ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΕΝΑ ΝΕΚΡΟ ΚΥΤΤΑΡΟ
Παιδική χαρά: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Φωτογραφίες: Γιάννης Φραγκούλης
Παιδική χαρά, η χαρά του παιδιού, όπως το λέει και η ετυμολογία των δύο λέξεων. Είναι, όμως, μόνο για τα παιδιά; Όταν είναι κλειστές αυτό πονά μόνο τα παιδιά και όχι τους ενήλικες; Και ποιος είναι ο ρόλος τους; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και να επικεντρώσουμε σε αυτή την μικρή παιδική χαρά που βρίσκεται ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Παιδική χαρά: Το τοπίο
Βαδίζεις την Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, στις Συκιές. Στο ύψος του παρκινγκ, στην αρχή της οδού, αν κάνεις αριστερά, σχετικά με τον άξονα που περνά από το δημαρχείο, θα δεις κάποια παράξενα πράγματα.
Ο δρόμος που θα πάρεις είναι η Β. Σουλίνη. Στον αμέσως επόμενο δρόμο έχει κτιστεί ένα μεγάλο κτήριο που δεσπόζει την περιοχή, Σ suites, λέγεται και είναι όλο airbnb, η καινούργια μόδα του υπερτουρισμού που τείνει να κατακτήσει το αστικό τοπίο.
Η Σουλίνη είναι ένας κλασικός δρόμος αστικού πεδίου, όπως όλες οι άλλες που δεν έχουν κάποιο χρώμα. Αξίζει όμως να τη διαβούμε για να ανακαλύψουμε ίσως κάτι το καινούργιο, κάτι που θα είναι το ερέθισμα για να μιλήσουμε για κάποιο σημαντικό θέμα.
Παιδική χαρά: Η ανακάλυψη
Αριστερά μας το κτήριο του ΟΤΕ. Δεξιά και αριστερά πολυκατοικίες. Ο δρόμος στρίβει και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάποτε, πριν 40 χρόνια ίσως, ήταν ένα μικρό ή μεσαίο ρέμα. Στις όχθες του πολυκατοικίες, νεότερες και παλιότερες, έδωσαν σάρκα και οστά στο όνειρο της εσωτερικής μετανάστευσης που ο Καραμανλής είχε εμπνευστεί.
Εκεί που ο δρόμος στρίβει και στενεύει παρουσιάζεται ένα διαφορετικό τοπίο. Οι πολυκατοικίες είναι παλιές, σε ένα παλιό οικόπεδο είχε φτιαχτεί μια παιδική χαρά. Την βλέπεις και είναι σα να ακούς τα γέλα των παιδιών, τις τσιριχτές φωνές της χαράς, τις κουβέντες των ενηλίκων. Τότε. Γιατί τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εγκατάλειψη.
Παιδική χαρά: Η συνάθροιση
Είναι απορίας άξιο τι φοβούνται αυτοί που διαχειρίζονται τον δημόσιο χώρο, οι δημαρχιακές αρχές, και συστηματικά αφήνουν να καταστρέφονται μόνα τους τα μέρη όπου, παλιότερα, συναθροίζονταν πολίτες και συνευρίσκονταν, τα έλεγαν και ο πόνος της ζοφερής πραγματικότητας μειωνόταν λίγο; Εύρισκε ο ένας στον άλλο μια κάποια παρηγοριά. Ίσως έπαιρναν κάποιες αποφάσεις, έβλεπαν την κοινωνία που ζούσαν με διαφορετικό μάτι και, ίσως, κατέληγαν να αλλάξουν κάτι.
Αυτός θα πρέπει να είναι ο λόγος, ο ένας, ο φόβος της αναβίωσης της αγοράς με την αρχαία έννοια. Ο δεύτερος είναι η ανάγκη να δημιουργηθούν νέα κέντρα συνάθροισης, αγορών, με την ίδια έννοια, αλλά και με την εμπορική. Όντως, σε πολύ μικρή απόσταση από αυτή την παρατημένη παιδική χαρά, υπάρχουν καφέ που προσφέρουν την συνεύρεση τόσο όσο το επιτρέπει ο σύγχρονος αστικός τρόπος ζωής.
Παιδική χαρά: Η συνύπαρξη
Όμως η πρακτική σε αστικούς χώρους που αναβίωσαν έχει δείξει άλλα θέματα, ας τα πούμε καινούργια, έτσι φαίνονται σε όσους δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την κοινωνιολογική ανάλυση του λεγόμενου ελεύθερου χώρου.
Δίπλα από έναν δημόσιο χώρο που αναβιώνει ξεπετάγονται διάφορα στέκια. Καφέ, ταχυφαγεία, μαγαζάκια, ο εμπορικός τομέας μπορεί να συμβιώνει με τον δημόσιο και μη εμπορικό όταν δρομολογήσουμε μια τέτοια αλλαγή.
Καταλαβαίνουμε ότι μια τέτοια αναβίωση, εμπορικού και μη χώρου, δεν αφορά μόνο τους κατοίκους ή τους περαστικούς που σαφώς ωφελούνται. Έχει ενδιαφέρον και για την δημόσια οικονομία όσο και για την τοπική αυτοδιοίκηση που εισπράττουν έσοδα, το χρήμα κινείται. Αυτό είναι ευνόητο.
Παιδική χαρά: Ο κίνδυνος
Είναι ευνόητο ότι η κυβέρνηση και ο δήμος έχει να ωφεληθεί από την αναβίωση παλαιότερων τόπων δημόσιας συνάθροισης ή την δημιουργία καινούργιων. Ένας επιχειρηματίας ή ένας άνθρωπος που δεν έχει γνώσεις από οικονομικά θέματα το καταλαβαίνει εύκολα.
Το επικίνδυνο είναι ακριβώς αυτή η συνάθροιση που έχει τον ελεύθερο χαρακτήρα, όπου δεν δεσπόζει η εμπορική ιδιότητα και δεν καλύπτει τον ελεύθερο διάλογο. Ο άνθρωπος μπορεί να συμπεριφερθεί ελεύθερα και όχι μόνο σύμφωνα με τις νόρμες της αστικής κοινωνίας.
Εδώ ελλοχεύει ο έλεγχος των δημοσίων θεμάτων, η σύνθεση απόψεων, η διαμόρφωση μιας ιδεολογικής θέσης, ο άνθρωπος απελευθερώνεται και μπορεί να γίνει δημιουργός μιας πρότασης διαβίωσης και να χάσει μεγάλο μέρος του τρόπου που επιβάλλει ο δυτικός τρόπος ζωής που στοχεύει στην αλλοτρίωση. Θα επανέλθουμε. Για όλα αυτά τι λέει ο Δήμος Νεάπολης-Συκεών;
