζιο! Απορώ ποιος είχε αυτή την «καταπληκτική» ιδέα.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: ΤΑ ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ

Το νέο παιχνίδι είναι τα δύο τραμπολίνο. Η κατασκευαστική εταιρεία έχει σκάψει ένα λάκκο και πάνω σε αυτό έχει φτιάξει από καουτσούκ ένα μικρό και ένα μεγάλο τραμπολίνο. Η περίμετρός τους δεν είναι τόσο μαλακή, όπως το καουτσούκ, με αποτέλεσμα να υπάρξει η πιθανότητα κάποιο παιδί να χτυπήσει. Για αυτό προσέχουν οι γονείς.

«Παιδική χαρά καταστροφή: Φυσικά

το τραμπολίνο καταστράφηκε.»

Τα παιδιά έχουν ξετρελαθεί να παίζουν και να χοροπηδούν. Δεν είναι όπως ένα κανονικό τραμπολίνο, έχει πιο μικρή έκταση. Όμως τους αρέσει να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους. Δεν πηδούν ψηλά, αλλά για μικρό ύψος «πετούν». Η εποπτεία των γονιών είναι απαραίτητη, αλλά αυτή είναι διακριτική και δεν καταπιέζει τα παιδιά. Όλα καλά λοιπόν!

Με δύο τραμπολίνο η χαρά των παιδιών είναι τεράστια και η εν λόγω παιδική χαρά έγινε πολύ δημοφιλής. Δίπλα από τον θερινό κινηματογράφο Τζένη Καρέζη, σε ένα όμορφο πάρκο, με χώρο να παρκάρεις, τι άλλο θέλεις! Και ξαφνικά ανατροπή!

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Μάθαμε ότι κάποιοι, ένα βράδυ, πήγαν στην παιδική χαρά να πιουν μπύρες. Θεώρησαν καλό με ένα μαχαίρι να κόψουν το καουτσούκ από το μεγάλο τραμπολίνο και να βάλουν εκεί τις μπύρες τους. Φυσικά το τραμπολίνο καταστράφηκε. Πολύ περισσότερο ήταν επικίνδυνο για τα παιδιά για να γίνει ένα σοβαρό ατύχημα.

Ο Δήμος Παύλου Μελά βρήκε τη λύση: Έβαλε ένα κάδο σκουπιδιών για να καλύψει την τρύπα. Τα σκουπίδια είναι μέσα στον κάδο και, για ένα διάστημα, ήταν ανοιχτός! Η λύση ήταν φανταστική. Μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι επειδή αυτή η φαντασία αγγίζει το θρίλερ. Ακόμα δεν έχει διορθωθεί το θέμα. Μπορεί, βέβαια, να φανταστεί κάποιος ένα παιδί να τρέχει και να χτυπήσει τον κάδο. Δεν είναι απίθανο. Μπορούμε στο βίντεο να το δούμε πιο αναλυτικά.

Η λύση θα ήταν να κλειδώνουν οι παιδικές χαρές και τα κάγκελα να είναι ψηλά, έτσι ώστε η πρόσβαση να είναι δύσκολη. Κυρίως, όμως, η περιπολία της δημοτικής αστυνομίας, ειδικά το βράδυ, είναι απαραίτητη. Οι Δήμοι το χρωστούν στους δημότες, ειδικά στα παιδιά. Τέτοιες εικόνες είναι απαράδεκτες και δεν ταιριάζουν σε έναν πολιτισμένο κόσμο.

 

Διαβάστε τα ρεπορτάζ που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved