ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Ελευθερία του τύπου: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Δυστυχώς είναι η δεύτερη φορά που «αναγκάζομαι»* να γράψω για έναν συνάδελφο που διώκεται. Ήταν η περίπτωση της Σταυρούλας Πουλημένη, στην Θεσσαλονίκη, για την υπόθεση της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός. Τώρα είναι αυτή του Θωμά Σίδερη. Η τύχη τα έφερε και με τους δύο να έχω γίνει φίλος και σύντροφος, συγχρόνως ή όχι, δεν έχει σημασία, αλλά να αισθάνομαι ότι είμαι πολύ κοντά τους. Οπότε η δίωξη, τώρα, του Θωμά είναι η αφορμή για αυτό το άρθρο.
Ελευθερία του τύπου: Καθεστώς ή Κυβέρνηση;
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί ένα καθεστώς από μια κυβέρνηση; Νομίζω, ότι το πρώτο απλά υπακούει σε κάποιες «άνωθεν» εντολές και κόπτεται να τις εκτελέσει πάση θυσία και άμεσα. Η δεύτερη ξέρει τι πρέπει να κάνει, σέβεται τον εαυτό της και αναλόγως δρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ιδρύσει ένα καθεστώς στην Ελλάδα που βασίζεται στην ομερτά της μαφίας, στην αδιαφορία του κόσμου και στην απουσία της ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Σε αυτό τον τομέα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον πατέρα του. Άρα το «Μητσοτάκη, κάθαρμα», το λαϊκό σύνθημα του 1965, όχι μόνο επανέρχεται αλλά παίρνει άλλες διαστάσεις, υπερβαίνει αυτό που απευθυνόταν σε αυτόν το Εφιάλτη της ελληνικής πολιτικής. Σε αυτό το θέμα θα επανέλθουμε.
Μόνο ένα καθεστώς θα έκανε κινήσεις που δεν έχουν καμιά απολύτως λογική. Ούτε κομματική ούτε εθνική. Η μόνη λογική είναι να ακολουθήσουμε την γραμμή που έχει δοθεί από τα κέντρα αποφάσεων που χρηματοδοτούν αυτό το καθεστώς που θέλει να λέγεται κυβέρνηση, αλλά δεν είναι. Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αντιδράσουμε.
Ελευθερία του τύπου: Η περίπτωση του Θωμά Σίδερη
Ο Θωμάς Σίδερης, ως δημοσιογράφος, κάνει αυτό που λέμε ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ. Με άλλα λόγια, εκπομπές που αναφέρουν αυτό που συμβαίνει, σύμφωνα με την άποψη του δημιουργού τους. Ο λόγος του πολλές φορές ενοχλεί. Το «κακό» είναι, όπως θα δούμε παρακάτω, ότι η όχληση είναι παράλογη, αν κάποιος θέλει να ακολουθήσει την απλή λογική.
Εκτός από δημοσιογράφος είναι διδάκτορας ανθρωπογεωγραφίας και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα φεστιβάλ και έχουν βραβευτεί πολλές φορές. Οι ταινίες του είναι δικές του παραγωγές που γίνονται με κίνδυνο της ζωής του, πολλές φορές. Επίσης, κάποιες ταινίες φιλοξενούνται σε πλατφόρμες του εξωτερικού και απευθύνονται στο ευρύ κοινό, παγκοσμίως. Έναν άνθρωπο με αυτό το ιστορικό όχι μόνο δεν τον απομακρύνει από την ενεργό δράση, αλλά τον αναβαθμίζεις. Αυτό θα γινόταν όταν κυβερνά μια κυβέρνηση και όχι ένα καθεστώς.
Ελευθερία του τύπου: Η φιλία
Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαι φίλος τόσο με την Σταυρούλα όσο και με τον Θωμά. Φίλος και σύντροφος μας αριστερής παράταξης, με την ευρεία έννοια του πολιτικού χώρου. Γιατί, όμως, έγινε αυτό; Συνηθίζουν να σε κοιτούν κατάματα. Μέσα στο βλέμμα τους βλέπεις την ψυχή τους. Διακρίνεις την καθαρότητα του πνεύματός τους. Ο ειλικρινής πατριωτισμός και ανθρωπισμός τους ζωγραφίζονται σε αυτό το βλέμμα που αποπέμπει εμπιστοσύνη.
Το δεύτερο θέμα είναι ότι ανήκουν στην Αριστερά. Όχι επειδή έχουν εξωτερικεύσει τριτάτα που τα διάβασαν χτες ή τα θυμήθηκαν από αυτά που άκουγαν από τα νεανικά τους χρόνια και -κάποια από αυτά- έχουν πεθάνει. Είναι αριστεροί επειδή πιστεύουν στον άνθρωπο, έχουν έντονο το πατριωτικό αίσθημα και την αγάπη τους για την πατρίδα του και τον λαό της. Χαρακτηριστικά που λείπουν από τους λεγόμενους εθνικόφρονες, φασίστες, διώκτες τους, όπου αυτά είναι το προσωπείο που μασκαρεύει την απατεωνιά τους.
Ελευθερία του τύπου: Η συνάντηση
Με τον Θωμά Σίδερη είχαμε ανταλλάξει κάποιες κουβέντες στο faceebook, εγώ ως κριτικός κινηματογράφου, αυτός ως σκηνοθέτης των ταινιών του. Γνωριστήκαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το 2025, μετά την προβολή της ταινίας του, «Η επιστροφή του Ιβάν». Είδα στα μάτια του αυτά που προανέφερα και κλείσαμε μια προβολή της ταινίας του, «Ο γάμος στο Αφρίν».
Ήρθε με δικά του έξοδα, αφού η λέσχη μας στερείται πόρων. Έγινε ουσιαστική συζήτηση με το κοινό που ωφέλησε άπαντες. Εμάς, ως θεατές, αυτόν ως δημιουργό. Οι ταινίες του έχουν τύχει ποικίλλων αντιδράσεων, η ουσιαστική κουβέντα με το κοινό και η πολεμική από αυτούς που υποστηρίζουν την μία ή την άλλη άποψη των θεμάτων που η ταινία θίγει. Στην «Επιστροφή του Ιβάν», για παράδειγμα, δέχθηκε επίθεση και από φανατικούς Ουκρανούς και από φανατικούς Ρώσους! Ο λόγος είναι απλός: αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρίνουν.
Ελευθερία του τύπου: Το «κράτος» τιμωρός
Αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο έρχεται αυτό το καθεστώς του Μητσοτάκη να τον διώξει. Και δεν ντρέπεται! Δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η δίωξη είναι αυτό που θα τον ανεβάσει περισσότερο στα μάτια του κόσμου. Ήδη υπάρχουν αντιδράσεις που δεν ξέρουμε τι αποτελέσματα θα φέρουν.
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.»
Η ταινία του «Το θολό ποτάμι του Μπασίμ»
Με αυτό το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη μας αποχαιρετά στην τελευταία του εκπομπή, 29/6/2025, με τίτλο «Ο Μανόλης Αναγνωστάκης και το ποδόσφαιρο ως κοινωνική έκφραση». Μπορείτε να την βρείτε στο ertecho.
Δεν θα το αφήσουμε αυτό να περάσει έτσι. Ο Θωμάς θα μας έχει δίπλα του, όπως ήταν πάντα δίπλα μας! Του το χρωστάμε!
*Είναι, νομίζω, αυτονόητο ότι αυτό το κείμενο γράφτηκε με σχετική δυσκολία: η συγκίνηση ήταν αυτή που κυριαρχούσε και προσπάθησα να την τιθασεύσω για να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται.
