Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη

ΟΙΚΙΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΝΑ ΣΤΟΛΙΔΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος

Φωτογραφίες: Γιάννης Φραγκούλης

Η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος ιδρύθηκε το 1882. Σκοπός της είναι η συλλογή, η διατήρηση και η προβολή ιστορικών αντικειμένων και γραπτών μαρτυριών. Αυτά που διασφαλίζουν τη νεοελληνική ιστορική μνήμη. Λίγο μετά τη σύστασή της δημιούργησε το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Αυτό στεγάζεται στο Μέγαρο της Παλιάς Βουλής στην Αθήνα. Μπορεί κανείς να δει εκεί την ιστορική διαδρομή των Ελλήνων από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από του Οθωμανούς μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παράρτημά του είναι η Ιστορική Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη στην Ύδρα. Ένα τουριστικό αξιοθέατο για τον επισκέπτη του νησιού.

ΟΙΚΙΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ: Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1769 στην Ύδρα. Υπάρχουν πολλές εικασίες για την καταγωγή της οικογένειάς του. Εικάζεται πως οι πρόγονοι του εγκαταστάθηκαν στην Ύδρα από το Κρανίδι, την Αρκαδία ή τη Μεγαρίδα. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας-Αναγνώστης Κουντουριώτης. Αυτός παντρεύτηκε τη Μαρία, κόρη του εύπορου Λάζαρου Κοκκίνη. Με αυτή οποία απέκτησε δύο αγόρια, τον Λάζαρο και τον, κατά δεκατρία (13) χρόνια νεότερο αδελφό του, Γεώργιο.

«Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη: μετά

το θάνατό του ακολούθησε

πενθήμερο εθνικό πένθος.»

Σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών αναμείχθηκε στις εμπορικές υποθέσεις του πατέρα του. Τον αντιπροσώπευσε στην Ύδρα ενώ αυτός ήταν στη Γένοβα. Αργότερα, έλαβε τα ηνία του εμπορικού οίκου του πατέρα του. Αυτός δολοφονήθηκε κατά τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1802. Αύξησε κατά πολύ την περιουσία που κληρονόμησε και αναδείχτηκε σε μια από τις ισχυρότερες προσωπικότητες του τόπου του.

Αν και δεν ήταν από τους υποκινητές της Επανάστασης, την οποία θεωρούσε πρόωρη, την ενστερνίσθηκε μετά το ξέσπασμά της και την υποστήριξε. Η περιουσία της οικογένειας Κουντουριώτη εκείνα τα χρόνια υπολογίζεται σε 800.000 τουλάχιστον δίστηλα. Δαπανήθηκε κατά τα τρία τέταρτά της υπέρ της Επανάστασης, διαχειριζόμενη από τον Λάζαρο, ως αρχηγού της οικογένειας. Την περίοδο 1835-36 διετέλεσε Δήμαρχος Ύδρας.

Ήταν Γερουσιαστής και τιμώμενος από τους πάντες ως ο πρώτος πολίτης της Ελλάδος. Απεβίωσε την 6 Ιουνίου 1852. Μετά το θάνατό του ακολούθησε πενθήμερο εθνικό πένθος. Παιδιά του ήταν οι Παντελής Κουντουριώτης, Δημήτριος Κουντουριώτης και Μαρία Κουντουριώτη που παντρεύτηκε τον Δημήτριο Βούλγαρη.

Για τη ζωή του έχουν γραφτεί διάφορα. Έχει χαρακτηριστεί ως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα από κάποιους ιστορικούς. Το σπίτι του δεσπόζει στο άνω βορειοδυτικό μέρος του λιμανιού της Ύδρας.

ΟΙΚΙΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ: ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ

Το σπίτι του υδραίου πρόκριτου Λαζάρου Κουντουριώτη, χτισμένο την εποχή της ναυτικής ακμής του νησιού, δεσπόζει στη δυτική πλευρά του όρμου της Ύδρας.

Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη

Στο αρχοντικό της σημαντικής αυτής πολιτικής φυσιογνωμίας της νεότερης Ελλάδας, έγιναν σημαντικές διαβουλεύσεις για θέματα της Επανάστασης του 1821. Φιλοξενήθηκαν σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής, Έλληνες και ξένοι.

Το 1979 η οικία περιήλθε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, δωρεά του δισέγγονού του Παντελή Κουντουριώτη και της συζύγου του Φρόσως. Σκοπός ήταν να μετατραπεί σε μουσείο. Μετά από πολύχρονες εργασίες αποκατάστασης και συντήρησης από το καλοκαίρι του 2001 η ιστορική οικία είναι ανοιχτή για το κοινό και λειτουργεί ως παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

 

Η Εταιρεία, πιστή στην επιθυμία των δωρητών και αναγνωρίζοντας την αξία του αρχοντικού Κουντουριώτη μέσα στην υδραίικη οικιστική και ιστορική ιδιαιτερότητα, διατήρησε αναλλοίωτα όλα τα ιστορικά και αρχιτεκτονικά του στοιχεία και διαμόρφωσε επισκέψιμους εκθεσιακούς χώρους.

ΟΙΚΙΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ: ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ

Ο όροφος παρουσιάζεται όπως τον είχε βιώσει ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας και δωρητής Παντελής Κουντουριώτης. Υπάρχουν τα έπιπλα, τα σκεύη, οι ζωγραφικούς πίνακες και προσωπικά αντικείμενα της οικογένειας Κουντουριώτη. Στον άνω όροφο εκτίθεται αξιόλογη συλλογή του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου:  Παραδοσιακές ενδυμασίες, κοσμήματα, διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα. Μια αναφορά κυρίως στη νησιωτική παραδοσιακή τέχνη.

«Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη:

χαρακτηριστικό δείγμα της

παραδοσιακής υδραίικης αρχιτεκτονικής.»

Στο ισόγειο, στα παλιά κελάρια του σπιτιού που έχουν κατάλληλα διαμορφωθεί, εκτίθενται μόνιμα πίνακες δύο καταξιωμένων στην Ελλάδα και το εξωτερικό ζωγράφων: Του Περικλή Βυζάντιου (1893-1972) και του γιου του Κωνσταντίνου Βυζάντιου (1924-2007). Αυτοί συνδέονταν με στενούς οικογενειακούς δεσμούς με την οικογένεια Κουντουριώτη.

Ο κύριος χώρος της κατοικίας ήταν στο Β΄ ισόγειο. Εκεί ήταν οι αίθουσες υποδοχής. Η είσοδος ήταν από τη βόρεια αυλή. Ήταν το «καλό σπίτι» με επίπλωση φερμένη από Ανατολή και Δύση. Αυτή είναι αρμονικά συνταιριασμένη με τα ντόπια στοιχεία.

Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη

Υπάρχουν οι νησιώτικοι καναπέδες και τα μεντέρια που έχουν τοποθετηθεί δίπλα σε ευρωπαϊκές κονσόλες. Ακόμη, μπουφέδες, ξύλινες κασέλες και δίφυλλες ντουλάπες. Μαγκάλια και χαλκώματα, χρυσοποίκιλτοι καθρέφτες, αγγλικά και ιταλικά σερβίτσια. Ναυτικά ενθύμια, ζωγραφικά και φωτογραφικά οικογενειακά πορτρέτα. Χαρακτικά του αγώνα της ανεξαρτησίας συνθέτουν ένα ομοιόμορφο και ιδιαίτερα γοητευτικό σύνολο.

Την προσοχή τραβούν η ολόσωμη εικόνα του Λάζαρου Κουντουριώτη, προσωπογραφίες μελών της οικογένειάς του, η πολυθρόνα, η τιμητική σπάθη και τα παράσημά του. Ναυτικά όπλα του αγώνα και η χάλκινη προτομή του υδραίου ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη.

ΟΙΚΙΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ: Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ

H ιστορική οικία Λαζάρου Κουντουριώτη είναι χαρακτηριστικό δείγμα της παραδοσιακής υδραίικης αρχιτεκτονικής. Χτίστηκε στο τέλος του 18ου αιώνα, την εποχή της οικονομικής άνθησης και ναυτικής υπεροχής της Ύδρας. Ουσιαστικά το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα-το πρώτο τέταρτο του 19ου  αιώνα.

Την εποχή αυτή υπήρχαν τα προνόμια για ελεύθερη ναυσιπλοΐα με την κάλυψη της ρωσικής σημαίας. Επίσης με τις διεθνείς συγκυρίες που διαμορφώθηκαν με τη Γαλλική Επανάσταση και τους ναπολεόντειους πολέμους, οι Υδραίοι σταδιακά έγιναν κύριοι των θαλάσσιων δρόμων της Μεσογείου. Η Ύδρα αναδείχτηκε σε πρώτη ναυτική δύναμη ανάμεσα στα ελληνικά νησιά.

Στα χρόνια της ακμής η πόλη της Ύδρας ανοίγεται προς τη θάλασσα. Επεκτείνεται και αποκτά σε γενικές γραμμές τη σημερινή της μορφή. Χτίζονται μεγαλοπρεπή οικήματα, τα περισσότερα συγκεντρωμένα σε περίοπτη θέση. Εξωτερικά είναι λιτά και απέριττα. Εσωτερικά όμως συγκρίνονται με γενοβέζικα αναγεννησιακά αρχοντικά. Διαθέτουν σπάνιες ανέσεις, πολυτελή έπιπλα, χαλιά, οικιακά σκεύη και διακοσμητικά αντικείμενα. Ενθύμια φερμένα από λιμάνια της Δύσης και της Ανατολής.

 

Διαβάστε τα άρθρα λαογραφίας

Δείτε  τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved